Shkëlqimi i sinqeritetit
Kuptimi i sinqeritetit:
Sinqeriteti në morfologjinë arabe rrjedh nga: fjala “Halesa, jehlesu, hulusen” që e ka kuptimin e çiltërsisë larg nga diçka e përzier, po ashtu thuhet e ka pastruar nga balta, e ka shpëtuar prej saj, po ashtu thuhet e ka shpëtuar. Kurse sinqeriteti në bindje është largimi i syefaqësisë.[1]
Ndërsa realiteti i sinqeritetit është: Që robi me atë vepër të ketë për qëllim të afrohet vetëm se tek Allahu, pra ta ketë për qëllim vetëm Allahun.
Disa dijetarë kanë cekur disa definicione të përafërta me njëra tjetrën si:
Kanë thënë: Sinqeriteti është: Gjatë bindjes, respektit tënd të kesh për qëllim vetëm se Allahun.
Disa tjerë kanë thënë: Sinqeriteti është: Të jenë veprat e robit të njejta si ata të jashtmet njëashtu edhe ata të brendshmet, ndërsa syefaqësia është që pamja e jashtme të jetë, më e mirë se ajo e brendshmja, ndërsa drejtësia në sinqeritet është që e brendshmja të jetë më e fortë se e jashtmja, formalja.
Disa kanë thënë: Pastrimi i veprës nga çdo gjë që e njollos.[2]
Nga ajo që u tha më lartë na bëhet e qartë se sinqeriteti është: Përkushtimi i veprës të bëhet me të vetmin qëllim që ajo të të afron tek Allahu, pa asnjë syefaqësi dhe mburje. Të mos bëhet për qëllime kalimtare e as aktrime, mirëpo të shpreson me të vetëm shpërblimin e Allahut, të ketë frikë dënimin e Tij dhe të ketë për qëllim kënaqësinë e Tij.
Për këtë arsye Kadi Ijadi-Allahu e mëshiroftë thotë: “Të lësh ndonjë vepër nga shkaku i njerëzve është syefaqësi, ndërsa të bësh vepra për njerëzit është shirk, ndërsa sinqeriteti është të të ruan Allahu prej këtyre gjërave”.[3]
Sinqeriteti: Në jetën e muslimanit është që me të në veprën e tij, fjalën e tij, lëvizje e tij, animet, mësimet e tij të jenë për të aritur kënaqësinë e Allahut të vetëm, i Cili nuk ka as shok, si dhe nuk ka Zot tjetër pos Tij.
Kërkimi i dytë:Rëndëisa e sinqeritetit:
Allahu i ka krijuar krijesat qofshin ato njerëz apo xhin që ta adhurojnë Allahun, duke mos i bërë shok Atij, po ashtu i ka urdhëruar të gjithë ata që kanë logjikë, që të jenë të sinqertë, thotë Allahu në Kuran: ”E duke qenë se ata nuk ishin të urdhëruar me tjetër, pos që ta adhuronin Allahun me një adhurim të sinqertë ndaj Tij, që të largohen prej çdo besimi të kotë”.[4] Gjithashtu thotë:” Ne ta shpallëm ty librin për hir të së vërtetës, andaj ti adhuroje Allahun duke qenë i sinqertë në adhurimin e Tij! Vini re! Adhurim i sinqertë është vetëm ai për Allahun!”.[5]
Kurse në ajetin tjetër thotë: ” Thuaj: “Namazi im, kurbani im, jeta ime dhe vdekja ime janë thjesht për Allahun, Zotin e botëve”.[6] Thotë Allahu gjithashtu: ”Ai është që krijoi vdekjen dhe jetën, për t’ju sprovuar se cili prej jush është më vepërmirë.”.[7]
Fudajl ibn Ijadi-Allahu e mëshiroftë, thotë: Ne ajetin e sures Mulk është për qëllim t’ju sprovon se kush është më i sinqertë dhe më i qëlluari në punët e tij. – i thanë: O Ebu Alij si mund të jetë vepra më e sinqertë dhe më e qëlluar? – Tha Fudejli: Vepra kur është e sinqertë mirëpo jo e qëlluar nuk pranohet, derisa të jetë e sinqertë dhe e qëlluar, kurse e sinqertë është kur të bëhet për hir të Allahut ndërsa e qëlluar është kur të bëhet sipas sunetit profetik.[8] Pastaj lexoi ajetin ajetin e sures Kehf: ” e kush është që e shpreson takimin e Zotit të vet, le të bëjë vepër të mirë, e në adhurimin ndaj Zotit të tij të mos përziejë askë”.[9]
Thotë gjithashtu Allahu në Kuran: ”Kush ka fe më të mirë se ai i që sinqerisht i është bindur Allahut dhe, duke qenë bamirës”.[10] Prandaj dhe nga këto ajete kanë thënë: Nënshtrimi i fytyrës është: Sinqeriteti në qëllim që veprat të jenë pastër për Allahun, ndërsa mirësia është: Pasimi i të Dërguarit të Allahut-paqa dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, dhe suneti i tij-paqa dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të.[11]
Në një hadith të saktë që e transmeton Enes ibn Malik-Allahu qoftë i kënaqur prej tij, se i Dërguari i Allahut-paqa dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Tri gjëra nuk i mohon zemra e muslimanit: Çdo vepër e bën sinqerisht për Allahun, i këshillon prijësit, i mbahen xhematit të muslimanëve sepse kush e pranon thirrjen islame ajo e rruan atë”.[12]
Sinqeriteti është shpirti i veprës së besimtarit si dhe cilësia me e rëndësishme e tij, sepse pa të vepra dhe mundi i tij bëhen: pluhur e hi.
Sinqeriteti është nga veprat më të rëndësishme të zemrës me pajtimin e dijetarëve islam, prandaj nuk ka dyshim se veprat e zemrës janë bazë, d.m.th. dashuria ndaj Allahut, të Dërguarit të Tij, mbështetja tek Allahu, sinqeritetin në të, frika ndaj Tij, shpresa tek Ai, ndërsa veprat gjymtyrëve janë pasues të atyre, pra të zemrës. Prandaj nijeti e ka pozitën e shpirtit, ndërsa vepra e ka pozitën e trupit për gjymtyrët, të cilës poqëse i largohet shpirti nga ajo vdes, andaj njohja dipozitave të zemrës është më e rëndësishme se njohja e dispozitave të gjymtyrëve.
Andaj është obligim i çdo muslimani që të jetë i sinqertë çdoherë për Allahun në veprat e tij, të mos pretendojë me to mburje, krenari apo lavdërime nga njerëzit ose komplimente, mirëpo me veprën e tij synon fytyrën e Allahut të Lartëmadhëruar siç thotë Allahu në Kuran: ” Thuaj: “Kjo është rruga ime,në të cilën unë thras tek Allahu .”.[13] Po ashtu i Lartëmadhëruari thotë: ”E kush flet më të mirë se ai që thërret në rrugë të Allahut.”[14]
Sinqeriteti është nga cilësitë më të mëdha që obligohen me të të gjithë besimtarët, andaj ata më thirrjen e tyre, veprën e tyre synojnë fytyrën e Allahut dhe botën tjetër, njëashtu duan ti përmirësojnë njerëzit, duke u munduar ti nxjerin ata nga erësira në dritë.[15]
Shkëputur nga libri “Shkëlqimi i sinqeritetit dhe erësira e përfitimit të dunjasë”
Autor: Dr. Abdulmuhsin el-Kasim
Përktheu dhe përshtati: Nexhat Ceka
[1] “Muexhemil uesit” 1/249, “Muhtaru sihah” fq. 77.
[2] “Medarixhus-salihin” Ibn Kajim 2/91.
[3] “Medarixhus-salihin” Ibn Kajim 2/91.
[4] Bejine:5.
[5] Zumer:2-3.
[6] Enam:162,163.
[7] Mulk:2.
[8] “Medarixhu-salikin” 2/89.
[9] Kehf:110.
[10] Nisa:125.
[11] Medarixhu-salikin” ,2/90.
[12] Transmeton Tirmidhiu nr. 2658, Ahmedi 5/183, Albani e ka saktësuar hadithin në “Mishkatu mesabih” 1/78.
[13] Jusuf:108.
[14] Fusilet:33.
[15] Shiko “Mexhmua fetava” Ibn Baz 1/349, 4/229.