Falenderimi i takon All-llahut. Atij i bëjmë hamd dhe prej tij kërkojmë ndihmë dhe falje. Kërkojmë mbrojtje nga Allahu prej të këqijave të vetvetës dhe të veprave tona. Kë e udhëzon All-llahu, s’ka kush e lajthit dhe kë e largon nga rruga e vërtetë, s’ka kush e udhëzon. Dëshmoj se s’ka të adhuruar me të drejtë përveç All-llahut, i cili është Një dhe dëshmoj se Muhammedi është Rob dhe i Dërguari i Tij.[1]

 

Thënia më e vërtetë është thënia e All-llahut, kurse udhëzimi më i mirë është udhëzimi i Muhammedit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem. Veprat më të këqija janë ato të shpikurat, çdo shpikje është bidat dhe çdo bidat është lajthitje, e çdo lajthitje çon në zjarr…

 

Dhe më pastaj…

 

Në dekadën e fundit[2] u paraqitën grupacione të ndryshme të dalura nga rruga e selefu salih(të parëve tanë të mirë) dhe është e natyrshme që edhe muslimanët shqiptarë, dhe veçanërisht nxënësit, të kenë qëndrimin e tyre në lidhje me këto grupacione.

 

Ndër grupacionet që u paraqitën ne mesin e shumë grupacioneve[3] janë edhe grupet tekfirite që po lulëzojnë në mesin tonë, më e keqja është se këto gjëra po perhapen në atdhe tek muslimanët e pastër e të pafajshëm të vendit tonë për të derdhur helmin tek ata, në fazën e tyre të çeljes[njoftimin mbi sunnetin e Pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem].

 

Nga idetë e devijuara[4] që janë përhapur ne vendin tonë janë:

 

-Tekfiri[të bërit kafir] i muslimanëve e sidomos i pushtetarëve],

 

-Kryengritja ndaj pushtetit që sipas tyre eshte obligim/vaxhib pa kushte,

 

-Akuzimi i dijetarëve tanë selefi me Irxha[kinse janë Murxhia][5],

 

-Akuzimi i dijetarëve tanë selefi kinse ata bashkëpunojne me qeveritë tagute(qeveri jobesimtare),

 

-Ndarja ne mes davetçiut(thirrësitë) dhe dijetarëve[pretendojnë se davetçiu është në nivelin e të kuptuarit të aktualitetit më mirë se sa dijetarët]-këta te gjorë nuk e dinë se çdo dijetarë është davetçi mirëpo çdo davetçi nuk mund të jetë dijetarë. Dhe si pasojë e kësaj zemrat e tyre u lidhen me misionarët dhe jo me dijetarët e ummetit.

 

-Hizbizmi(partishmëria) i urryer-duke i pasuar symbyllurazi hoxhallarët.[6]

 

Këto ishin disa nga devijimet qe përfliten shumë në mesin e tyre.

 

Ndaj këtyre devijimeve dhe ideve të prishta, ne,[7] nuk duhet të qëndrojmë duarkryq, pasi ashtu na ka mësuar Allahu azze ve xhele dhe i Dërguari i Tij  sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, se nëse nuk paralajmërojm kundër të keqes, do të na përfshinte dënimi edhe neve:

 

 “Vërtetë kur njerëzit e shohin të keqen dhe nuk e ndryshojnë atë, atëherë ka frikë që All-llahu ata (njerëz) T’i përfshijë me një ndëshkim nga Ai”.  Sahih Ibn Maxheh (3236).

 

Thotë Allahu azze ue Xhel-le në Kur’anin Fisnik:

 

“Vërtetë ishit populli më i mirë i nxjerrë ndër njerëz, urdhëroni për të mirë dhe ndaloni nga e keqja dhe besoni në All-llahun.” Ali Imran, 110.

 

Ibn Kethiri transmeton se Umer Ibn Hatabi radiAllahu anhu thotë: “Kush do ta provojë gëzimin e qenies prej ummetit më të mirë, le të përmbush kushtin që i ka vënë Allahu: urdhërimin për të mirë dhe ndalimin e së keqes, përndryshe do t’i përngjaj të krishterëve dhe jehudëve të cilët Allahu i qorton në Kur’an:

 

“Ata ishin që nuk ndalonin njëri tjetrin nga keqja që punonin.”Tefsiri el-Kur’an El-Adhim, 387/1[8]

 

Duke u nisur nga thënia e Allahut dhe e të Dërguarit të Allahut sal-lAllahu alejhi ue sel-lem u përpoqëm sadopak që t’ua sqarojmë disa nga devijimet që gjenden në dy grupet tekfirite, them dy grupe tekfirite pasi ne fillim të daves së tyre ata ishin në një grup duke kursyer tekfirin ndaj ulemave të mëdhenjë si shejhun tonë AbdulAziz Bin Bazin pastaj shejh Albanin, shejh Uthejminin, shejh Feuzanin, shejh Luhejdanin e  dijetarë të tjerë selefinjë.[9]

 

Deri dje[10]  siq e potencuam ishin në një grup të vetëm duke i simpatizuar pseudoxhihadistët me në krye Bin Ladenin [11] dhe organizatën e tij[12], duke i përkrahur shpërthimet në emër te “xhihadit” fantom dhe “shehidllëkut”[13] të pretenduar ,duke e bërë të lejueshme khuruxhin(kryengritjen kundër pushtetarëve)[14], i morrën argumentet në mënyrë të përgjithshme rreth kufrit si p.sh ajetin 44 të sures Maide rreth mosgjykimit me ligjin e Allahut subhanehu ue teala[15]  dhe tani së fundi u ndanë rreth zingjirit të tekfirit që e bëjnë këta të humbur.[16] Kjo për ne nuk është diçka e re, pasi dihet se khavarixhët e hershëm u ndanë në shumë grupe[17] ashtu siç na ka informuar i Dërguari i Allahut sal-lAllahu alejhi ue sel-lem se ummeti i tij do të përçahet në 73 grupe[18] [19]dhe një prej tyre do ta ndjek rrugën e saktë të të Dërguarit të Allahut sal-lAllahu alejhi ue sel-lem dhe shokëve të tij.

 

Akuzimi i selefive me irxha

 

Para se të futemi në sqarimin e gabimeve të grupit më ekstrem tekfiri, do t’i sqarojmë disa akuza që janë bërë në llogari të selefive[20] dhe në veçanti muhadithit të shekullit Imam Albanit rahimehullah, nga grupi tekfirist[21] që ende nuk e kanë bërë tekfir Imam Albanin porse e akuzojnë me irxha dhe thonë se Albani thjesht është një muhadith dhe nuk është fakih[22], apo akideja nuk merret nga ai e thënie të tilla të djallëzuara. Me këto pretendime të tyre të ndyra, këta kanë për qëllim që ti largojnë muslimanët nga pasimi i dijetarëve selefi.

 

Këta të humbur nuk e dijnë se Imam Albani kur ka paralajmëruar kundër murxhive ndoshta ata(akuzuesit), as që kanë ekzistuar në këtë botë fare.

 

Lexoni në vijim se çfarë komentimi ja ka bërë Imam Albani librit të Imam Tahaviut”Akideja Tahavije” pikës 62: “Imani është pohim me gjuhë dhe vërtetim me zemër”[23]

 

Shejh Albani thotë: Ky është medhhebi i hanefive dhe maturidive, medhheb që është i ndryshëm nga medhhebi i selefëve dhe shumicës dërmuese të imamllarëve si p.sh Malikut, Shafiut, Ahmedit, Euzait, e të tjerëve, të cilët thonë se imani(besimi) përveç pohimit me gjuhë dhe vërtetimit me zemër ka edhe një element tjetër të domosdoshëm: veprimin me gjymtyrë.[24]

 

Kjo fjalë e shejh Albanit “të domosdoshëm: veprimin me gjymtyrë” ua thyen kurrizin grupacioneve të Tekfirit dhe shokëve të tyre në skajshmëri”

Kur është pyetur shejh Ebi Abdilah Muhamed ibën Salih el Uthejmin (Allahu e mëshiroftë!) se :

“Disa njerëz thonë se shejh Albani (Allahu e mëshiroftë!), në çështjet e besimit thotë me fjalën e murxhieve. Çfarë thotë shkëlqesia juaj për këtë?!”

Përgjigjja e profesorit tonë të nderuar, Ibën el Uthejminit (Allahu e mëshiroftë!) ishte tekstualisht kështu:

“Them siç ka thënë poeti:

“Ngrijini prej tyre fajësimet,

O ju humbtë babai i babait tuaj!

Ose zini vendin që ata kishin zënë!”

Albani (Allahu e mëshiroftë!) është dijetar, muhadith (dijetar i hadithit), fakih (dijetar i fikhut -legjislacionit Islam), megjithëse është më i fortë në hadith se sa në fikh.[25] Unë nuk di që ai të ketë ndonjë fjalë që përmban Irxha, assesi. Por, ata që duan t’i quajnë njerëzit kafira, thonë për atë, e për të tjerë si ai: Ata janë prej murxhieve! E kjo hyn tek mveshja me llagape të ndaluara. Ndërsa unë dëshmoj për shejh Albanin (Allahu e mëshiroftë!), se ai ka qenë në Rrugën e Drejtë, me Akide të pastër e me qëllim të mirë. Por megjithatë, nuk themi se ai nuk gabon. Sepse askush nuk është i pagabueshëm përveç të Dërguarit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!)…”[26]

Një herë tjetër, dhe duke kundërshtuar ata që thanë se shejh Albani është murxhi, Ai (Allahu e mëshiroftë!), tha[27]:

“Kush e akuzon shejh Albanin me Irxha, ai ka gabuar; ose sepse ai nuk e njeh Albanin, ose sepse nuk e njeh Irxhanë. Albani është prej Ehli Sunetit, sakrifikues për të, imam në Hadith, saqë nuk njohim ndokë që e konkuron atë në kohën tonë. Por disa njerëz – dhe lusim Allahun të na ruaj prej tyre! – kanë smirë në zemrën e tyre; nëse sheh suksesin e ndokujt në tokë, shkon dhe shpif për të; siç veprojnë munafikët (hipokritët), të cilët shpifin për ata që japin lëmoshë prej besimtarëve, e ata të cilët nuk gjejnë çfarë të japin përveç mundit të tyre. Ata shpifin e përgojojnë për atë që jep lëmosh shumë, e për atë që jep pak, nga varfëria!

Këtë njeri (Allahu e mëshiroftë!) e njohim nga librat e tij, madje unë e njoh edhe nga disa takime që kam pasur me të nganjëherë. Ai është selefi në Akide, i pastër në menhexh. Por disa njerëz duan që të bëjnë kafira robët e Allahut, me atë që nuk i ka bërë Allahu të atillë, e pastaj pretendojnë se ai i cili i kundërshton në këtë gjë, është murxhi, duke shpifur, mashtruar e dëshmuar rrejshëm. Ndaj mos e dëgjoni këtë fjalë prej kujtdo që ajo të dalë…!”[28]

Kjo është fjala e dijes për njerëzit e dijes, kështu që kapu për të, o nxënës i dijes, sepse ajo është metoda e drejtë dhe rruga më e arsyeshme, e mos prano zëvendësim të saj, as mos u largo prej saj…![29]

Kujdes, përsëri kujdes! O ti vëlla i dashur që e do të vërtetën! Kujdesu të mos mashtrohesh nga fjalët e zbukuruara të injorantëve të panjohur, frikacakëve që dridhen, trilluesëve të luhatshëm. Ata të cilët nuk njohin drejtësi, nuk punojnë me hakun (të vërtetën) dhe nuk dallojnë dije, të cilët duke u maskuar thonë:

Ai ështe murxhi (shejh Albani)!

Apo: Ka rënë në përputhshmëri me murxhiet!!

Apo: Ai ka irxha!!!

Ju i mveshët atyre turpin,

që të largoni njerëzit prej tyre,

ashtu siç vepron magjistari i djallëzuar.

Por faji i tyre, për Zotin, nuk është tjetër,

veçse ata u kapën për Furkanin

dhe Shpalljen e Allahut të Madhëruar![30]

 

 

 Ndërsa Imam Ahmed Ibn Hanbel (v. 241 H), rahimehullah ka thënë: “Sa për havarixhët, atëherë ata i kanë quajtur Ehli Sunetin  Murrxhi’a, dhe havarixhët kanë gënjyer me këtë thënien e tyre. Më saktë, ata vetë janë Murrxhi’a. Ata pretendojnë se janë në Iman dhe në Hak, duke i përjashtuar pjesën tjetër të njerëzve, dhe ata e shpallën qafir çdo njeri që i kundërshton ata.[ Shiko er-Risale të el-Istakhrit, siç gjendet në Tabakatul-Hanabileh (1/36).].

 

Besoj se kjo me lejen e Allahut azze ve xhele u sqarua.

 

 

Mosgjykimi me ligjin e All-llahut

 

Këto dy grupe tekfirite pajtohen në mes veti se mogjykimi me ligjin e All-llahut subhanehu ue teala është kufër i madh pa bërë sqarime[31] rreth kësaj çështjeje, mirëpo grupi më ekstrem tekfiri nuk i arsyeton në asnjë mënyrë dijetarët dhe popullin musliman, për ta të gjithë janë mushrikë përpos disa personave që janë në rrethin e tyre dhe pas kësaj fillon zingjiri i tekfirit i cili shkon deri tek imamët dhe muezinët e xhamijave.

 

Tekfirijunët i marrin argumentet e përgjithshme[32], ata kanë probleme në të kuptuarit[33] e argumenteve, ata pasojnë të përgjthshmen dhe bien në humnerë ashtu sikur ranë paraardhësit e tyre havarixhët kur thanë “gjykimi i takon Allahut” porse Aliu radiAllahu anhu u tha-“fjalë hakk qe dëshirohet të arrihet e kota”.

 

Havarixhët kanë dobësi në të kuptuarit e fesë së Allahut, prandaj ata janë popull që e lexojnë Kur’anin por nuk e kalon fytin e tyre (Pra nuk e kuptojne Kur’anin dhe nuk depërton në zemrat e tyre), siç transmetohet tek Buhariu me nr.5058 dhe 6934, si dhe tek Muslimi me nr.2455 dhe 2469. Në një transmetim të Muslimit me nr.2470: “E lexojnë Kur’anin me gjuhët e tyre, (por ky lexim) nuk e kalon gropën e fytit.” Në një transmetim tjetër thuhet: “Ata mendojnë se është (Kur’ani) argument për ta, por në të vërtete është kundra tyre.” (Sun-neh ibn Ebi Asim nr.916 dhe Muslim 2467) Në një transmetim tjeter: “Thërrasin tek libri i Allahut por nuk u takon asgjë nga Allahu i Lartësuar” (Sun-neh Ibn Ebi Asim 941).

Thotë Ibn Umeri: “Ata morën ajetet që kanë zbritur për kafirat dhe i përdorën për muslimanët”. Këtë e transmeton el Buhari, në kapitullin:Vrasja e hauarixhëve dhe mulhidave (ateistave) pasi t’u ngrihet atyre argumenti.

Kjo shihet tek ata se si i marrin disa thënie të dijetarëve në mënyrë të përgjitshme[34] për qëllimet e ideologjisë tekfiriste dhe gjykojnë për të gjithë pushtetarët se janë kafira pa bërë dallim, ja disa shembuj:

 

Shejh Abdul-Azez Ibn Abdullah Ibn Baz ka thënë:
” Nuk ka Iman (besim) ai i cili beson se ligjet e njerëzve dhe mendimet e tyre janë superiore (kanë përparësi) ndaj Hukmit të All-llahut dhe të Dërguarit të Tij, apo e barazon me të, apo ia gjasonë atij ose e len apo e zëvendëson me ligje të fabrikuara dhe institucione të shpikura nga njerëzit, edhe nëse ai beson se Ligjet e All-llahut janë më përfshirëse dhe më të drejta.” [35]

 

Këto janë fjalë të përgjithshme të shejhut, ndërsa lexone në vijim sqarimin e shejh Bin Bazit rreth kësaj çështjeje:

 

Thotë Shejh Bin Bazi rahimehullah: “Kush gjykon me diçka tjetër, përveç asaj që është shpallur nga All-llahu, gjindet në katër gjendje, e jo më shumë:

 

1-           Kushdo që thotë: Unë gjykoj me këtë , ngase është më i mirë se sheriati Islam; ky (person) është pabesimtar (ngase ka bërë kufër të madh).

 

2-            Kush thotë: Unë gjykoj me këtë, sepse është i njëjtë sikur sheriati Islam, kështu që lejohet të gjykuarit me të, siç lejohet edhe me sheriat; atëherë ky person ka bërë kufër të madh dhe është pabesimtar.

 

3-           Kush thotë: Unë gjykoj me këtë, kurse të gjykuarit me sheriatin islam është më i mirë, por lejohet të gjykohet edhe me atë që nuk e ka shpallur All-llahu; atëherë ky është pabesimtar me një kufër të madh.

 

4-           Ndërsa kush thotë: Unë gjykoj me këtë, por është i bindur që të gjykuarit me diçka tjetër përveç asaj që ka shpalluar All-llahu nuk lejohet dhe thotë: të gjykuarit me sheriat të islamit është më i mirë dhe nuk lejohet të gjykohet me diçka tjetër. Por, është tolerant apo këtë e bën për shkak të një urdhëri që i është dhënë nga udhëheqësit e tij, atëherë ky ka bërë kufër të vogël i cili nuk e nxjerr nga feja dhe (vepra e tij) konsiderohet prej mëkateve më të mëdha”.[36]

 

Poashtu i citojnë edhe fjalët e shejhul Islam Ibn Kajjim el Xheuzijes:

 

“Ka ardhur në Kur’an dhe sunnet dhe konsenzus se, islami ka deroguar të gjitha sheriatet që kanë qenë para tij, dhe kush kapët për ato ligje që kanë ardhë në Tevrat dhe Inxhil dhe nuk pason Kur’anin është Mosbesimtar. Allahu e ka bërë të pavlefshëm çdo ligj që ka qenë në Tevrat, Ingjil dhe në fetë tjera. Njerëzve dhe Xhinëve ua ka obliguarë ligjet islame, nuk ka të ndaluar përveç atë që ka ndaluar islami dhe nuk ka të lejuar përveç asaj që ka lejuar islami, e as nuk ka të obliguar përveç asaj që ka obliguar Allahu.” Ehkamu el-Dhimmeh v.1 f.259.

 

Lexoje sqarimin në detale:

 

Shejkhul Islam Ibn Kajjim El-Xheuzijje (rahimehull-llah) thotë:
E vërteta është se, gjykimi me ligj tjetër përveç ligjit të All-llahut, i përmban të dy kufret ( të madhin edhe të voglin), dhe kjo, duke parë në gjendjen e gjykatësit.
Nëse gjykatësi e beson se është obligim që të gjykoj me atë që ka zbritur All-llahu në çdo çështje dhe nuk e bën duke e besuar se ai e meriton ndëshkimin nga All-llahu, atëhere këtu kemi të bëjm me kufrin e vogël.
Nëse beson se nuk është obligim të gjykosh me ligjin e All-llahut dhe ai është i lirë të zgjedhi në mes tyre, duke e besuar se njëri prej tyre është ligji i All-llahut, atëherë këtu kemi te bëjmë me kufrin e madh. (Medarixhus Salikin: 1/337.)

 

 Pastaj na erdhën edhe me fjalët e shejh Muhammed Ibn Ibrahim Ali shejh(Ish Myftiut të Saudisë):

“Lloji i pestë:……këto gjykata që janë në shumë vende islame të përgatitura me dyer të hapura, njerëzit hyjnë grupe grupe, gjykatësit e tyre i gjykojnë me ligje që janë në kundërshtim me Kur’anin dhe Sunnetin, me ligjet e atij kanuni dhe i detyrojnë njerëzit t’i përmbahen. Ç’farë kufri mund të ketë mbi këtë kufër?? Çfarë negacioni tjetër të fjalës së dëshmisë, se Muhamedi është i Dërguar i Allahut, mund të ketë pas këtij Negacioni?? (shih: Tehkimu el-Kavanin)

 

Lexoje se çfarë sqarimi bëri Ish Myftiu:

 

“Kush gjykohet me ligje te tjera pervec ligjit te All-llahut apo i gjykon te tjeret duke besuar se kjo eshte e sakta dhe e lejuar, ai eshte kafir i cili ka dal prej miletit islam.
Nese gjykon apo gjykohet pa e besuar (se eshte e sakte) apo lejuar (bere hallall), ai ka bere kufer (te vogel) ne vepra i cili nuk te nxjerr prej miletit islam.”(Mexhmuatul Fetaua Li Shejkh Muhammed: 1/80.)

 

Ky sqarim nga ish myfiu ishte shumë i qartë për ata të cilët dëshirojnë ta ndjekin të vërtetën.

 

Duhet ditur se në usulul fikh është një rregull që thotë:
Nëse thënia apo argumenti i paqartë bie në kundërshtim me thëniet apo argumentet e qarta atëherë i jepet përparësi argumenteve dhe thënieve të qarta.

 

Ndërsa Allahu azze ve xhel-le thotë:

“Është Ai i Cili të ka zbritur ty Librin. Në të ka vargje plotësisht të qarta të cilat janë bazë e Librit, dhe të tjera që janë jo krejt të qarta. Kështu, sa për ata, në zemrat e të cilëve ka devijim, ata ndjekin atë që nuk është plotësisht e qartë, duke kërkuar të shkaktojnë fitne (trazira) gjoja se kërkojnë interpretimin e tyre.” [Ali-Imran,7]

Ka ardhur nga A’ishah (radij-Allahu anha) se Profeti (sal-Allahu alejhi ues-selem) këndoi këtë ajet dhe tha: ”Kur t’i shohësh ata që e ndjekin atë që është e paqartë nga Kur’ani, atëherë ata janë ata për të cilët ka thënë Allahu, prandaj ruhu prej tyre.”[el-Bukhari (n.4547) dhe Muslim (n.2665).]

 

Imam Albani, rahimehullah, në lidhje me këtë çështje për këto ajete, ka folur në një kasetë me numër 670 [Silsiletu el-Huda ven-Nur] me datën 12/5/1413h apo 7/11/1993, e pastaj kjo është publikuar në numrin e parë të revistës “es-Selefijje” me 1415 h dhe në numrin 556 të revistës “el-Muslimun” me datën 5/51416 apo 29/9/1995.

“Dhe kushdo që nuk gjykon me atë që ka shpallur All-llahu, të këtillët janë Kafira”[Maide,44]; ata e marrin atë pa ndonjë kuptim të thellë, dhe e komentojnë atë pa njohuri të përpikëta. Ne e dimë që ky ajet fisnik është përsëritur, kurse përfundimi i tyre ka ardhur me tri fjalë (të ndryshme); ato janë: “…të këtillët janë Kafira”, “…të këtillët janë Dhalimunë (mizorë)”, “…të këtillët janë Fasikun (mëkatarë,të pabindur e të panënshtruar)”; kështu që prej injorancës së plotë të atyre që argumentojnë vetëm me përfundimin e ajetit të parë “të këtillët janë kafira” se, ata nuk kanë bashkuar – së paku – me disa tekste (tjera) të ligjëruara –nga Kur’ani dhe Sunneti– në të cilat është cekë fjala (el-Kufër); por i kanë kuptuar ato –pa kurrfarë meditimi- se kanë për qëllim: Dalje nga Feja! (Dhe i kanë kuptuar ato) Se nuk ka dallim mes këtij [muslimanit] i cili ka rënë në kufër, dhe mes të atyre mushrikëve Çifutë dhe të Krishterë dhe ummeteve tjera të cilat kanë dalur nga feja Islame!

Tani t’i kthehemi ajetit: “Dhe kushdo që nuk gjykon me atë që ka shpallur All-llahu, të këtillët janë Kafira”; çfarë është për qëllim me fjalën “el-kufër” në të? A është për qëllim Dalja nga Feja? Apo diçka tjetër?

Them: Për të kuptuar këtë citat kuranor nevojitet precizitet i madh, ngase ai mund të ketë kuptimin e kufrit vepror (d.m.th.: të vogël); e ai është dalja nga disa dispozita të Islamit me vepra. Në këtë kuptim na ndihmon dijetari i ummetit dhe përkthyesi i Kur’anit Abdullah ibn Abbasi, radijaAll-llahu anhuma, që tërë ummeti janë të pajtimit –përveç se grupacioneve të lajthitura– se ai është Imami unik në tefsir. E ai (kur e ka komentuar këtë ajet) sikur t’a kishte ditur se do të ketë njerëz të cilët do të thonë atë që e thonë disa, të cilët këtë ajet e kuptojnë vetëm në mënyrë sipërfaqësore pa detaje. Kështu që ka thënë –radijaAll-llahu anhu-: “Nuk bëhet fjalë për kufrin, për të cilin ju mendoni”, dhe ka thënë: “Vërtetë ai, nuk është kufri i cili të nxjerr nga feja”, dhe ka thënë: “ai është kufër pa kufër”; dhe padyshim se ai me këtë ka për qëllim havarixhët; ata të cilët dolën nga nënshtrimi i udhëheqësit të besimtarëve, Aliut radijaAll-llahu anhu, e si pasojë e kësaj ishte se ata derdhën gjakun e besimtarëve, dhe bënë me besimtarët atë që nuk e kanë bërë me mushrikët, andaj edhe tha se: nuk është siç kanë thënë ata, apo siç kanë menduar! Por, ai (kufër) është kufër pa kufër[kufer i vogel].

Dhe prej gjërave që ia vlen të përmendet dhe të flitet për të është se, unë jam takuar me disa prej atyre që ishin në xhematin e tekfirit, pastaj All-llahu azze ve xhel-le i udhëzojë ata; e unë ju pata thënë atyre: po mirë, ju po gjykoni me pabesim mbi disa udhëheqës! Por, ç’është puna e juaj që po gjykoni me pabesim mbi imamët e xhamive dhe hatibat e tyre, muezinat dhe shërbëtorët e xhamive?! Dhe pse po gjykoni me pabesim mbi mësuesit e sheriatit nëpër shkolla e vende tjera?! Ata thanë: ngase ata janë kënaqur me gjykimin e udhëheqësve të cilët udhëheqin (gjykojnë, punojnë) jo me atë që e ka shpallur All-llahu!!

Ju thash atyre: Nëse ata janë kënaqur me gjykimin e tyre jashtë asaj që ka shpallur All-llahu, kënaqje me zemër, atëherë në këtë rast kufri vepror (i vogël) kthehet në kufër me bindje (të madh)!

Kështu që, çdo udhëheqës i cili nuk gjykon me atë që ka shpallur All-llahu, është i mendimit dhe i bindur se ky ligj (jashtë ligjit të All-llahut) është ligj i përshtatshëm për këtë kohë! Dhe se nuk është koha të punohet me ligjin e sheriatit të cituar në Kur’an dhe Sunnet! Atëherë, nuk ka dyshim se ky udhëheqës me këtë ka bërë kufër ‘itikadi (me bindje) dhe nuk është vetëm kufër vepror (amelij)! Dhe kushdo që kënaqet me atë që është kënaqur ai (udhëheqësi) dhe bindet në atë që është bindur ai: atëherë edhe ai konsiderohet njëjtë, sikur ai-(kafir) !!”.

“Dhe si konkluzë: patjetër duhet ditur se edhe kufri (sikurse fisku dhe dhulmi) ndahet në dy lloje:

– Kufri, fisku dhe dhulmi i cili të nxjerr nga feja, e , e tërë kjo, burimin e ka tek bërja hallall një gjë me zemër (përkundër që ajo është haram).

– Dhe të tjerat (kufri, fisku dhe dhulmi) që nuk të nxjerr nga feja, e burimi i kësaj është tek bërja hallall një gjë me vepra (e jo me zemër).

Prandaj, të gjitha mëkatet të cilat kryhen nga mëkatarët si burim i të bërit hallall me vepra (si kamata, zinaja, pirja e alkoolit): konsiderohen prej kufrit vepror (amelij); andaj nuk lejohet që të gjykojmë në mënyrë të përgjithshme mbi mëkatarët, thjeshtë vetëm për disa mëkate të cilat i kryejnë dhe për shkak të bërjes së tyre me vepra![e jo me zemer].

Vetëm në qoftë se shohim tek ata diçka që na shtyen të vendosim se ata këto i kryejnë duke i bërë hallall me ‘itikad (me bindje), atë që All-llahu dhe Pejgamberi i Tij e kanë bërë haram. E nëse e shohim se ata këto i bëjnë me zemër, atëherë ne gjykojmë mbi ta me pabesim[kufer], i cili i nxjerr nga feja”.(mbaruan fjalet e shejhut)

 

Pikat e devijimit

 

Pikat devijuese në të cilën mbetën grupi tekfiri nga grupi tjetër më esktrem tekfiri janë këto:

 

1. Tekfirizmi i sundimtarëve pa bërë detale,

2. Rebelizmi ndaj udhëheqësve me pretekstin se ata janë kufarë,

3. Akuzimi i disa dijetarëve me irxha ,

4. Akuzojnë dijetarët selefi se janë përkrahës të udhëheqësve(dhe nuk mund ta flasin hakkun),

5. Thërrasin në xhihad para se të përgatitet ummeti ne aspektin akaidik/shpirtëror(me akide të shëndosh dhe të edukohet sipas menhexhit pejgamberik) dhe material,[37]

6. I përkrahin sulmet vetëvrasëse,

7. Me pretekstin e xhihadit ata kërkojnë bashkim dhe nuk bëjnë dallime , ata vetëm shpata i bashkon,

8. I akuzojnë selefitë se janë të ashpër[38].

 

Këto ishin disa nga pikat që kanë mbetur te këta tekfirijunë[39] ndërsa grupi tjetër i havarixhëve është prej grupeve më ekstreme që tani për momentin ekziston, ata kanë një tekfirizëm të theksuar sa që edhe vetet e tyre i kanë bërë tekfir[40] dhe thonë se në botën islame ka vetëm disa musliman(grupit të tyre)-pasi sipas tyre ata e kanë kuptuar teuhidin.

 

Tani po fillojm sqarimin rreth devijimeve të grupit më ekstrem nga havarixhët të përfaqësuar nga një Kuvajtijan së bashku me të humburin boshnjak.

 

Ky grup ka shumë webfaqe të internetit[41] që e përhapin davetin e tyre nëpërmjet shkrimeve dhe derseve që i mbajnë nëpërmjet paltakut.

 

Ndarja e besimit në “asluddin dhe usuluddin”

 

Këta njerëz qëllimin e ndarjes së besimit në asl dhe usul e kanë bërë kamxhik kundër atyre dijetarëve dhe nxënësve të dijes që i arsyetojnë muslimanët të cilët veprojnë shirk përshkak të xhehlit/injorancës që e kanë në lidhje me fenë e tyre islame.

 

Sipas bindjeve të tyre, muslimanët nuk arsyetohen në “asluddin” ndërsa arsyetohen në “usuluddin”. Devijimi tjetër është se ata cilat dispozita dëshirojnë i fusin në “asluddin” dhe me këtë bëjnë tekfir para se të ja sqarojnë se vepra e bërë është kufër apo shirk.

 

Pastaj ikametul huxhxhen(ngritja e argumentit) e shfrytëzojnë vetëm për dënimin me sheriat por jo edhe për të gjykuar mbi personin në fjalë, pasi ata gjykojnë me pabesim para ikametul huxhxhes.[42]

 

Ibn Tejmija rahimehullah ka thene:
“Asnjeri nga selefet dhe prijesit e dijes nuk ka bere ndryshim mes parimeve dhe degezimeve. Madje ndarja e fesë në dy pjesë, në parime dhe në degëzime, nuk ka qenë diçka e njohur tek sahabet dhe tabiinet.Asnjeri prej tyre dhe prej selefeve nuk ka thenë qe muxhtehidi, i cili jep te gjithe mundin e tij per te kerkuar te vertetën, eshte gjynahqar nese nuk e qellon ate,qofte ne parime apo ne degezime. Ky ndryshim mes parimeve dhe degezimeve eshte shafqur nga mutezilet dhe e kane futur ne librat e usuli fikhut ata qe e kane marre prej tyre”[Mexhmuul Fetava 13/125]

 

I sjellin disa thënie të dijetarëve në mënyrë të përgjithshme për mosarsyetimin e muslimanëve nëse veprojnë shirk poashtu edhe duke mos bërë dallimin në mes vendeve ku dituria e fesë islame është më e përhapur kundrejt vendeve ku islami është më i dobët.

 

Ja edhe thënia që këta e përhapin për të ja arritur qëllimit të ideologjisë së tyre.

 

Shejh Ebu Batini rahimehullah:
”……..Për atë shkak,secili që thotë se vepruesi i shirkut mundet të arsyetohet me tevil(keqkuptim) ,ixhtihad (ai që përpiqet të gjen ndonji rregull sherijatike dhe pastaj gabon),pasim qorrazi (taklid) ose nga mosdituria (injoranca,xhehli)-ju ka kundërvu librit,sunnetit dhe ixhmasë, pa kurfar dyshimi. Ai që thotë kështu, duhet domosdo ta shkatëron këtë temel të gabuar. Sepse nëse deri në fund i përmbahet këtij qëndrimi- pa dyshim do të bëhet mosbesimtar (do ta humb emrin ose statusin si musliman dhe e merr emrin qafir,që pastaj kjo në veti tërhjek edhe dënimin),kjo i ngjanë sikur atij që dyshon në shpalljen e Muhammedit (s.a.w.s.)” (Ed-Durerus-Senijje”, 12/72, 73)

 

Këtë thënie e kanë bërë kamxhik kundër atyre dijetarëve që i arsyetojnë muslimanët nga injoranca, bile kanë shkuar aq larg sa që i shpallën edhe dijetarët e mëdhenjë të këtij shekulli si pabesimtar.[43]

 

Duhet ditur vëllezër të nderuar se nëse një person sjell atë që është mosbesim i madh,ose nga gjërat që janë kufr i pavarur, dmth që është kufr i madh, apo kur ai të bëjë istihlal(të lejuar) të asaj që është kufr i vogël apo ndonjë mëkati që është më pak se kufr i madh, ose bën xhuhud në atë dhe atë që është e ngjashme me të, atëherë kushtet për tekfirin e tij duhet të jenë të pranishme dhe të mënjanohen pengesat. Në njërën anë kemi kushtet, të cilat janë:

1) Ilm – dituria dhe
2) kasd – qëllimi, apo ihtijar – zgjedhja me paramendim.

E kundërta e kësaj janë pengesat e tekfirit, të cilat janë:

1) xhehli, padituria që kundërshton diturinë;
2) ikrah, detyrimi që kundërshton zgjedhjen me paramendim, apo qëllimin;
3) te’uil, i cili është interpretimi i gabuar, prapë që kundërshton zgjedhjen me paramendim dhe qëllimin e paramenduar;
4) shubheh, e cila është ideja e gabuar, apo dyshimi që ka njeriu;
5) dhuhul, shkujdesja, kjo është kur njeriu s’është i vetëdijshëm për ç’farë bën. Pra, këto janë pengesat, të cilat parandalojnë përmbushjen e kushteve.

Ndonjëherë, kur të jenë përmbushur kushtet, vendosen dëshmitë [ikamet ul-huxhah] dhe nga personi kërkohet të pendohet. Nëse jo, atëherë ai është femohues/kafir.

 

Dhe fatkeqësia më e madhe është se këta nuk mund ta bëjn dallimin nga fjalët e dijetarëve në mes të tekfirit të përgjithshëm ndaj asaj te veçantës.P.sh ja se si e ndan kufrin shejh Feuzani(Allahu e ruajt):

 

“Kufri ndodh me tekdhib [mospranim me zemër]… dhe kufri, po ashtu, ndodh me anë të të folurit me gjuhë… dhe ndodh me anë të përqeshjes së Allahut, të dërguari të Tij dhe Librit të Tij… dhe ndodh me istikbar [arrogancë] dhe imtina [përmbajtje, frenim] nga bindja ndaj Allahut, siç thotë Allahu, më i larti, për Iblisin: “Ai refuzoi [të bënte sexhde], shfaqi arrogancë dhe u bë mosbesimtar” [el-Bekare:34], dhe ndodh me anë të largimit nga feja e Allahut, duke mos e mësuar atë dhe duke mos vepruar sipas saj… dhe ndodh me anë të veprës, siç është sakrifikimi ndaj dikujt tjetër pos Allahut, apo të bërit sexhde ndonjë idhulli, apo praktikimi i magjisë dhe mësimi i saj dhe jepja e mësimit lidhur me të…” [nga ed-Da’ue nr.1648, 8 Rebi ul-Euel, 1419H].

 

Ja p.sh këto fjalë janë fjalë të përgjithshme rreth llojeve të kufrit.

 

Sufjan ibn Ujejneh ka thënë: “Kur’ani është Fjalë e All-llahut azze ve xhel, ai i cili thotë se është i Krijuar, ai është Kafir,[44] dhe ai i cili dyshon në Kufrin e këtij personi, edhe ai vet është Pabesimtar”. Imam Ebu Hanife, rahimehullah ka thënë: “Kur’ani është Fjalë e All-llahut, e shkruar në Mus’hafe, e ruajtur në zemra, dhe e lexuar në gjuhë, i ka zbritur Pejgamberit sal-lallahu alejhi ve sel-lem”. Dhe thotë: “Dhe Kur’ani nuk është i krijuar”;[‘Itikad eimmeti el-erbeah fq.14]. Në lidhje me këtë çështje, këtë qëndrim e kanë pasur të gjithë dijetarët e selefit si: Malik Ibn Enesi, Sufjan eth-Thevri, Ibn Mubareku, Veki’ ibn Xherrah, Shafiu, Imam Ahmedi dhe të tjerët.

Lejohet të thuhet në mënyrë te pergjithshme: “Ai cili thotë kështu dhe kështu është kafir”, apo “Ai i cili vepron kështu dhe kështu është kafir”. Mirëpo, megjithatë përkundër kësaj, zbatimi i tekfirit t’pergjithshem mbi personin e veqante nuk lejohet vetëm pasi që të plotësohen kushtet dhe të hiqen pengesat. Ngase njeriu shpesh-herë thotë fjalë kufri, por nuk gjykohet –menjëherë- mbi të me kufër;

Mirëpo, një gjë që duhet pasur parasysh në këtë çështje, e që njëherit është edhe pjesë e kësaj çështje, është ajo se: Tekfiri i selefit disa grupacione të risimtarëve është prej tekfirit pergjitheshem, mirëpo nga kjo nuk nënkuptohet se ata e bëjnë Kafir çdo pasues të këtyre grupacioneve, assesi. Pra, nëse dijetarët e selefit kanë gjykuar mbi Xhehmitë dhe Kaderitë apo Rafiditë me pabesim, kjo nuk do të thotë që çdo person (kaderij, xhehmij apo shiitë) duhet ta cilësojmë si Kafir.[45]

Ekziston dallimi mes bërjes së tekfirit në aktin [i njohur si tekfir bil-uesf apo tekfir bin-neu] dhe bërja tekfir në personin [tekfir bil-ajn].

Shembulli i së parës është kur thuhet:”kushdo që e shkelmon Kur’anin, ka mohuar” apo “kushdo që e përqesh Allahun, ka mohuar.” Kjo është thënie e përgjithshme me anë të së cilës shpjegohet apo tregohet që një vepër është mukeffir [dmth që përjashton nga feja].

Shembulli i së dytës është kur themi se filani është kafir, ngaqë ai ka vepruar kështu e kështu. Thënë shkurt, ne bëjmë dallim mes shpalljes së një vepre kufr dhe marrjes së vendimit për ta shpallur kafir atë që bjen në të. Nuk do të thotë që, nëse ndokush bie në atë që është kufr, të gjykohet si kafir. Më saktë, kur ndokush bie në atë që është kufr, atëherë duhet përmbajtur direktivave Sheriatike të tekfirit.

 

Lexoni në vijim disa thënie të dijetarëve rreth çështjes së gjykimit me pabesim ndaj muslimanit i cili bën shirk/kufër[46] nga injoranca.

 

Shejh Ibn Uthejmin ka thënë: “Gjykimi me tekfir ndaj ndonjë personi kërkon dy çështje: a) vendimi se veçoria që gjindet tek ai kërkon kufrin [dmth kufr që përjashton nga feja], b) zbatimi i kushteve të tekfirit ndaj tij…” [el-Kaul ul-Mufid Alaa Kitab it-Teuhid, f.2/271]

Shejh Ibn Ibrahimi po ashtu është pyetur: “Kushtet për gjykimin me tekfir mbi ndonjë musliman? Gjykimi mbi atë që ka bërë çfarëdo vepre mukeffir [dmth që përjashton nga feja] por vetëm për shaka [jo seriozisht]?”Shejhu u përgjigj:” Për gjykimin me tekfir mbi ndonjë musliman, janë dy kushte: i pari, që të vendoset dëshmia se kjo çështje është diçka që përjashton nga feja; e dyta, zbatimi i vendimit mbi atë që e bën këtë, kur ai të ketë njohuri për të dhe ta ketë për qëllim atë [alimen bidhalik kasiden lehu].” [Mexhmu el-Fetaua, 2/125-126]

Në Fetavat e Shejh Al-lameh AbdurRezzak el-Afifi, rahimehullah citohet kështu (fq.372): “Është pyetur shejhu (AbdurRezzaku): Cili është vendimi i atij i cili bën shaka me fe, e shanë fenë apo Pejgamberin sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, apo Kur’anin Fisnik; a bën kufër ai me këtë, qoftë edhe nëse është injorant?

Shejhu, rahimehullah, u përgjegj: “Kjo kaptinë është sikur edhe kaptinat tjera të kufrit: (personi i cili i bën ato gjëra) mësohet dhe edukohet; nëse mësohet dhe pas mësimit tregohet kryeneq, atëherë ai ka bëre kufër, pas mësimit dhe sqarimit.
E nëse thuhet: ai nuk arsyetohet me injorancë; atëherë kjo do të thotë se ai duhet të mësohet dhe të edukohet, e nuk do të thotë se ai ka bërë kufër”.

 

Ibnu Tejmija rahimehullah ka thene:
“Ne pas njohjes se asaj me te cilen ka ardhur I Derguari sal-lAllahu alejhi ve sel-lem, mesojme detyrimisht se Pejgamebri nuk ia ka lejuar Ummetit te tij qe t’i lutet te vdekurve, profeteve, njerezve te mire dhe as dikujt tjeter, qofte duke perdorur shprehjen e “istigathes”[kerkimit te shpetimit], te “istiadhes”[kerkimit te mbrojtjes] apo ndonje shprehje tjeter. Po ashtu nuk ia ka lejuar Ummetit te tij te bej sexhde per te vdekurin ose per te gjallin e te tjera si keto. Përkundrazi, ne e dimë që ato janë shirk, te cilin e ka ndaluar Allahu dhe i Derguari i Tij (sal-lAllahu alejhi ve sel-lem). Po pershkak te dominimit te injorancës dhe dijes se paket ne lidhje me gjurmet e profesisë tek shume nga njerezit dhe gjeneratat e mëvonshme, nuk eshte e mundur ti cilesojmë keta te fundit ‘Kafirë’ per shkak te ketyre gjerave, derisa t’u behet e qarte ajo qe ka sjell i Derguari i Allahut sal-lAllahu alejhi ve sel-lem, dhe ajo qe nuk e ka sjell dhe nuk eshte prej fesë së tij” [Erred-du alel bekrij,376]

 

Shejh Muhammed ibn AbdulVehhab në “Ed-Durer es-Sunnijeh” 1/56: “Kurse sa i përket gjykimit mbi dikënd me pabesim, unë gjykoj me pabesim mbi atë i cili e njeh fenë e Pjegamberit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem; e pasi që e ka njohur atë, e ka sharë Pejgamberin sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, (përveç kësaj) ka qenë prej atyre që i ka ndaluar njerëzit nga kjo (sharje) dhe i ka armiqësuar ata që shajnë. (Në këtë rast) mbi këtë person unë gjykoj me kufër”.

Kurse në faqe 66 thotë: “ Kurse sa i përket gënjeshtrave dhe shpifjeve, si fjalët e tyre se kinse: ne gjykojmë mbi të tjerët me kufër në mënyrë të përgjithshme (pa detaje), dhe se ne ua obligojmë të tjerëve shpërnguljen tek ne edhe nëse kanë mundësi që në vendin e tyre ta shfaqin fenë e tyre. E tëra kjo, është gënjeshtër dhe shpifje, (e që këto shpifje i përdorin) për t’i larguar të tjerët nga feja e All-llahut dhe të Dërguarit të Tij.

(Dhe themi) nëse ne nuk i themi kafir atij që adhuron idhullin mbi (varrin) e Abul Kadirit dhe idhullin mbi Ahmed Bedevin, dhe mbi të tjerët si këta dy, për shkak të injorancës së tyre dhe për shkak se nuk ka kush që t’ua tërhjekë vërejtjen atyre. Atëherë si është e mundur që ne u themi kafir atij që nuk është shpërngulur tek ne, nuk i ka bëre shirk All-llahut, nuk ka bërë kufër dhe ka mbytur dikë?!!”-(mbaroi fjala e AbdulVehhabit).

 

Shejh Muhammed Ibn AbdulVehabbi, rahimehullah, në veprat e veta -pjesa e pestë fq.220 ku thotë ashtu siç kanë thënë edhe selefi më herët para tij: “Nëse një person bën pabesim pasi që t’i kumtohet argumenti, këtu është e njohur se me “kumtim” nuk është për qëllim që ai person të kuptojë Fjalën e All-llahut dhe të Dërguarit të Tij, ashtu siç e ka kuptuar Ebu Bekri radijaAll-llahu anhu (p.sh.). Por, nëse atij i arrin Fjala e All-llahut dhe të Dërguarit të Tij, dhe nuk mbetet asgjë që të arsyetohet, atëherë ai është pabesimtar”.[47]

 

Ndërsa sa i përket asaj që disa njerëz kanë kuptuar nga fjalët e këtij dijetari në “ed-Durer es-Sunnijeh”9/90 dhe “Mexhmu’atu er-Resail en-Nexhdijeh” 5/639 se, kinse ai nuk e kushtëzon kuptimin e tekstit gjatë kumtimit të argumentit; kjo nuk është ashtu, ngase ai në ato libra, ka pasur për qëllim se nuk kushtëzohet kuptimi i detajizuar, e jo ai i përgjithshem. Andaj, këtë le ta kenë me dije sikur ata të cilët këtë dijetar e cilësojnë apo e numërojnë prej havarixhëve!! Poashtu (ta kenë me dije) edhe ata të cilët fjalët e tij i marrin ashtu siç ju shkon për shtati atyre, vetëm e vetëm për të gjykuar mbi njerëzit e pafajshëm me kufër absolut![48]

Te gjitha keto argumente nuk jane per njeriun i cili zgjodhi fe tjeter pos islamit apo nuk zgjodhi asnje fe-porse keto arysetime jane per njeriun i cili zgjodhi islamin si fe mirepo ka gabime ne ibadet dhe te kuptuarit e fese ashtu siq thote shejh Uthejmini rahimehullah(lexo në vijim).

 

Shejh Uthejmini rahimehullahu teala thote:
Lloji i parë është: që kjo fjalë apo vepër kufri të jetë prej personit i cili për fe ka marrë diçka jashtë fesë islame, apo nuk ka fe fare dhe nuk i ka shkuar në mendje se ndonjë fe e kundërshton atë gjë të cilën e vepron ai. Në këtë rast, mbi këtë person gjykohet sipas asaj që e shohim haptazi në këtë botë, kurse në ahiret çështja e tij (se çka do të ndodhë me të) mbetet në Duar të All-llahut të Lartësuar. Por, mendimi i preferuar është se, ky person në ahiret sprovohet me atë çka don All-llahu i Madhëruar dhe se All-llahu e din më së miri se çka kanë vepruar (dhe se çfarë nijetesh/qëllimesh kanë pasur).
Mirëpo, ne e dimë (sigurisht) se ky person nuk do të hyn në zjarr, përveç se nëse ka bërë mëkat, e këtë e dimë nga Fjala e All-llahut të Lartësuar: “ …e Zoti yt nuk i bën padrejtësi askujt” -Kehf 49.
Dhe thamë (më lartë) se mbi të gjykohet në saje të veprës që e bën ai në këtë botë -e që ai gjykim është kufri-; sepse ai nuk ka marrë për fe Islamin, kështu që nuk mund t’i thuhet atij musliman. Mirëpo, siç thamë se mendimi më i preferuar për këtë person (që nuk ka fe fare dhe që nuk ia ka marrë mendja se me ato vepra të tij është duke i kundërshtuar parimet Islame) është se, ai sprovohet në ahiret. Sepse në lidhje me këtë janë transmetuar hadithe të shumta të cilat i ka përmendur Ibn Kajimi në librin e tij “Tarikul Hixhretejn”, kur ka folur për mendimin e tetë (të dijetarëve) në lidhje me fëmijët e mushrikëve.

Lloji i dytë është, që kjo fjalë apo vepër pabesimi të jetë prej personit i cili është musliman. Mirëpo, ai ka jetuar me këtë fjalë apo vepër kufri e nuk e ka ditur se ajo është në kundërshtim me Islamin, e as nuk ia ka tërhjekë dikush vërejtjen për atë (fjalë apo vepër kufri). Në këtë rast, mbi këtë person gjykojmë me Islam (ende), kurse në ahiret puna e tij mbetet në Dorë të All-llahut.(mbaroi fjala e shejh Uthejminit)[49]

 

Transmetohet nga Abdullah ibn Ebu Evfa se ka thënë: (Kur u kthye Muadhi nga Shami, i ra në sexhde Pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, e ky i tha: Çka është kjo, o Muadh? Ai tha: “Shkova në Sham e i pashë (njerëzit e atjeshit)i bënin sexhde peshkopëve dhe vizitorëve të natës, e dëshirova që edhe ne të bëjmë njësoj me ty ashtu”. Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem atëherë tha: “Mos veproni ashtu, ngase vërtetë sikur unë ta kisha urdhëruar dikë që t’i bie dikujt në sexhde përveç All-llahut, do ta kisha urdhëruar gruajen që t’i bie në sexhde burrit…”.

Në këtë rast, Muadhi radijAll-llahu anhu i ka rënë në sexhde Pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, e sexhdeja për dikë tjetër përveç All-llahut është prej Shirkut të madh i cili e nxjerr njeriun nga Islami, e Muadhi radijAll-llahu anhu bile ka qenë prej sahabëve që më së miri e ka njohur hallallin dhe haramin (siç ka cituar vet Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem në një hadith).

Do të thotë nuk ka qenë injorant mbi fenë, mirëpo megjithatë Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem nuk i ka thënë kafir apo mushrik. Por vetëm e ka këshilluar që kjo vepër nuk është e mirë dhe është e ndaluar, dhe e ka porositë që më mos të veprojë ashtu, kaq!

Shevkani, rahimehullah, në Nejlu el-Evtar 6/363 thotë se, Sexhdeja e bërë nga Muadhi Pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem është argument se ai i cili i bën sexhde –me injorancë- dikujt tjetër përveç All-llahut, ai nuk ka bërë kufër. ( librin nejlul evtare e kam te paketuar me duhet ta shikoj sepse personi I till ka bere kufer por nuk eshte bere kafir)

 

Në një hadith të transmetuar nga Ibn Hibbani (81), Buhariu në “Tarihu el-Kebir” (4/301) dhe të tjerët nga Ebu Hudhejfe [radijAll-llahu anhu] se ka thënë, se Pejgamberi [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “Ajo çfarë unë kam frikë për ju është kur një njeri lexon Kur’an, derisa të shihet ndikimi i tij në fëtyrën e tij, por është prishje e Islamit (të tij); e ndryshon atë sa të dojë All-llahu. Pastaj ai zhveshet nga ai, e hedh atë mbas shpinde, sa që fqiut të tij ia mësyn me shpatë dhe e akuzon me shirk”. Ai tha: unë thash: O pejgamber i All-llahut! Cili prej tyre është më me prioritet që të akuzohet me shirk: I akuzuari apo akuzuesi? Ai tha: “Gjithsesi akuzuesi”.[50]

Ne vijim lexo edhe nje argument nga Ebu Bekir b.El-Arabi rahimehullah i cili ka thene:

“…këtij ummeti nga personat injorantë dhe gabimtar, nëse bëjnë kufër apo shirk-të tillët nuk bëhen as kafir as mushrik. Përshkak të injorancës[xhehlit] dhe gabimit të tillët janë të arsyetuar….Këtë çështje askush nga ulemat nuk e kanë kundërshtuar përpos ehli bidatit”[51]

 

Ndarja e gabuar e Teuhidit

 

Tekfirijunët[52] për ti arritur qëllimet e vete politike shpikën dhe predikuan teuhidin hakimije, të cilët e morrën nga prijësi i tyre Sejid Kutub(rahimehullah)[53], këtë predikim mund ta gjeni tek libri i tyre “Tewhid el-Hakimijje”[54], lexoni në vijim se çfarë përgjigjje jep njëri nga “shujukt” e tyre i ashtuquajturi, Ebu Hudhejfe Jusuf el-Kanadi, në artikullin e tij, “A është Teuhidi Hakimije-Bidat”, ai trumbeton duke thënë se kjo çështje është çështje ixhtihadi ashtu siq është ndarja e teuhidit në tri grupe:

 

“Prandaj, si mundet dikush të pohoj që përdorimi i kategorisë së katërt apo i pestë i Teuhidit caku i shtjellimit dhe kategorizimi i shkencës së teuhidit-(të jetë)bidat?!

Veçanërisht kur shohim se shumica prej dijetarëve të hershëm i kanë përdorur dy(kategori) të  teuhidit, i kanë shpjeguar dhe i kanë identifikuar vlerat e tyre.[55]

 

Ndërsa lexo në vijim se çka thonë dijetarët bashkohorë rreth kësaj çështjeje.

 

Shejh Albani rahimehullah thotë:

“El-Hakimije është degë ndër degët e Teuhid ul-Uluhije, dhe ata që e përqendrojnë vëmendjen në këtë thënie të risuar së voni në kohën e sotme, e përdorin atë si armë jo për t’ua mësuar muslimanëve Teuhidin me të cilin erdhën të gjithë të dërguarit dhe pejgamberët, por si një armë politike…Më pas ata e avancuan një pjesë të Teuhid ul-Uluhije apo adhurimit me këtë titull të risuar për qëllime politike… Pra, ju e përdorni këtë term [el-hakimije] për të zhvilluar luftë kundër atyre për të cilët ju dyshoni se janë mosbesimtarë nga mesi i pushtetarëve nga që ata nuk gjykojnë me ligjin Islamik. Por ju e keni harruar veten, sepse kjo hakimije përfshin çdo musliman.” [Gazeta el-Muslimun nr.639]

Shejh Ibn Uthejmini rahimehullah kur është pyetur “Si t’i përgënjeshtrojmë ata?”, dmth ata që e bëjnë Teuhid el-Hakimije kategori të katërt, ai u përgjigj:”Ne i përgënjeshtrojmë ata duke u thënë, ‘Çfarë do të thotë el-Hakimije?’ Kjo s’ka tjetër kuptim veçse që gjykimi i përket vetëm Allahut,’ dhe kjo është Teuhid ur-Rububije. Pra, Allahu, Ai është Zoti, Krijuesi, Pronari Sovran, Ai që i kontrollon çështjet. Por, përsa i përket asaj çka ata mendojnë me të dhe shpjegimit të rrezikut të kësaj ideje të tyre, atëherë ne nuk i njohim qëllimet dhe dëshirat e tyre, andaj ne s’mund të vlerësojmë seriozitetin e kësaj çështjeje.” [Gazeta el-Muslimun, botimi nr.639]

Po ashtu në një vend tjetër kur është  pyetur lidhur me këtë koncept(hakimijen), ai tha:”Kjo thënie është e shpikur, e risuar, thënie djallëzore, e cila e bën të neveritshëm atë që e përdor këtë… dhe vërtet kjo është bidat i devijuar.” [Lika’ul Meftuh nr.150, 20 Sheual, 1417H.]

Komisioni i Dijetarëve të Medhenj shkroi:”Të bësh hakimije kategori të veçantë nga kategoritë e teuhidit është vepër e risuar [bidat]. Asnjë nga imamët që ne njohim kurrë s’kanë folur mbi këtë [ndarje].” [Fetua nr.18870, 11/6/1417H.]

Shejh Salih el-Feuzani thotë:Janë disa në kohën tonë të cilët e kanë ndarë teuhidin në katër kategori, duke thënë, “Teuhidi është katër kategori: teuhidi er-rububijeh, teuhidi el-uluhijeh, teuhidi el-esma’ ues-sifat dhe teuhidi el-hakimijeh.” Për ta thënë këtë, ata mbështeten në idenë se ndarja e teuhidit është vetëm një mënyrë tradicionale për shpjegimin e tij, jo diçka e kufizuar. Bazuar në këtë supozim, asgjë nuk na pengon nga shtuarja e edhe një kategorie.Atëherë, duhet t’i themi një personi të tillë: “Kjo ndarje nuk është një shpjegim tradicional. Më saktë, kjo bazohet në Libër dhe Sunet, dhe Selefi i nxorrën këto tri kategori direkt nga Libri dhe Suneti.”Sa për hakimijeh, atëherë kjo është e vërtetë. Është obligim për ne që të udhëheqim me Sheri’at të Allahut, të Fuqishmit dhe të Madhërishmit. Mirëpo, kjo është e përfshirë në teuhid el-uluhijeh, sepse është bindje ndaj Allahut, të Fuqishmit dhe të Madhërishmit.Selefi nuk e kanë lënë anash teuhidin el-hakimijeh në mënyrë që dikush më vonë të dalë edhe ta shtojë atë. Vërtet ai për ta ka qenë gjithnjë brenda teuhidit el-‘ibadeh (teuhid el-uluhijeh)! Kjo është sepse bindja ndaj Allahut duke udhëhequr në përputhje më Sheriatin e Tij është prej formave të adhurimit ndaj Tij, të Fuqishmit dhe të Madhërishmit, kështu që ai nuk ndahet në kategori të veçantë. Përndryshe, namazi do të ishte një kategori e veçantë e teuhidit, pagesa e zekatit do të ishtë kategoria tjetër, agjërimi tjetra, Haxhi tjetra, si dhe të gjitha format tjera të adhurimit do të ishin kategori të veçanta po ashtu, dhe kështu nuk do të përfundonin ndarjet e teuhidit! Ky është gabim i qartë. Të gjitha format e adhurimit vijnë nën një kategori: teuhid el-uluhijeh. Kjo kategori përfshin atë (el-hakimijeh), dhe asgjë nuk duhet të shtohet në to.

Ekziston një grup nga ata që e shtojnë një kategori tjetër, të pestën. Ata e quajnë atë itiba’ er-resul (pasimi i të Dërguarit, salallahu alejhi ue selem). Edhe kjo po ashtu është gabim. Pasimi i të Dërguarit është detyrim dhe nuk ka rrugë tjetër pos saj, aq sa pasimi i të Dërguarit (sallallahu aleji ue selem) është prej gjërave bashkërendëse të teuhidit, saqë asnjë dëshmi e “la ilahe il Allah” nuk vlen pa dëshminë “Muhamedi është i Dërguari i Allahut.” Kështu që kjo dëshmi për profetësinë e të Dërguarit tregon dëshminë e vërtetë të teuhidit.[56]

Shejh Salih es-Sedlan ka thënë:”Kushdo që e bën hakimije kategori ndër kategoritë e Teuhidit, ai është ose i paditur, ose bidatçi që merr një opinion nga opinionet e filozofëve. Këto opinione s’janë të njohura në Akiden e Sheriatit. Ai po ashtu mund të jetë njeri që tregon gjëra por nuk e di se çfarë tregon.” [Gazeta el-Muslimun, botimi nr.639]

Shejh Abdullah es-Sebt ka thënë:”Andaj, përse revolucionistët dhe thirrësit në revolucion dhe Hauarixhët përdorin el-Hakimije? Them – siç shpjegoi alameja e Shamit, shejh Nasirud-Din el-Albani – se ata e përdorin këtë për qëllime politike, meqë ata e bëjnë këtë hakimije vetëm për pushtetarët. Për këtë arsye, ata nguten të bëjnë tekfir në ta, ngase ata nuk gjykojnë me Shpalljen. Ndërsa ata e bëjnë të detyrueshme kryengritjen kundër tyre dhe përdorimin e armëve! Kjo në vetvete është nga teoritë e Hauarixhëve të vjetër, të cilët përdorën armën kundër Halifes [radiallah anhu].

Pra, hakimije në kohën tonë përdoret si mënyrë për t’u kryengritur dhe bërë revolucion, dhe hakimije vetvetiu është një qasje e vjetër. Andaj, hakimije përdoret si mënyrë për të bërë tekfir, dhe ata e përdorin atë si justifikim dhe si një mënyrë për t’i bindur ata që i ndjekin derisa t’i ndjekin në atë çka ata dëshirojnë! Kjo është nje mënyrë e lehtë për të bindur, posaçërisht meqë e dimë se ata që i pasojnë janë ata që nuk u japin kurrfarë rëndësie dijetarëve dhe nuk u japin kurrfarë statusi deklaratave të tyre. Madje thojnë:’Ne jemi njerëz dhe ata janë njerëz.’ Kjo është pikërisht çfarë thonin paraardhësit e tyre [Hauarixhët]! [Gazeta el-Muslimun, botimi nr.635, 26 Dhul-Hixheh, 1417]

 

 

 

Akuzimi i dijetarëve bashkëkohorë me kufër

Ky grup tekfiri i akuzon dijetarët tanë selefi si shejh AbdulAziz Bin Bazin, shejh Muhammed Nasiruddin el-Albanin, shejh Muhammed ibn Salih el-Uthejminin, shejh Feuzanin, shejh Luhejdanin e dijetarë të tjerë selefi me kufër dhe paralajmërojnë kundër librave të tyre, kundër komentimeve(sherh) që u kanë bërë librave të akides së dijetarëve të mëhershëm, me pretekstin se këta janë ndihmëtar të kufrit, pasi këta i shpallin pushtetarët kufarë dhe me këtë ata e fillojnë zingjirin e tekfirit.

Në parathënien e librit të tyre, “Aqida ehli-sunneta wel-džema’ata” shkruan:

“Në këto komentime[57] ndonjëher komentojnë gjëra të thjeshta që veçse janë të qarta, dhe shumë herë lexuesi hutohet nga komentimet e murxhieve me deklarata të dyshimta nga dijetarët e ndershëm.”

Pastaj në fusnotën e kësaj parathënie kur flet për komentimin e Akides Tahavije që ja ka bërë shejh Albani, shkruan:

“Kështu është rasti edhe me komentimin e Tahavijes nga ana e dijetarit të madh Ibn Ebi Izz el-Hanefi, Sherh el-Akide et-Tahavije, në të cilën fusnotat ja ka dhënë bashkohori jonë Nasiruddin el-Albani, për të cilën shumica thonë se ka qenë reformator i këtij shekulli, duke lënë pas dore veprimet e tija të kufrit dhe mbështjetjen e tagutave, prej të cilit kemi fjalët[58] që do ti citojm nga fjalët e Imam  Tahaviut në faqen 24 të këtij libri.”

Vazhdon fusnota e parathënies me shejh Uthejminin rahimehullah:

“Ashtu është edhe me komentimin e Uthejminit, vepra e tij “Keshfu shubuhat”(Largimi i dyshimeve), të përkthyer në gjuhën tonë[59], ku Uthejmini pas fjalëve të autorit- që vepruesi i shirkut të madh nuk arsyetohet me xhehl,”konkludon” se “nuk mund të jetë që autori nuk e merr parasysh dhe nuk e pranon arsyetimin me injorancë” që kinse mund të parandjejë nga citatet e ndryshme të tija! Uthejmini në atë vend e përpunoi detalisht teorin e kufrit të arsyetimit me injorancë secilit dhe gjithkujt.[60]

Poashtu edhe në një libër tjetër të tyre “Themeli i Islamit”[61] pretenduesit e akides së vërtetë i akuzojnë dijetarët me kufër:

“Mes “dijetarëve” të cilët bashkëpunuan me tagutët në atë mënyrë që i nxjerr nga feja, duke i quajtur musliman[62], duke u dhënë legjitimitet dhe duke i ndihmuar në padrejtësit e tyre i gjejm: Bin Bazin, Ibn Uthejminin, el-Luhejdanin, el-Feuzanin dhe të tjerët.[63]

Poashtu bëri tekfir haptazi njëri nga ligjëruesit e tyre në shejh Bin Bazin rahimehullah, në një nga kasetat e tija kur kishte debatuar me njërin nga kundërshtarët e tij[64] rreth kufrit në tagut(është për qëllim pushtetarët), ai në minutën 17,30 tha që “Bin Bazi është kafir” ndërsa në minutën e 38 dhe 57 e shpalli edhe kundërshtarin e tij kafir, duke i thënë “Ti je kafir në Allahun tebareke ue teala”[65]

Ndërsa në një webfaqe të tyre[66] në gjuhën boshnjake, titulli i artikullit “Roli i Bin Bazit” shkruan:

“Ua sjellim këtë letër si një nga shembujt nga e cila shihet qartë se çfarë roli ka luajtur Bin Bazi gjatë kohës së myftinisë së tij. Ky kafir e ka dashur dhe ndihmuar shtetin tagut të Saudisë në të gjitha mënyrat e mundshme. Këtu bëhet fjalë për letrën të cilën Bin Bazi ia dërgoi Nafij Ibn AbdulAzizit, ministrit të atëhershëm të punëve të brendshme të Arabisë Saudite në të cilën ai i këshillon se si të veprohet me Sefer el-Havalin dhe Selman el-Ouden[67]. Këtu duhet potencuar se Sefer Havali dhe Selman Oude janë kafira si Bin Bazi dhe gjer më tani(derisa nuk i ka ardhur dënimi i Allahut), Seferi ka luajtur rolin e shërbimit dhe ndihmesës shtetit të tagutit. Selmani, Allahu e shkatërroi atë, ende vazhdon të luan këtë rol.”

 

Çështja e tekfirit është shumë e rrezikshme, për këtë arsye edhe dijetarët kanë thënë: nëse për një person gjenden nëntëdhjetë e nëntë fjalë për konsiderimin e tij si pabesimtar, kurse vetëm një fjalë se ai nuk është pabesimtar, atëherë nga maturia është që të mirret kjo fjalë e vetme, përkundër atyre fjalëve[68] , ngase në këtë çështje ka rrezik të madh.

Shejh Albani thote: Mendoj se ky përshpejtim i tyre[69], buron nga mashtrimi dhe pëlqimi i vetvetës, dhe se këta janë trazuar nga kjo dije e cekët të cilën e kanë përfituar “disa” ; andaj ata edhe i konsiderojnë pabesimtarë robët e All-llahut “Dhe mendojnë se ata me të vërtetë bëjnë punë të mirë” me atë vepër të tyre![70]

 

Keqkuptimi i haditheve që ka të bëjë me këshillimin e prijësave[71]

 

Në fillim të secilës libër që këta i botojnë gjejm hadithe dhe ethere që flasin për pushtetarët duke mos ja ditur komentimin e tyre, si p.sh:

 

Ka thënë Muhammedi sal-lAllahu alejhi ue sel-lem:

“Xhihadi me i mire eshte,thenia e se vertetes para Sundimtarit zullumqar”(sahihu xhamiu sagir(1100) Albani) si dhe “Zoteriu i shehidave eshte Hamza dhe burri i cili ngritet(shkon)tek imami zullumqar,e urdhëron ate dhe e ndalon,kurse ai e vret”.(Hadithi eshte hasen,Hakimi)

 

Mirëpo këto hadithe kanë sqarim dhe jo të komentohen sipas epsheve dhe tekave të tyre.

Sa i përket hadithit te parë në këtë hadith ka vetëm nxitje për të këshilluar Imamin,por në menyrë legjitime, e jo në mënyre publike.Ngase Pejgamberi sal-allahu alejhi ve sel-lem ka thënë:”… thënia e së vërtetës para Sundimtarit…” e nuk ka thënë para njerëzve në mënyrë publike.

Kurse hadithi tjetër të cilin e transmeton Xhabiri radiAll-llahu anhu poashtu nuk ka nxitje per kritikim ne mënyre publike.
Këtë kuptim e përforcon me shumë çeshtje se, Pejgamberi sal-allahu alejhi ve sel-lem në këtë hadith të dytë ka përdorur shprehjen “Kame ila”(ngritet tek),e jo “kame ala”(ngritet kundër tij para njerëzve).

 

Kjo do të ishte e tëra vëllëzerit e mi selefi dhe lus Allahun teala ti udhezoj në rrugën e vërtetë muslimanët e tillë të cilët i kanë këto bindje.

 

Subhaneke Allahune ue Bihamdike, Eshheduen La-ilahe il-la ente estagfiruke ue etubu ilejk.