Ebu Hanifja dhe një beduin me ujë
Kur Ebu Hanifen, gjat rruges per ne Mekë, duke kaluar ne per shkretetir, ne nje te nxeht te padurueshem, e kishte marrë etja aq shum saqe ishte tharë fyti, – nga beduini qe i kishte huazuar deven, kerkoi t’i jepte te pinte ujë nga ena e tij, pa i shkuar mendja se ky do ta refuzonte.
– Nuk ka asnje pik ujë falas – iu pergjigj beduini – por mund te ta shes edhe enen edhe ujin per nje dukat !
Ebu Hanifja, te cilin aq fort e kishte kapluar etja, pranoi dhe i tha:
– Mirë, ja nje dukat, vetem sille ujin!
Beduini i futi te hollat i gezuar ne qesen e tij, kurse Ebu Hanife mendoi me veten: Gezimi yt eshte i shkurtes, nuk do te zgjas shum! Pas nje kohe, Ebu Hanifja i nxori nga çanta e tij hurmat e Basres, jashtzakonisht te shijshme, dhe filloi te hante. I ofroi dhe beduinit disa sosh. Meqenese beduini i hengri me oreks, Ebu Hanifja i dha prapë. Per shkak se hengri shum hurma dhe vapa e drekes kishte arritur kulmin, beduinin e kaploi etja aq shum, saqe nuk kishte rrugdalje tjeter perpos t’i kerkonte ujë Ebu Hanifes, per ta shuar etjen. Mirpo i erdhi turp, sepse para pak çastesh,vete ai ia kishte shitur ujin. Mirpo, etjen nuk mund ta duronte, prandaj, pa marr parasysh se i shkonte ftyra, beduini megjithat kerkoi nga Ebu Hanifja qe t’i jepte ujë.
– Tek unë çdo gllenjkë eshte nga nje dukat! – i tha Ebu Hanifja.
Beduini fatkeq ia dha dukatin qe e ksihte marr prej tij, Ebu Hanifja ia ktheu edhe enen edhe ujin, dhe e mesoi qe ne te ardhmen te mos behej koprrac dhe te mos i sprovonte te eturit me ujë
