Isha e ulur në klasë duke lexuar në libër, kur më erdhi mësuesja dhe e buzëqeshur më tha: A nuk i xhelozon?! – E lashë librin dhe e pyeta se pse?!
Më tha: Gjithë ato vajza përreth teje, të parfumova dhe me rroba të mira, apo më shkurt të them. Ato janë duke u kënaqur në rininë e tyre, e ti, a nuk e do atë që e bëjnë ato dhe a nuk i xhelozon?!
U buzëqesha dhe i thashë: Po, unë xhelozoj, edhe unë jam krijesë e Allahut dhe në brendësi i posedoj të gjitha ndjenjat njerëzore, mirëpo. Pyetja më kryesore është se pse të xhelozoj dhe kujt t’i xhelozoj?!
Unë i xhelozoj asaj motre që ma tejkalon me hapa drejt Allahut!
I xhelozoj asaj motre. Që e lexon Kur’anin dhe e përfundon atë. Dhe bëhet prej hafizeve të Kur’anit!
I xhelozoj asaj motre. Që e mbulon trupin, ashtu si do dhe është i kënaqur Allahu.
I xhelozoj asaj motre apo nëne. Që e flijoi për këtë fe, fëmijën e saj apo burrin e saj, duke i mbrojtur simbolet e kësaj feje.
I xhelozoj më tepër asaj motre që e fitoi dëshminë në rrugë të Allahut!
I xhelozoj më tepër dhe më tepër. Asaj motre që Allahu ia mundësoi ta ketë përfundimin e mirë dhe fytyra e saj i ndriçon duke qenë e vdekur.
Pra, xhelozia ime nuk është si ajo që sillet nëpër mendjen tënde. Unë i dua ato vajza të gjitha dhe e lus Allahun që të më bashkon me to në dynja dhe në Xhenet!