Vëllezër të nderuar, fëmijët janë dhunti prej Allahut (azzevexhel) me të cilët Allahu i gëzon zemrat e robërve të Tij. Megjithatë, shumë prej njerëzve nuk janë falenderues ndaj Allahut dhe kundërshtojnë apo nëpërkëmbin urdhërat e Tij. Ndërsa Allahu (azzevexhel) ka caktuar përgjegjësi për prindin ndaj fëmiut të tij dhe obligime për fëmiun ndaj prindit të tij.

Prej obligimeve të para për prindin ndaj fëmiut të tij, është emërtimi i fëmiut me emër të mirë. Dhe nëse prindi nuk zgjedh emër të bukur për fëmiun e tij, për këtë ka mëkat dhe përgjegjësi para Allahut (azzevexhel).

Thotë Imam Mavirdij: Pasi të lindë fëmiu, gjëja e parë me të cilën nderohet dhe rrespektohet ai, është zgjedhja e emrit të mirë. (Nesihatul Muluk 167)
Kështuqë, njeriu duhet të mundohet që t’i zgjedhë emër të bukur fëmiut të tij, që të zbatojë atë që kërkon Islami prej tij, që të mos e ngushtojë në të ardhmen fëmiun e tij dhe mos t’ia imponojë atij që më vonë të ndërrojë emrin e tij.

Emrat më të dashur tek Allahu (azzevexhel):
A thua vallë cilët emra janë më të mirë dhe më të dashur tek Allahu? Thotë Pejgamberi (salallahualejhiveselem): “Vërtetë, më të dashur prej emrave të juaj tek Allahu janë emri: Abdullah dhe AbduRrahman”. (Transmeton Muslimi)
Thotë Shejh Ibn Uthejmini: Duhet njeriu të zgjedhë emër të mirë për djalin apo vajzën e tij. E emrat më të dashur tek Allahu janë: Abdullah dhe AbduRrahman. Dhe çdo emër që i kthehet Allahut, është më i mirë se emrat tjerë, si: Abdullah, AbduRrahman, AbduRrahim, AbdulAziz, AbdulVehab, AbdulKerim, AbdulMenan, dhe të ngjashëm me këta. (Likau Shehrij 2/171)

Emrat e pëlqyer në Islam:
Gjithashtu është mirë që fëmiu të emërtohet me emrat e pejgamberëve të Allahut, si: Adem, Ibrahim, Ismail, Jusuf, Shuajb, Musa, Isa, Muhamed, etj.
Apo me emrat e sahabëve, si: Omer, Othman, Alij, Talha, Sead, Seid, Musab, Zubejr, Bilal, Hamza, etj. Si dhe për vajza: Aisheh, Safijeh, Zejneb, Hafsa, Fatime, Xhuvejrije, Sumeja, Merjem, Sara, etj.

Emrat e ndaluar në Islam:
Në të njëjtën kohë, përveç emrave të pëlqyer dhe të lavdëruar në Islam, ka emra të cilët janë të ndaluar në Islam, dhe njeriu nuk lejohet ta emërtojë fëmiun e tij me atë emër. Prej këtyre emrave janë:
-Emrat të cilët janë të posaçëm dhe nuk i takojnë askujt pos Allahut (azzevexhel). Thotë Ibn Kajjim El-Xheuzij: Emrat e posaçëm të Allahut janë: Allah, Rahman, Hakem, Ehad, Samed, Halik, Razak, Xhebar, Mutekebir, Evel, Ahir, Batin dhe AlamulGujub. (Tuhfetul meulud 98)
Me këta emra nuk lejohet të emërtohet fëmiu, përveç nëse iu bashkangjitet atyre parafjala Abdu (Rob), si: AbduSamed, AbdulEhad, AbdulHalik, e kështu me radhë.
-Emrat të cilët e lidhin robërinë me dikë tjetër pos Allahut, si: AbdulKa’beh (Rob i Qabes), AbduNebij (Rob i Pejgamberit të Allahut), AbulUza (Rob i Uzasë).
-Emrat e shejtanëve apo njerëzve mosbesimtarë dhe zullumqarë, si: Iblis, Hanzeb, Fir’aun, Haman, Karun, etj.

Emrat e papëlqyer (mekruh) në Islam:
-Emrat të cilët përmbajnë kuptim nënçmues apo qesharak.
-Emrat të cilët përmbajnë kuptim tërheqës dhe ngjallës të epshit (për gjininë e kundërt), si: Dredhëza, Sheqere, etj.
-Emrat e këngëtarëve, artistëve apo sportistëve të njohur.
-Emrat të cilët përmbajnë kuptimin e ndonjë mëkati.
-Emrat të cilët përfundojnë me fjalën Din apo Islam, si: Nurudin (Drita e fesë), Nexhmudin (Ylli i fesë), Burhanudin (Argumenti i fesë), etj. Thotë Shejh Bekër Ebu Zejdi: Duke e ditur vlerën e fjalës Din dhe Islam, themi se bashkangjitja e këtyre fjalëve emrave të njerëzve, arrin në një pretendim të kotë dhe në gënjeshtër, prandaj disa prej dijetarëve e kanë ndaluar atë (emërtimin me emra të tillë), e shumica e dijetarëve nuk e kanë pëlqyer atë. (Tesmijetul Meulud – Bekër Ebu Zejd 22)
-Emrat e melaikeve, si: Xhibril, Mikail, Israfil, etj. Ndërsa emërtimi i vajzave me emra të melaikeve është i ndaluar, ngase me këtë përngjasohen mushrikët të cilët thonë se melaiket janë femra. Dhe afër kësaj (ndalese) është emërtimi i vajzës me emrin Melek. (Tesmijetul Meulud – 24)
-Emrat e disa sureve të Kur’anit, si: Hamim, Jasin, etj. Këtë nuk e kanë pëlqyer disa prej dijetarëve.

Emrat e lejuar (mubah) në Islam:
Përveç kësaj, emrat nuk është kusht dhe patjetër të jenë në gjuhën arabe, por mund të emërtohet fëmiu edhe me emër të gjuhës shqipe, vetëmse emri i tij të përmbajë kuptim të mirë. Si: Besnik, Fisnik, Bujar, etj. Apo për vajza: Besa, Shpresa, Drita, etj.
E që për fat të keq, shumë prej njerëzve sot i emërtojnë fëmijët e tyre me emra të cilët nuk kanë kurrfar kuptimi, në gjuhën arabe apo në gjuhën shqipe. Si: Altin, Gent, Genc, etj. Apo vajzat: Genta, Alma, Mona, etj.
Ndërsa disa të tjerë, mendojnë se është me rëndësi që emri të jetë në gjuhën arabe, apo të gjendet në Kur’an, ndërsa për kuptimin e tyre nuk interesohen fare, duke harruar se në Kur’an përmendet edhe Iblisi, Fir’auni, etj. E pastaj dëgjon emra të cilët nuk janë musliman, porse janë arab apo ekzistojnë në Kur’an, si: Adijat (Kuaj, shumësi i fjalës Kalë), Nexhasete (Papastërti), Hinzir (Derr), etj.
Andaj, secili musliman duhet të jetë i kujdesshëm në emërtimin e fëmiut të tij, dhe t’i zgjedhë atij emër të bukur dhe të mirë.
Përveç emërtimit, prej prindit kërkohen edhe disa obligime tjera ndaj fëmiut të tij. Në lidhje me këtë, lexo përgjigjen e pyetjes: Cilat janë obligimet e prindit ndaj fëmiut të posalindur?

Shkroi: Hoxhë Omer Bajrami
www.omerbajrami.com

Pyetje: Eselamualejkum we rahmetullahi we berekatuhu. Vella i nderuar ju jam shume mirenjohese per ndihmen qe me keni dhene rreth pyetjeve dhe dilemave te mia. Allahu ju shperblefte ne dunja dhe ahiret. Nese mund te me pergjigjeni do te doja te dija numrin e sakte te pejgambereve sepse ne librat islam kam hasur ne numra te ndryshem si 25, 28, 12 etj. Ne botimin e librit „Drita e zemres dhe Jasini“ permenden 28 pejgamber ky tre prej tyre kane emrat Uzejr, Llukman dhe Dhulkarnejn. Ju kisha lutur te me spjegoni se kush kane qene dhe a kane qene te derguar te Zotit. Poashtu do te doja te dija a ka qene Ademi a.s. i derguari i pare i Zotit apo vetem njeriu i pare, sepse ne ilahine e Adem Ramadanit Ulul Azmi theksohet se Nuhi a.s. ka qene resuli i pare. Me falni qe e zgjata dhe ju mora kohen tuaj. Allahu i Madheruar qofte me ju gjithmone. Amin
Përgjigje:
Alejkumselam. Falenderimi i takon Allahut (azzevexhel), ndërsa salavatet dhe selamet qofshin mbi të Dërguarin tonë Muhamedin (salallahualejhiveselem), mbi familjen e tij të pastër, mbi shokët e tij besnik, si dhe mbi të gjithë ata që e pasuan dhe e pasojnë rrugën e tij deri në Ditën e Gjykimit.
Së pari: Pejgamberët të cilët i ka dërguar Allahu në tokë, udhërrëfyes për njerëzimin janë shumë. Për disa prej tyre Allahu na ka treguar në Kur’an e për disa jo. Thotë Allahu (azzevexhel): “Dhe (dërguam) të Dërguar më parë që të rrëfyem për ta, dhe të Dërguar të tjerë për të cilët nuk të kemi rrëfyer“. (Nisa‘ – 164) Kështuqë përveç pejgamberëve që janë përmendur në Kur’an, ka pasur edhe shumë pejgamberë të tjerë që nuk janë përmendur emrat e tyre.
Së dyti: Pejgamberët e përmendur në Kur’an janë njëzetepesë. Thotë Ibn Kethiri: Pejgamberët të cilët janë të përmendur me emër në Kur’an janë njëzetepesë. Emrat e tyre janë: Adem, Idris, Nuh, Hud, Salih, Ibrahim, Lut, Ismail, Is’hak, Ja’kub, Jusuf, Ejub, Dhulkifël, Shuajb, Musa, Harun, Junus, Davud, Sulejman, Iljas, Eljesa‘, Zekerija, Jahja, Isa dhe Muhamed (salallahualejhiveselem). (Tefsir Ibn Kethir 2/469)
Së treti: Sa i përket Uzejrit, Lukmanit dhe Dhulkarnejnit, dijetarët kanë ndryshuar mendimet e tyre, nëse ata kanë qenë pejgamberë apo jo. Për atë edhe shumë prej tyre, nuk i kanë futuar në mesin pejgamberëve që janë përmendur në Kur’an.
Së katërti: Nëse keni lexuar diku se pejgamberët e përmendur në Kur’an janë dymbëdhjetë, kjo është një gabim i madh i shkruesit apo përkthyesit të atij libri. Ngase nëpërmjet kësaj mohohen shumë pejgamberë që janë të përmendur në Kur’an. E që mohimi i tyre me dije, e nxjerrë njeriun prej Islami.
Së pesti: Është e vërtetë se Resuli i parë është Nuhu (alejhiselam). Ndërsa Ademi (alejhiselam) është Pejgamber Nebij dhe jo Resul. Ngase: Resul është ai pejgamber që ka ardhur me Sheriat të ri, ndërsa Nebij është ai pejgamber që ka vazhduar Sheriatin e atij që ka qenë më herët. Apo: Resul është ai pejgamber që ka pasur libër, ndërsa Nebij është ai pejgamber që nuk i është zbritur libër. Në lidhje me këtë, dëgjoni ligjeratën: Besimi në pejgamberët.
Gjithashtu në lidhje me pejgamberët e Allahut që janë përmendur në Kur’an, më gjërësisht mund të dëgjoni njëzet ligjeratat të cilat flasin për tregimin e secilit prej tyre: Tregimet e pejgamberëve.
Allahu e di më së miri.
Omer Bajrami
24.07.2011

Pyetja:
Es-selamu alejkum ue rahmetullahi ue berekatuhu!
Pata një pyetje në lidhje me përgojimin. Vërtet që përgojimi është një prej harameve të mëdha. Unë desha të pyes se a konsiderohet përgojim nëse flas për një vëlla musliman se ai merret me punë të këqija, se e ka lënë namazin etj., ku qëllimi i bisedës nuk është shfaqja e kësaj të mete, por mënyra se si t’i dilet në ndihmë.
Es-selamu alejkum!

Përgjigjja:

Falënderimet i takojnë Allahut, paqja dhe bekimet e Tij qofshin mbi të Dërguarin e Tij Muhamed, mbi familjen, mbi shokët dhe mbi të gjithë ata që ndjekin rrugën e tij deri në Ditën e Gjykimit.

Vërtet përgojimi (gibeti) është një nga haramet më të rrezikshme, nga i cili vështirë shpëtojnë edhe ata që mundohen të jenë më të devotshëm dhe ruhen nga shumë ndalesa të tjera. Përkufizimin e përgojimit më të qartë na e ka dhënë Muhamedi salallahu alejhi ue selem në këtë hadith: Nga Ebu Hurejra transmetohet se i Dërguari i Allahut salallahu alejhi ue selem ka thënë: “A e dini ç’është përgojimi?” (As’habët) Thanë: “Allahu dhe i Dërguari i Tij e dinë më së miri!” Pejgamberi salallahu alejhi ue selem ka thënë: “Përmendja e vëllait me atë që nuk i vjen mirë.” Dikush tha: “E ç’mendon nëse ajo që flas për vëllanë tim është e vërtetë?” Pejgamberi salallahu alejhi ue selem ka thënë: “Nëse është e vërtetë ajo që ti flet, atëherë e ke përgojuar. E, nëse ajo që e flet nuk është e vërtetë, atëherë ke shpifur.” (Shënon Muslimi)
Allahu i Lartësuar thotë: “…dhe mos përgjoni, as mos përgojoni njëri-tjetrin; a mos ndonjëri prej jush dëshiron të hajë mishin e vëllait të vet të vdekur…” (Huxhurat, 12)
Prandaj, është i ndaluar përgojimi i tjetrit dhe besimtari duhet të ketë kujdes të mos futet në përmendjen e veprimeve të të tjerëve, pasi është një ves që nëse mësohet me të, e ka shumë vështirë ta shërojë veten prej tij.
Imam Neveviu në librin e tij “Rijadu Salihin” në nënkapitullin “Ndalimi i përgojimit”, para se të përcjellë hadithet të cilat flasin rreth përgojimit, thotë: “Është e domosdoshme të dihet se çdo moshërritur është i obliguar ta ruajë gjuhën e tij nga çdo e folur, përveç asaj që tregon dobi. Madje edhe atëherë, nëse është e barabartë të flitet dhe të mos flitet edhe për gjërat e dobishme, sunet është përmbajtja nga të folurit, sepse shpeshherë kuvendimi i lejuar e çon njeriun në të palejuarën apo të papreferuarën. Kjo është praktikë e shpeshtë, prandaj është e nevojshme mbrojtja nga kuvendimet e ndaluara e të papreferuara.”
Por megjithëse gibeti është i ndaluar dhe nuk lejohet që besimtari të futet në këtë mëkat, në disa raste është i lejuar. Neveviu në po të njëjtën libër përmend disa raste kur lejohet përgojimi. Ai thotë: “Dije se përgojimi është i lejuar për qëllime të pastra të sheriatit, të cilat pa përgojim nuk mund të arrihen.” (Rijadu Salihin”, f. 370)
Duke pasur parasysh këtë, lejohet përgojimi në disa raste të caktuara me qëllim të përmirësimit, të realizimit të ndonjë dobie apo edhe në disa situata kur përmendja e kësaj vepre nuk shkakton dëm. Rastet në të cilat lejohet përgojimi janë:

1. Dhuna e vazhdueshme. Atij personi që i bëhet dhunë, i lejohet të ankohet te sunduesi, gjyqtari ose ndonjë tjetër që sundon apo që ka mundësi ta zbatojë drejtësinë mbi tiranin. I dëmtuari thotë: “Filani më ka bërë dhunë kështu e kështu.”

2. Përgojimi duke përmendur mëkatet që i vepron dikush, me qëllim të ndërhyrjes dhe përmirësimit të këtij personi tek ai që e ka mundësi ta bëjë këtë. Apo me qëllim që të çrrënjoset ndonjë punë e shëmtuar dhe që mëkatari të përmirësohet. Lejohet t’i thuhet atij që ka mundësi të pengojë ndonjë të keqe: “Filani punon kështu e kështu, prandaj pengoje atë nga ajo dhe të ngjashme.” Synimi i tij duhet të jetë arritja e çrrënjosjes së ndonjë pune të shëmtuar. Nëse synimi i tij është diçka tjetër, atëherë zbulimi i të metave të tjetërkujt është e ndaluar.

3. Lejohet zbulimi i të metave të të tjerëve duke kërkuar fetvanë përkatëse. Njeriut të cilit i është bërë e padrejtë i lejohet të thotë: “Më ka bërë padrejtësi babai im, vëllai im, burri im ose dikush tjetër kështu e kështu, prandaj a ka të drejtë ai në këtë? Si do të çlirohem unë nga kjo dhunë, si do ta arrij unë të drejtën time, si do ta pengoj dhunën e të ngjashme?” Kjo është e lejueshme në rast domosdoshmërie. Gjithsesi më e mirë dhe më e pëlqyeshme është t’i thuhet (myftiut): “Ç’thua ti për njeriun, personin ose bashkëshortin, puna e të cilit është kështu e kështu?” Qëllimi mund të arrihet edhe pa përcaktimin dhe emërtimin e saktë, por edhe të përcaktohet saktësisht, të shënohet dhe të emërtohet dikush është e lejuar.

4. Rast tjetër është nëse pyetemi për ndonjë person nga dikush që është i interesuar për te, qoftë për martesë, marrëdhënie pune, shoqërim në udhëtim, etj.. Është obligim i personit që pyetet për dikë që mos ta fshehë gjendjen për të, por t’i shtrojë haptas të gjitha të metat që gjenden te personi për të cilin hulumtohet, por me qëllim të mirë që t’i jepet këshillë pyetësit. Pra, të mos jetë qëllim prishja e ndonjë pune për shkak të zilisë, etj.. Kjo është punë ku mund të gabohet lehtë, sepse është e mundshme që folësin ta udhëheqë xhelozia dhe që djalli ta mashtrojë e ta verbojë në atë punë, kurse atij t’i duket se puna e tij është këshillë, prandaj të tillët duhet të jenë të kujdesshëm dhe largpamës.

5. Të metat e dikujt zbulohen nëse një person publikisht gabon apo predikon herezinë (risitë), si: pirja publike e alkoolit, tiranët, mashtruesit, plaçkitësit e pasurisë së huaj, ai i cili haptas kryen mëkate etj. Natyrisht se këtu nuk bëjnë pjesë çështjet dhe punët sekrete të njeriut. Është detyrë që t’i zbulohen publikisht mëkatet e një individi personit kompetent apo organit, nëse për këtë realizojmë dobi sikurse përmendëm në rastin e dytë. Prandaj nuk lejohet zbulimi i të metave të tjera të tij, vetëm nëse për këtë ka ndonjë nga shkaqet e theksuara.

6. Nëse bëjmë zbulimin e të metave të dikujt me qëllim përkufizimi, njoftimi preciz, p.sh. për një person të njohur me ndonjë ofiq, siç është: lotues, çalaman, shurdh, qorr, vëngërosh dhe emërtime të tjera, atëherë është e lejuar të precizohet edhe kjo. Nuk është e lejuar përgjithësisht të tregohet dikush si i mangët. Nëse është e mundur të shmangen ofiqet e këtilla, kjo është më e mirë dhe më parësore.
Këto janë gjashtë shkaqet kryesore për të cilat është i lejuar zbulimi i të metave për individin jo të pranishëm, shkaqe të cilat i kanë theksuar dijetarët dhe për të cilat ekziston pajtueshmëri e plotë. Të gjitha këto kanë mbështetje në hadithet e njohura dhe të vërteta (Këto raste kryesisht janë marrë nga libri “Rijadu Salihin”, f. 370-373).

Rasti dytë ka të bëjë me atë që ju kërkoni sqarim, se a lejohet përgojim në qoftë se ne përmendim ndonjë vepër të keqe të vëllait musliman me qëllim që të ndihmohet ai të largohet nga ajo. Prandaj themi nëse qëllimi i kësaj është kjo dhe nëse besojmë se përcjellja e kësaj do të ndikojë në përmirësimin e tij, atëherë lejohet, mirëpo duhet të kemi kujdes se përmendja e këtyre gjërave në masë të gjerë dhe në prani të shumë njerëzve shpesh do të ketë efekt negativ dhe kjo nuk është e drejtë. Allahu e di më së miri!
Alaudin Abazi
29.2.2008

1. ” All-llahume inni’abduke ve ibnu’abdike ve ibnu emmetike,nasijeti bijedike,madin fijje hukmuke,’adlum fijje kadauke,es’eluke bi kul-li ismin huve lek semmejte bihi nefsek ev enzeltehu fi kitabik ev’al-lemtehu ehaden min halkik,ev iste’therte bihi fi’ilmil-gajbi’indek,en texh’ale El-Kur’ane rebi’a kalbi ve nure sadri ve xhelae huzni ve dhihabe hemmi. ”

( O Zoti im,une jam robi yt e biri i robit tend dhe i robereshes sate,balli im eshte ne doren tende.Dispozitat tuaja mbi mua i pranoj,i drejte eshte gjykimi yt mbi mua.Te lutem me cdo emer me te cilin e ke emeruar veten tende ose qe e ke zbritur ne librin tend,apo ia ke mesuar dikujt prejt krijesave tua,apo qe e ke mbajtur te fshehur ne diturin tende,bere Kur’anin pranvere te zemres sime dhe drite te gjoksit tim,shendrritje per pikellimin dhe largim nga deshperimi.)

2. ” Elhamdu lil-ahi vahdeh, ves-salatu ves-selamu ala men la nebijje baّdeh ”

(Falënderimi i takon vetëm All-llahut, mëshira dhe shpëtimi (i All-llahut) qofshin mbi atë pas të cilit s`ka më Pejgamber

3. Asbahna ve asbaha el-Mulku lil-lah vel-hamdulil-lah la Ilahe il-lAll-llahu vahdehu la sherike leh, lehul-mulku ve lehul-hamdu ve Huve ala kul-li shejin kadir. Rabbi es`eluke-l-hajre ma fi hadhel-jevmi ve hajre ma baّdehu ve eّudhu bike min sherri ma fi hadhel-jevmi ve sherri ma baّdehu. Rabbi eّudhu bike minel-keseli ve su`il-kiber.Rabbi eّudhu bike min adhabin fin-nar ve adhabin fil-kabr.

(E arritëm mëngjesin; e gjithë pasuria i takon All-llahut; falënderimi është për All-llahun, nuk ka të adhuruar tjetër përveç All-llahut, i Cili është një dhe i pashoq; Atij i takon sundimi dhe falënderimi; Ai mbi çdo send është i plotfuqishëm. O Zot, prej Teje kërkoj mbarësinë (të mirën) e kësaj dite dhe të ditëve të tjera dhe prej Teje kërkoj mbrojtjen nga e liga e kësaj dite dhe ditëve të tjera. O Zot, kërkoj mbrojtjen Tënde nga përtacia dhe mendjemadhësia. O Zot, më mbro nga dënimi i Xhehennemit dhe nga dënimi i varrit.)

4. All-llahume bike esbahna ve bike emsejna ve bike nahja ve bike nemutu ve ilejken-nushur.

(O Zot im, me emrin Tënd e arrijmë mëngjesin dhe me emrin Tënd e arrijmë mbrëmjen, me emrin Tënd ngjallemi dhe me emrin Tënd vdesim dhe te Ti është kthimi)

5. All-llahume ente Rabbi la Ilahe il-la ente halakteni ve ene abduke ve ene ala ahdike ve vaّdike mestetaّtu eّudhu bike min sherri na sanaّtu eb`u leke bi niّmetike aleje ve eb`u bi dhenbi fagfir li fe innehu la jagfirudh-dhunube il-la Ente.

(O All-llah, ti je Zoti im, nuk ka të adhuruar tjetër përveç Teje; Ti më ke krijuar dhe unë jam robi Yt, do të qëndroj besnik ndaj marrëveshjes dhe premtimit Tënd, sa të kem mundësi; Kërkoj mbrojtjen Tënde nga e keqja që kam vepruar, Unë jam mirënjohës ndaj dhuntive Tua, i pranoj mëkatet e mia, andaj më fal, ngase mëkatet nuk i fal askush tjetër përveç Teje)

6. All-llahumme inni asbahtu ush-hiduke, ve ush-hidu hamelete Arshike ve Melaiketeke ve xhemiّa halkike, Enneke EnteAll-llahu la Ilahe il-la Ente vahdeke la sherike Lek, ve enne Muhammeden abduke ve resuluke.

(O Zoti im, u gdhiva, dëshmoj për Ty dhe mbajtësit e Arshit Tënd, melaiket Tua dhe të gjitha krijesat Tua, se vërtetë Ti je All-llahu i Vetëm, s`ka të adhuruar tjetër përveç Teje, Ti je i Vetëm dhe i pashoq dhe dëshmoj se Muhammedi alejhis-selam është rob dhe i dërguar i Yt.)

7. All-llahume ma asbaha bi min niْmetin ev bi ehadin min halkike, fe minke vahdeke la sherike lek, fe lekel-hamdu ve lekesh-shukru

(O Zoti im, ajo që më është dhënë mua apo ndonjërit prej krijesave Tua nga begatitë e tëra është vetëm nga Ti që Je i pashoq; Ty të qoftë lavdërimi dhe falënderimi)

8. All-llahume afini fi bedeni, All-llahume afini fi semْi, All-llahume afini fi besari, la ilahe il-la ente, eّudhu bike minel-kufri vel-fakri, ve eّudhu bike min adhabil-kabr, la ilahe il-la ente (tri herë në mëngjesë dhe tri herë në mbrëmje)

(O Zoti im, më jep shëndet në trupin tim, O Zoti im, më jep shëndet në të dëgjuarit tim, O Zoti im, më jep shëndet në të pamurit tim. S’ka të adhuruar tjetër përveç Teje. O Zoti im, kërkoj mbrojtjen Tënde nga kufri (mosbesimi) e varfëria dhe kërkoj mbrojtjen Tënde nga dënimi i varrit. S’ka të adhuruar tjetër përveç Teje).

10. HasbijAll-llahu la Ilahe il-la hu(ve), Alejhi tevekkeltu ve Huve Rabbul-‘arshil-‘adhim. (7 herë)

(Më mjafton mua All-llahu; s’ka të adhuruar tjetër përveç Tij. Tek Ai jam mbështetur dhe Ai është Zoti i Arshit të Madh)

11. All-llahume inni es’elukel-‘afve vel-‘afijete fid-dunja vel-ahireh, All-llahume inni es’elukel-‘afve vel-afijete fi dini ve dunjaje ve ehli ve mali. All-llahumes-tur avrati ve amin revّati. All-llahumeahfedhni min bejni jedejje ve min halfi ve an jemini ve an shimali ve min fevki ve eّudhu bike en ugtale min tahti.

(O Zoti im, kërkoj nga Ti falje dhe shpëtim në këtë botë dhe në Ahiret. Zoti im, kërkoj që të më falësh dhe të më mbrosh në fenë time dhe në jetën time, ma mbro familjen dhe pasurinë time. O Zoti im, m’i mbulo të metat e mia dhe më qetëso në momentet trishtuese.O Zot, më ruaj nga para dhe prapa, në të djathtë, në të majtë dhe nga lartë; kërkoj nga ti që të më mbrosh të mos më lëshojë toka.)

12. All-llahume alimel-gajbi vesh-shehadeti fatires-semavati vel-erdi, Rabbe kul-le shej’in ve melikehu, eshhedu en la Ilahe il-la ente, eّudhu bike min sherri nefsive sherrish-shejtani ve shirkihi ve en akterife ala nefsi su’en ev exhurrehu ila muslimin.

(O Zoti im, Ti je Ai i Cili i di të fshehtat dhe të dukshmet, Krijues i qiejve dhe i tokës, Zot i çdo sendi dhe Mbizotërues i saj, dëshmoj se nuk ka të adhuruar tjetër përveç Teje; kërkoj mbrojtjen Tënde nga e keqja e vetes sime dhe nga e keqja e djallit dhe nga ajo që ai (shejtani) shpie në shirk dhe kërkoj të më mbrosh që vetvetes e as ndonjë muslimani të mos i bëj keq)

13. Bismil-lahil-ledhi la jedur-ru me`a-ismihi shej`un fil-erdi ve la fis-semai ve huves-semiّul- alim (tri herë ne mengjes dhe mbremje)

(Me emrin e All-llahut pranë emrit të të Cilit nuk bën dëm asgjë në tokë e as në qiell, Ai që dëgjon shumë dhe di çdo send)

14. Redijtu bil-lahi Rabben ve bil-Islami dinen, ve bi Muhammedin saws. nebijjen.

(Jam i kënaqur që Zoti im është All-llahu, feja ime është Islami dhe Pejgamberi im Muhammedi saws,).

15. Ja Hajju ja Kajjumu bi rahmetike estegithu aslih li she’ni kul-leha ve la tekilni ila nefsi tarfete ajnin.

(O i Gjallë përgjithmonë, O Mbikëqyrës i çdo gjëje, me mëshirën Tënde kërkoj ndihmë, ma përmirëso tërë gjendjen time dhe mos më lë të mbështetem në veten time, as sa një lëvizje e syrit)

16. Asbahna ve asbahal-Mulku lil-lahi Rabbil-ْalemin. All-llahumme inni es’eluke hajre hadhel-jevmi fet-hahu, ve nasrehu ve nurehu, ve bereketehu, ve hudahu, ve eّudhu bike min sherri ma fihi, ve sherri ma baّdehu.

(E arritëm mëngjesin dhe e tërë pasuria i takon All-llahut, Zotit të botërave.O Zoti im, unë kërkoj mirësinë e kësaj dite, hapjen e saj, ndihmën e saj, dritën e saj, dhuntinë dhe udhëzimin e saj. Kërkoj të më mbrosh nga e keqja e saj dhe e ditëve të tjera pas saj)

17. SubhanAll-llahi ve bihamdihi (100 herë)

(I Lartësuar qoftë All-llahu, Atij të Cilit i takon Lavdërimi)

18. Estafgirullah vetubu ilejh (100 here )

(Kërkoj faljen e All-llahut dhe tek Ai pendohem)

19. E’udhu bi kelimatil-lahit-tammati min sherri ma halaka. (tre herë në mbrëmje… eshte mire dhe te perseritet shpesh kur hyn ne nje vend te huaj, apo kur ulesh ne ndonje shtepi apo vend tjeter)

(Kërkoj mbrojtje me fjalët e përsosura të All-llahut nga sherri (e keqja) që ka krijuar)

20. La ilahe il-lAll-llahu vahdehu la sherike leh, lehul-Mulku ve lehul-hamdu ve huve ala kul-li shejin kadir (100 herë në dite)

(S’ka të adhuruar përveç All-llahut, Një dhe i pashoq, Atij i takon sundimi dhe lavdërimi. Ai është i plotfuqishëm mbi çdo send)

21. SubhanAll-llahi ve bihamdihi adede halkihi ve rida nefsihi ve zinete arshihi ve midade kelimatihi (tri herë në mëngjes)

(I Madhëruar qoftë All-llahu, aq sa është numri i krijesave të Tij dhe aq sa dëshiron Ai vet. Po aq sa është i bukur Arshi i Tij dhe sa ngjyra e pasosur (pafund) për t`i shkruar fjalët e Tij)

22. All-llahume inni es`eluke ilmen nafi`an ve rizkan tajjiben ve amelen mutekabbelen (çdo mëngjes)

(O Zoti im, të lutem më jep dituri të dobishme e furnizim të mirë dhe të lutem Të m’i pranosh veprat e mia)

23. All-llahumme sal-li ve sel-lim ala nebijjina Muhammed (10 herë)

24. Kur hyjme ne shtepi dhe hajme buke duhet te themi :
” Bismilahi velexhna ve bismilahi harexhna ve ala rabbina tevekelna”

(Me emrin e Allahut hyjme dhe me emrin e Allahut dalim dhe tek Zoti yne mbeshtetemi)…, pasi i Dashuri yne saws. thote: Kur permend Allahun gjate hyrjes ne shtepi dhe prane ushqimit, shejtani i mallkuar thote: As bujtje as darke spaska per mua !

25. Kur dalim nga shtepia duhet te themi :
“All-llahume inni eudhu bike en edille eu udalle, eu ezil-le eu uzel-le, eu edhlime eu udhleme, exhhele eu juxhhele alejje.”

( O Zoti im, kerkoj mbrojtjen Tende qe te mos devijoj, e as dikush tjeter te mos me coje ne devijim, kerkoj mbrojtjen tende qe te mos rreshqas ne mekat me fajin tim apo me nxitje prej tjeterkujt, kerkoj mbrojtjen Tende qe te mos i bej zullum ndonjerit, e as qe te me behet zullum, kerkoj mbrojtje nga mosdija dhe nga sjellja injorante ndaj meje )

” Bismil-lahi tevekkeltu alall-llahi, la havle ve la kuvete ila bilah ”

( Me emrin e Allahut, tek Allahu u mbeshteta, s’ka levizje e as force pervec me deshiren e Allahut)… i thuhet: Te mjafton Allahu, je i mbrojtur dhe i udhezuar. Prej tiij largohen dhe bisedojne djajte: Cfare ti besh njeriut qe eshte udhezuar, qe eshte i mbrojtur dhe te cilit si strehim i mjafton vetem Allahu?”

26. ” Bismil-lahi (tre here). Eudhu bi izzetil-lahi min sherri ma exhidu ve uhadhiru (shtate here) ”

(Ne emer te Allahut, kerkoj mbrojtje me fuqine dhe madheshtine e tij nga e keqja qe me mundon dhe te ciles i frikesohem)

27. ” La ilahe il-lall-llahul- `adhimul-halim, la ilahe il-lallahu rabbul-‘arshil-‘adhim, la il lahe il-lallahu rabus-semavati re rabbul-erdi ve rabbul-‘arshil-kerim ”

28. ” La havle ve la kuvvete il-la bilah ”

( Ska levizje e as force pervec me deshiren e Allahut )
… Kjo lutje eshte sherim per 99 semundje ku me e lehta eshte brenga. Ne nje tjeter hadith transmetohet se Profeti a.s. ka thene: Kjo lutje eshte nga thesaret me te mire te xhenetit, andaj ju perseriteni sa me shpesh ”

29. ” La il la he il-la, ente subahaneke inni kunti min edh-dhalimin ”

( Nuk ka Zot tjeter pervec Teje! Ti je i paster, i pa te meta. Une i bera padrejtesi vetes! )
– Muslimani nuk lutet me kete lutje per dicka, e mos ti pranohet lutja… Kjo lutje eshte ajo qe beri dhe Profeti Junus a.s. ne barkun e peshkaqenit, dhe aty pasi kuptoi qe ky ishte nje qortim(denim) nga Allahu per shkak se u spraps dhe u deshperua nga misioni i tij per ta udhezuar popullin e vet, andaj dhe u lut me kete lutje te mire dhe Allahu e shpetoi te Derguarin e Tij !

30. Kur hyn ne toalet (me kemben e majte) :
” Allahumme inni e’udhu bike minel khubuthi vel khebaith.”

Kur del (me kemben e djathte) :
” Gufraneke ”

I Derguari i Allahut alejhi selam na tregoi rrefimin e njeriut te fundit qe del nga zjarri dhe futet ne Xhennet,dhe diskutimin qe u be midis tij dhe Zotit te tij,si dhe begatite e medha qe ia dhuroi atij.

Transmeton Ibn Mesudi r.a. se Muhamedi alejhi selam tha:
“Une e di njeriun e fundit qe del nga zjarri dhe i fundit do te futet ne Xhennet,eshte nje njeri qe del nga zjarri duke u zvarritur,dhe Allahu i thote atij:
“Shko dhe futu ne Xhennet“.
Kur ai vjen aty i duket sikurse eshte plote,kthehet dhe thote:
“O Zot, e gjeta plote”.I thote Allahu i Lartesuar:
“Shko dhe futu ne Xhennet,ti aty e ke sa dynjaja dhe sa dhjete here sa ajo!
“I thote ai:”A perqeshesh me mua dhe Ti je Mbreti?!”
(Tha Abdullah inb Mesudi):
“Qeshi i Derguari i Allahut a.s. derisa iu duken dhemballet e tij.Flitej se ai ishte njeriu me i ulet ne Xhennet.

2- Transmeton Ibn Mesudi r.a. se Muhamedi alejhi selam tha:
“Njeriu i fundit qe hyn ne Xhennet,eshte nje njeri qe here ecen dhe here rrezohet dhe nje here tjeter e godet vala e zjarrit,e kur ta kaloje ate,kthehet nga ai dhe thote:
“I Madheruar qofte ai qe me shpetoi nga ti,Allahu mua me dhuroi dicka qe nuk i dhuroi as te pareve dhe as atyre pas meje”.Atehere i paraqitet atij nje peme dhe thote:”O Zot me afro afer asaj peme qe te hy nen hijen e saj dhe te pi nga uji i saj“.
Allahu i Lartesuar i thote:”O Bir i Ademit,nese do ta dhuroj ate a do te me kerkosh tjeter?“
I thote:”Jo o Zot”.Dhe i premton se nuk do t`i kerkoje dic tjeter.Tha Muahmedi a.s.:”Zoti i tij i Larte i`a pranon atij faljen sepse i paraqet gjera qe nuk mund te kete durim nga ato,keshtu Ai e afron afer saj,hyn nen hijen e saj dhe pi nga uji i saj,pastaj i paraqitet atij nje peme edhe me e bukur se e para dhe ai thote:
“O Zot me afro tek ajo peme qe te pi nga ajo dhe te hy nen hijen e saj,nuk do te kerkoj tjeter:
“Allahu i thote:”O Biri i Ademit, a nuk me premtove se nuk do te me kerkosh tjeter?
“Dhe i thote:”Sikur te afroj tek ajo a do te me kerkosh ti prap tjeter?” Ai i premton atij falje sepse i paraqet gjera qe nuk mund te kete durim nga ato,keshtu qe e afron tek ajo dhe ai hyn nen hijen e saj dhe pi nga uji i saj.Pastaj i paraqitet nje pem tek dera e Xhennetit,e cila eshte me e mire se dy te parat.Njeriu i thote:”O Zot,me afro te futem tek ajo qe te hy nen hijen e saj dhe te pi nga uji i saj,dhe nuk do te kerkoje tjeter”.
Allahu i thote:
“O biri i Ademit,a nuk me premtove se nuk do te me kerkosh tjeter?”
I thote o Zot:”Nuk do te kerkoj tjeter”.Zoti i tij i pranon faljen sepse i paraqet gjera qe ai nuk mund te duroje nga ato,keshtu qe e afron tek ajo.Kur te afrohet aty ai degjon zerat e banoreve et Xhennetit,dhe thote:
“O Zot,me fut aty”.
I thote Allahu:”O bir i Ademit cfare te kenaq, aje i kenaqur te jape sa bota dhe njeher sa ajo?”
Thote:”O Zot, a po perqeshesh me mua dhe Ti je Zot i boteve?”

Me kete rast qesh Ibn Mesudi dhe thote:”A nuk me pyesni perse po qesh?”
I thane:”Perse po qesh?”Keshtu qeshi dhe i Derguari i Allahut alejhi selam dhe i thane:”Perse qeshe o i Derguari i Allahut?Tha:
“Nga te qeshurit e Zotit te boteve.Kur ai i tha:”A perqeshesh me mua dhe Ti je Zote i Boteve?”
Allahu i thote:”Une nuk perqeshem me ty,por Une bej cfar deshiroj“.
Ebu Seidi r.a. ne fund te transmetimit te tij shtoi edhe kete:”…Allahu i perkujton atij te kerkoje sa te doje dhe kur ti nderpritet shpresa atij Allahu i thote:”Ti i ke ato dhe dhjete here si ato:”
I Derguari i Allahut alejhi selam thote:”Pastaj hyn ne shtepine e tij ku i vinje dy grate e tij nga hyjrite dhe i thone:”Falenderimi i takon Allahut qe te ngjalli per ne dhe na ngjalli ne per ty”.
Muhamedi alejhi selam thote:”Askujt nuk i eshte dhene sikurse me eshte dhene mua”
(thote banori i fundit qe do te hyj ne Xhennet)

Nga Abdullah ibn Mes’udi – Allahu qoftë i kënaqur prej tij – përcillet se ka thënë: I Dërguari i Allahut – lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin mbi të – ka thënë: “Nuk lejohet zilia veçse për dy persona: Një njeri që i ka dhënë Allahu pasuri dhe ai e shpërndan atje ku duhet, dhe një njeri që i ka dhënë Allahu urtësinë dhe ai gjykon me të dhe ua mëson atë të tjerëve”
Muttefekun alejhi[1]

Zilia është dy llojesh:

Një lloj i ndaluar, i qortuar në çdo rast dhe, ajo është që njeriu të shpresojë largimin e mirësisë së Allaht prej robit – qoftë ajo mirësi fetare apo e kësaj bote – është e njëjtë nëse kjo dëshirë zë vend në zemrën e tij dhe ai nuk e lufton veten për ta larguar këtë ndjenjë, apo përpiqet që ta largojë këtë dëshirë prej vetes dhe ta fshehë atë, dhe kjo është më e shëmtuar, sepse është padrejtësi që përsëritet. Ky lloj është ai që i ha shpërblimet ashtu siç i ha zjarri drutë

Dhe lloji i dytë është që njeriu të mos shpresojë largimin e mirësisë së Allahut prej tjetrit, por dëshiron që për vete të ketë njësoj si ajo, apo më shumë se ajo apo më pak. Dhe ky lloj në vetvete ka dy ndarje: zili e lavdëruar dhe jo e lavdëruar.

Zili e lavdëruar është që njeriu të shikoj mirësinë që i ka dhënë Allahu dikujt prej robërve të Tij në fe, dhe ai shpreson që të ketë njësoj si ai. Kjo është në suazat e dëshirimit të të mirës. Nëse kjo shoqërohet me përpjekje dhe punë për ta arritur atë mirësi, kjo është dritë mbi dritë.

Dhe njeriu që zilepset më së shumti është ai që ka pasuri që e ka fituar me hallall, pastaj i jepet sukses që ta shpenzojë atë në hak, me drejtësi, atij që e meriton, duke e shpenzuar pasurinë në detyrimet që ka në të (siç është zekati) apo në gjëra të pëlqyeshme (sadeka). Kjo është nga argumentet më të mëdha për besimin e tij dhe nga llojet më madhështore të bamirësisë.

Dhe ai që ka dije dhe urtësi të cilat ia ka mësuar Allahu, dhe i jepet sukses që tua mësojë atë njerëzve dhe të gjykojë mes tyre, këto janë dy lloje të bamirësisë me të cilat nuk barazohet asgjë tjetër.

I pari: u bën dobi njerëzve me diturinë e tij, shpërndan mes tyre fenë dhe diturinë nëpërmjet së cilës njerëzit udhëzohen në të gjitha çështjet e tyre, qofshin ato adhurime apo marrëdhënie të ndërsjellta etj.

Pastaj, pas këtyre të dyjave (diturisë dhe pasurisë) mund të zilepset gjithashtu edhe e mira, në varësi të gjendjes së saj dhe gradave që ajo ka tek Allahu. Për këtë arsye Allahu ka urdhëruar që të përgëzohemi me arritjen e kësaj të mire, dhe na ka njoftuar se nuk u jepet sukses për të veçse atyre që kanë fat të madh dhe sukses të shumtë. Thotë i Lartësuari: “Thuaj: ‘Me mirësinë e Allahut dhe me mëshirën e Tij, me këto të gëzohen, ato janë më të mira se ato që ata grumbullojnë’.” (Junus: 58). Dhe ka thënë: “Dhe nuk janë njësoj e mira me të keqen, ti ktheje të keqen me mënyrën më të mirë, sepse kështu, ai mes teje dhe të cilit kishte armiqësi do të të kthehet në mik të ngushtë. Por këtë nuk mund ta arrijnë veçse ata që duruan, dhe nuk mund ta arrijnë veçse ata që kanë fat të madh”. (Fussilet: 34-35)

Dhe mund të ndodhë që dikush i cili i dëshiron këto mirësi, të fitojë shpërblim njësoj si ai që i vepron ato të mira, nëse qëllimi i tij është i sinqertë, dhe është i vendosur në zemrën e tij, se po të ketë mundësi do t’i veprojë këto të mira njësoj siç veprojnë ata të tjerët. Siç ka ardhur kjo në hadith të saktë, sidomos nëse njeriu e nis punën e mirë dhe përpiqet për të sadopak.

Ndërsa zilia që është e qortuar është: dëshira që të arrijë disa të mira të dynjasë thjesht për të arritur disa lezete, dhe për të përmbushur epshet e tij. Siç na njofton Allahu i Lartësuar kur përcjell fjalët e popullit të Karunit (injorantët prej tyre) : “Ah sikur të kishim edhe ne ato që i janë dhënë Karunit! Me të vërtetë ai është shumë me fat!” (Kasas: 79).

Ai që shpreson të jetë i njëjtë me atë që kryen vepra të këqija, për shkak të qëllimit të tij, do të shpërblehet njësoj me të në gjynah.

Me këtë shtjellim bëhet e qartë zilia e qortuar në çdo gjendje, dhe zilia që quhet ‘ghibtah’, për të cilën lavdërohet njeriu dhe atë për të cilën qortohet. Dhe Allahu e di më mirë.

Behxhetu Kulubil Ebrar

Autor Abdurrahman bin Nasir es Seadi

Përktheu Emin Bilali

Gjarpri vendosi të pendohej për gjithçka që kishte bërë. Ai duhej ti jepte fund çdo akti që u kishte shkaktuar njerëzve dëme.

Kështu, vajti tek një burrë i mençur që ta pyesë se çfarë duhet të bëjë. I mençuri i tha:”Gjej një vend të izoluar në tokë dhe për ushqim, mjaftohu me ca gjëra të vogla dhe të thjeshta, larg luksit me të cilin je mësuar!”

Gjeti gjarpri një vrimë të vogël dhe të izoluar dhe u vendos aty. Por, disa ditë më vonë, u befasua nga disa fëmijë të vegjël, të cilët i hidhnin gurë brenda, duke e lënduar.

Duke parë që nuk reagonte fare, fëmijët sikur merrnin zemër dhe sasia e gurëve ndonjëherë i ngjante stuhisë së breshrit.

Një ditë, gjarpri mori rrugën dhe vajti sërish tek njeriu i mençur, të cilit i qau hallin. I mençuri i tha që herë pas here, të shfryjë e të hedhë helmin në ajër, si për tu thënë fëmijëve që nëse do, mund të hakmerret e t’ua tregojë qejfin. Ashtu bëri gjarpri dhe fëmijët hoqën dorë nga vesi i tyre.

Morali:
Shumë njerëz mashtrohen nga butësia dhe dashamirësia e dikujt, duke kaluar në agresivitet ndaj tyre.

Sa më shumë butë të sillet dikush, aq më agresivë tregohen këta, pasi mendojnë se mos reagimi me dhunë, shihet si shenjë dobësie dhe naiviteti.

Prandaj, historia e gjarprit na tërheq vëmendjen se durimit të një të urti, mund ti vijë fundi. Njeriu zemërbutë, mund të jetë frenuar për shkak të etikës dhe normave të mirësjelljes, jo naivitetit.

Një gjuhë e dëlirë, e ka fituar dëlirësinë e saj nga moralet e larta, jo nga logjika e dobët dhe naiviteti.

Lëshimi i helmit të gjarprit, në kohën tonë ka vlerat e saj. Tu tregosh shkopin të ligjve, është e mjaftueshme për të kuptuar se njerëzit e ndërgjegjshëm janë të fuqishëm dhe të aftë për ti mbrojtur të drejtat e tyre.

Po, mund ta mbyllim njërin sy para ndonjë gabimi ndaj nesh, mund ta injorojmë një të keqe, por jo që kjo të bëhet rrugë për të shkelur nderin dhe dinjitetin tonë.

Sipas një thënieje arabe: Kush është i sigurtë se nuk ndëshkohet, e shpeshton sjelljen e keqe.Përshtati Elmaz Fida 

Coca-Cola është një pije që cilësohet si shumë e dëmshme për organizmin tonë. Në një studim të realizuar nga studiuesi turk Xhanan Karataj, i cili nxjerr në pah dëmet që shkakton një gotë Coca-Cola për 60 minuta.

Studiuesi ka renditur disa probleme kryesore që na vijnë nga konsumimi i kësaj pije, siç janë;

Në 10 minutat e para të konsumimit të pijes, gjaku juaj përthith 10 lugë çaji sheqer, një sasi 100 herë më e madhe se masa normale që i duhet trupi tonë.

Në 20 minutat e para, nga pija rritet niveli i sheqerit në gjak, duke bërë që pankreasi të prodhojë më shumë insulinë dhe teprica e sheqerit fillon të depozitohet në trajtë yndyre në mëlçi.

Pas 40 minutash vëmë re se e gjithë kafeina ka hyrë tashmë në qarkullim, ky është një proces i cili bën që të na rritet presioni i gjakut dhe të prodhohet më shumë sheqer nga mëlçia ai kalon përsëri në gjak dhe rrit nivelin e sheqerit.

Ndërkohë që pas 60 minutash nga koha që ne kemi pirë Coca-Cola krijohet një ndjenjë urie. Pra lind nevoja e të ngrënit dhe ju përsëri do të pini Coca-Cola dhe të hani ëmbëlsira.

Siç duket kjo është një pije me të cilën duhet të bëjmë kujdes nëse duam që të kemi një organizëm të shëndetshëm. /albeu