Enes Ibn Malik r.a. përcjell nga i Dërguari a.s. të ketë thënë:

‘Tek ai që gjenden tri gjëra ka gjetur me to ëmbëlsinë e imanit: Që Allahu dhe i Dërguari i Tij të jenë më të dashur për ta sesa çdo gjë tjetër pos tyre, ta dojë njeriun duke mos e dashur për asgjë tjetër, por vetëm për hir të Allahut dhe ta urrej kthimin në pabesim- pasi që Allahu e ka shpëtuar prej tij- ashtu siç urren të hedhet në zjarr.’ (Muttefekun alejhi)

Dashuria e robit ndaj Zotit të tij është dritë që Allahu e hedh në zemrën e atij që do prej robërve të Tij të mirë, aq sa robi padyshim se do gjej ëmbëlsinë e kësaj dhe nuk do të ketë dert për pengesat që i has për hir të Allahut. Dëgjo fjalën e Allahut xh.sh.: ‘O ju që besuat! Kush largohet prej jush nga feja e vet (i bën dëm vetes) s’ka dyshim se Allahu do ta sjellë një popull që Ai e do atë (popull) dhe ata e duan Atë (Zotin), (një popull) që është modest e i butë ndaj besimtarëve, por i ashpër dhe i fortë ndaj mohuesve, që lufton në rrugën e Allahut dhe që nuk i frikësohet kërcënimit të asnjë kërcënuesi. Kjo (cilësi e atij populli) është dhuratë e Allahut që i jep atij që do. Allahu është dhurues i madh, i dijshëm.‘ (El-Maide: 54)

Dhe kështu, dashuria e robit ndaj Zotit të tij është e ndërlidhur (ngushtë) me dashurinë e Allahut ndaj robit të Tij, ashtu sikurse dashuria e robit ndaj Zotit të tij është argument mbi njohjen e tij për Të. Ka thënë Hasan el-Basri: ‘Kush e njeh Zotin e vet, e do Atë, dhe kush e njeh dynjanë heq dorë prej saj, kurse besimtari nuk dëfrehet derisa të shkujdeset, kur mendon (mediton kohën në dëfrim) mërzitet.’

Po cili është argumenti për sinqeritetin e atij që thërret në dashurinë ndaj Allahut? Përgjigja e kësaj është në Librin e Allahut: ‘ Thuaj (O i Dërguar): “Nëse e doni Allahun, atëherë më pasoni mua që Allahu t’ju dojë juve, t’ju falë mëkatet tuaja, se Allahu është që fal shumë, mëshiron shumë.‘ (Ali Imran: 31) Ka thënë Dhun-Nun el-Misrij r.a.: ‘Prej shenjave të njeriut që e do Allahun xh.sh. është të pasuarit e të Dashurit të Allahut s.a.v.s. në moralin e tij, veprat e tij, urdhrat dhe sunetet e tij. E kush është i sinqertë në dashurinë e tij ndaj Allahut dhe të Dërguarit a.s., çdo gjë e shtrenjtë bëhet e lirë(pavlerë) për ta në rrugën e Allahut. Dëgjo fjalën e Allahut xh.sh.: ‘Thuaj (o i Dërguar): “Në qoftë se etërit tuaj, djemtë tuaj, vëllezërit tuaj, bashkëshortet tuaja, farefisi juaj, pasuria që e fituat, tregtia që frikoheni se do të dështojë, vendbanimet me të cilat jeni të kënaqur, (të gjitha këto) janë më të dashura për ju sesa Allahu, sesa i Dërguari i Tij dhe sesa lufta për në rrugën e Tij, atëherë, pritni derisa Allahu nuk vë në rrugën e drejtë njerëzit e prishur.‘ (et-Tevbe: 24) Sa bukur është thënë:

Nuk dëgjon Zotin, dhe mendon dashurinë ndaj Tij!

Kjo vërtet në analogji është e pakuptimtë

Sikur ta kishe dashurinë e sinqertë për Të, do ta dëgjoje Atë

Ai që do dikë, e dëgjon atë (përkthim i lirë)

Një fshatar (beduin arab) erdhi te i Dërguari a.s. dhe tha: Kur është Çasti (Kijameti)? I tha i Dërguari a.s.: ‘Çfarë ke përgatitur për të?‘ I tha: Nuk kam përgatitur shumë punë për të, mirëpo unë e dua Allahun dhe të Dërguarin e Tij. Tha (i Dërguari a.s.): ‘Ti do jesh me ata që i do.‘ (Muttefekun alejhi) Sahabët u gëzuan shumë me këtë përgëzim, ngase ky hadith është vërtetë një përgëzim i madh për atë që e do Allahun dhe të Dërguarin e Tij. S’ka dyshim se dashurisë ndaj Allahut dhe të Dërguarit nuk i afrohet asnjë punë tjetër në shpërblim. Andaj, besimtari duhet të shikoj dashurinë e jobesimtarëve ndaj zotave dhe mbrojtësve të tyre përveç Allahut, dhe pastaj të dojë më shumë Allahun sesa çfarë duan ata, thotë Allahu i Lartësuar:

‘E nga njerëzit ka të tillë që në vend të Allahut besojnë idhuj, i duan ata sikur (që besimtarët e vërtetë e duan) Allahun, por ata që besuan dashurinë më të madhe kanë ndaj Allahut.’ (el-Bekare: 165)
Shkëputur nga libri ‘Qëndrueshmëria, në 100 hadithe profetike’, kapitulli i parë, Veprat e fshehta (të zemrës)

Falënderimi i takon Allahut, Zotit të botëve, paqja dhe mëshira e Tij qofshin mbi të Dërguarin e Tij Muhamedin, mbi familjen e tij, mbi shokët e tij dhe mbi gjithë ata që pasuan rrugën e tij deri në Ditën e Fundit.

Në vijim do të mundohemi t’i cekim disa sunete për të cilat na ka udhëzuar i Dërguari ynë Muhamedi – paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të, se ç’duhet të bëjë besimtari kur t’i lindë fëmija. Sunete të cilat disa praktikohen, disa janë harruar, disa aspak nuk janë praktikuar, disa prej tyre sot shkenca po na i zbulon etj, kurse neve si pasues të shëmbëlltyrës më të lartë njerëzore që ka ecur ndonjëherë mbi sipërfaqen e kësaj toke Muhamedit, jemi të obliguar t’i njohim e t’i praktikojmë sa më mirë.

A – Ç’duhet të bëjë besimtari kur t’i lind fëmija?

Është e pëlqyeshme që të përgëzohet, t’i jepet “myzhde” prindit të cilit i ka lindur fëmija, thotë Allahu në Kuran: “Ne e përgëzuam atë me Is’hakun, e pas Is’hakut Jakubin”. (Hud:71) Kurse në ajetin tjetër thotë: “Allahu të përgëzon ty me Jahjanë”. (Ali Imran:39)
Është e pëlqyeshme t’i këndohet ezani në veshin e djathtë, kurse ikametin në veshin e majtë[1]. Hadithin e ezanit e përcjell Ebu Rafiu -Allahu qoftë i kënaqur prej tij, i cili thotë: “E kam parë të Dërguarin e Allahut – paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të, duke e kënduar ezanin në veshin e Hasenit, djalit të Aliut pasi e kishte lindur vajza e tij Fatimeja”.[2]
Është e pëlqyeshme që fëmijës së porsalindur t’i fërkohen buzët me hurma të përtypura, nga ndonjë njeri i devotshëm apo nga vetë familjarët e tij, kjo bazuar në hadithin e Ebu Musa el-Eshariut – Allahu qoftë i kënaqur prej tij, i cili thotë: “Kur më lindi mua fëmija, shkova me të tek i Dërguari i Allahut, e ai e emëroi Ibrahim, pas kësaj e mori një hurmë e përtypi dhe pastaj e fërkoi gojën e fëmijës me hurmë”.[3]
B – Ç’duhet bërë në ditën e shtatë pas lindjes së fëmijës?

Është e pëlqyeshme t’i rruhen flokët fëmijës (ose t’i shkurtohen që mos të dëmtohet) dhe pastaj ato flokë peshohen, pesha e tyre në gram jepet sadaka në vlerën e argjendit (p.sh. nëse flokët peshojnë 2 gr. jepet sadaka në të holla aq sa bëjnë 2 gr. argjend), kjo vlen vetëm për djemtë e jo për vajzat. Kjo bazuar në fjalën e të Dërguarit të Allahut -paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të, kur i tha Fatimes kur i lindi Haseni: “Qethjani kokën dhe jepni sadaka sa vlera e argjendit për flokët e tij e më pas shpërndava atë pasuri të varfërve”. Ndërsa unë i mata flokët e tij (Hasenit) të cilat peshonin dy gr. ose disa gr. [4]
Po ashtu hadithi të cilin e përcjell Semure Allahu qoftë i kënaqur prej tij ku thotë: Pejgamberi sal-lallahu alejhi ue selem ka thënë: “Çdo fëmijë është peng e akikës së tij, theret akika për të në ditën e shtatë, po në atë ditë i vendohet emri, si dhe në këtë ditë i rruhen flokët”.

I vendohet emri në ditën e shtatë kjo është më e mira, mirëpo emri mund t’i vendohet qysh në ditën e parë ose të tretën deri në ditën e shtatë, ose pas ditës së shtatë, kjo bazuar në fjalën e të Dërguarit të Allahut -paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të, i cili thotë: “Çdo fëmijë është peng e akikës së tij, pritet akika për të në ditën e shtatë, po në atë ditë i vendohet emri, si dhe në këtë ditë i rruhen flokët “. Po ashtu fjala e Pejgamberit sal-lallahu alejhi ue selem: “Mbrëmë mua më lindi një fëmijë dhe unë e emërova me emrin e babait tim (babait të profetëve Ibrahimit)”.[5] Prandaj prindërit duhet që fëmijës t’i vendosin një emër të mirë, pasi që me ato emra do të thërriten në ditën e gjykimit.
Është obligim synetimi i djemve, preferohet që sunetimi të bëhet në ditën e shtatë, siç thotë i Dërguari i Allahut -paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të:“Pesë gjëra janë prej fitres (natyrshmërisë njerëzore): Sunetimi, heqja e qimeve në pjesët e turpshme, shkurtimi i mustaqeve, prerja e thonjve, heqja e qimeve nën sqetulla.”[6] Po ashtu transmetohet se i Dërguari i Allahut -paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të, kur i erdhi një njeri dhe i tha: O i Dërguari i Allahut e pranova islamin. – i tha: “Hiqi qimet e kufrit (nën sqetulla dhe në pjesët e turpshme dhe merr gusëll) dhe bëhu sunet”.[7] Për kohën e sunetimit disa dijetarë kanë thënë se mirë është të bëhet në ditën e parë të lindjes, disa tjerë kanë thënë se lejohet edhe më vonë deri sa të afrohet koha e pubertetit, kurse mendimi më i saktë është se synetimi duhet bërë në ditën e shtatë. Të mos harrojmë se synetimi është obligim për meshkujt sipas shumicës së dijetarëve islam.
C – Akika dhe rregullat e saj:

Akika – është therja e kurbanit për fëmijën e porsalindur, akika është sunet i fortë, madje sipas një mendimi të dijetarëve edhe obligim, për fëmijët meshkuj priten dy dele kurse për fëmijët femra pritet një kurban, kjo bazuar në fjalën e të Dërguarit të Allahut -paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të, ku thotë: “Për çdo fëmijë ka akika, andaj therni kafshë për ta dhe hiqjani flokët”.[8] Gjithashtu transmetohet se i Dërguari i Allahut -paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të, theri për Hasanin dhe Husejnin nga dy dele për secilin.[9] Transmetohet se i Dërguari i Allahut -paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të, ka thënë: “Pritni dy dele të barabarta për djalë dhe një dele për vajzë”.[10]

Koha e saj: Akika bëhet në ditën e shtatë kjo bazuar në hadithin e të Dërguarit të Allahut -paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të, i cili thotë: “Për secilin fëmijë që lind, akika theret për të në ditën e shtatë”.[11] Duhet ditur se ato dispozita që vlejnë për kurbanin vlejnë edhe për kurbanin e akikës, vetëm se në kurban Bajram në të njëjtën kafshë mund të marrin pjesë më shumë vetë, gjë e cila nuk vlen për kurbanin e akikës, andaj në qoftë se e ther një lopë kjo vlen vetëm për një fëmijë, e jo për shtatë persona siç është rasti i kurbanit të Bajramit.

Akika theret edhe për fëmijën i cili vdes në barkun e nënës, që i ka mbushur katër muaj, njashtu edhe i vendohet edhe emri.

D – Obligimet e prindërve ndaj fëmijëve të tyre:

Prindërit e kanë për obligim t’i edukojnë fëmijët e tyre sipas edukatës islame, sepse Allahu i ka bërë ata që të lindin në natyrshmërinë e islamit, thotë i Dërguari i Allahut -paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të: “Çdo fëmijë lind në natyrshmërinë e islamit, ndërsa janë prindërit e tij që më vonë e bëjnë të krishterë, çifut ose zjarrëputist”.[12]
Fëmija urdhërohet të fal namaz qysh në moshën shtatëvjeçare siç tregohet në hadithin e saktë profetik .
Prindërit obligohen tua mësojnë fëmijëve hallallin dhe haramin kur të hynë në pubertet.
Fëmija duhet mësuar ta dojë Allahun, të Dërguarin e Tij, leximin e Kuranit si dhe ta pasojë në jetën e tij shëmbëlltyrën më të lartë njerëzore Muhamedin -paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të.
Duhet t’i mësohet njësimi i Allahut, ta dijë se Ai e mbikëqyrë vazhdimisht, jetëpërshkrimi i Muhamedit -paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të, madje edhe i profetëve të tjerë, të edukohen të bëhen të devotshëm, t’i mësohet se çfarë vlere ka vëllazëria në islam, të jetë i sjellshëm, i butë, i mëshirshëm, i guximshëm.
Të edukohet që të mos gënjejë, të mos kacafytet me shokët e tij, të mos shahet, të mos degjenerohet, duke e këshilluar se të gjitha këto janë vese tepër të ulëta.
Të ndalohet të ndjek çdo shembull tjetër përveç Muhamedit -paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të, edukata dhe sjellja e të cilëve bien ndesh me edukatën e shëndoshë islame, të edukohet që mos të shpenzojë në gjëra të ndaluara, por edhe të mos e teprojë në ato të lejuarat.
T’i këshillojmë vazhdimisht që të mos shoqërohen me njerëzit e paedukuar, pra t’i largojmë nga shoqëria e keqe, pasi që çdoherë fëmija në sjelljen e tij pos prindërve të tij, ndikohet më shumë nga shoqëria e tij e afërt.
T’i mësohet fëmijës rëndësia e respektimit të prindërve, familjarëve, vëllezërve, motrave, farefisit, komshiut, të moshuarve dhe nevojtarëve, mësuesve edukatorëve etj.
Më në fund duhet ta dijë se Allahu ia ka dhënë këtë fëmijë dhe ai mund t’ia merr .
E – Shkaqet të cilat çojnë në devijimin e fëmijëve:

Divorci i prindërve shpesh sjellë deri tek prishja e familjes dhe kjo çon deri në degjenerimin e fëmijëve të tyre.
Mos shfrytëzimi i kohës së lirë të tyre (gjatë pushimeve verore dhe dimërore) me aktivitete të dobishme e të hairit (kurse Kurani, mësime fetare, marrja me sport, pikniqe me shoqëri të mirë, bashkëpunimi në kryerjen e punëve të shtëpisë, kopshtit, etj.)
Lejimi i tyre që të ndjekin e të shohin seriale kriminalistike e të degjeneruar, të cilët ndikojnë me të madhe tek ata.
Moskujdesi i prindërve për edukimin e tyre në përgjithësi duke i lënë ato që t’i edukojë lagjja, shkolla apo rruga dhe mediet. Të gjitha këto sjellin që fëmija t’i konsiderojë të gjitha veset nga të cilat vuajnë rinia si gjëra normale siç janë: pirja e duhanit, alkoolit, lidhjet e paligjshme ndërmjet gjinive të kundërta qysh në fëmijëri.
Prandaj këshillohen prindërit që të merren seriozisht me këtë çështje, pasi që çdo prind do të merret në llogari se si e ka edukuar fëmijën e tij, e jo sa ka harxhuar për të, sa a e ka shkolluar atë, sa është munduar që ai të avancohet në jetën e tij etj, pasi që i Dërguari i Allahut -paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të, ka thënë për prindërit dhe udhëheqësit: “Çdonjëri prej jush është bari dhe çdokush prej jush do të pyetet për kopenë e tij, prijësi është bari e ai do të merret në llogari për kopenë e tij, burri është bari i familjes së tij, e ai do të merret në llogari për të, gruaja është bareshë për shtëpinë e saj, e ajo do të merret në llogari për kopenë e saj, skllavi është bari për mallin e zotërisë të tij (sot punëtori apo i punësuari për vendin, institucionin ku punon) edhe ai do të merret në llogari për kopenë e tij, çdokush prej jush është bari dhe do të pyetet për kopenë e tij”.[13]

Këtë këshillë ia kushtoj çdo prindit besimtarë i cili dëshiron që shoqëria jonë të ketë një të ardhme të shëndoshë, me perspektivë, që të ndërtojmë një rini në mes dy shtyllave që e bëjnë një komb apo një civilizim përparues dhe të shëndoshë në brendësinë e tij, madje në shtylla në të cilat kanë thirrur të gjithë profetët e njerëzimit në to, e ato janë: Besimi i shëndoshë në një Zot të vetëm dhe moralet e larta, të cilat sot po i rrënojnë edhe popujt më të zhvilluar, pikërisht këto dy shtylla, humbja apo zbehja e këtyre dy tipareve bazë, thotë i Dërguari i Allahut -paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të: “Nuk është dërguar ndonjë profet përveçse për dy gjëra: Që njerëzit ta adhurojnë Zotin e tyre duke mos i shoqëruar asgjë në adhurim dhe të përsosin moralin e njerëzve”.

[1] Kurse për ikametin në veshin e majtë ka dy hadithe njeri prej tyre është i sajuar, e tjetri është i dobët sipas dijetarëve që verifikojnë hadithet, shikoni në “Silsiletu ehadithu daife” të shejh Albanit. Ibën Bazi gjatë komentimit të “Zadul-mead” 2/333,thotë:”Ikameti përcillet në hadithe që zinxhirin e tyre nuk e kanë në rregull, mirëpo një vepër e tillë përcillet nga disa prej selefit”.

[2] Transmeton Ahmedi, Ebu Davudi, Tirmidhiu dhe thotë se hadithi është hasenu-sahih, ndërsa Albani thotë se hadithi është i mirë në “Sahihu Tirmidhi” nr. 1514.

[3] Transmeton Buhariu dhe Muslimi, kurse Buhariu shton në këtë transmetim edhe fjalët: “Dhe e luti Allahun që fëmija të jetë i bereqetshëm”.

[4] Transmeton Ahmedi, Taberaniu në “El-kebir”, Bejhakiu në Sunenin e tij kurse zinxhiri i hadithit është i mirë, Albani hadithin e bënë të mirë në “Sahihu Tirmidhi” , si dhe në “Irvau-galil” .

[5] Transmeton Muslimi

[6] Transmeton Buhariu dhe Muslimi

[7] Transmeton Ebu Davudi, hadithi është i mirë.

[8] Transmeton Buhariu

[9] Transmeton Ebu Davudi, Albani e saktëson në “Sahih ebu Davud” nr. 2841.

[10] Transmeton Ebu Davudi, Albani e saktëson hadithin në “Sahih Ebu Davud” nr. 2834.

[11] Transmeton Buhariu

[12] Transmeton Buhariu dhe Muslimi

[13] Transmeton Buhariu

Allahu i Lartësuar i ka ndarë njerëzit në të pasur dhe të varfër, andaj mirësitë nuk plotësohen përpos se me ndihmesë ndaj të varfërve, andaj ai e obligon të pasurin ti ndihmojë të varfrit nga pasuria e tepërt që e posedon.

Besimtari dorëdhënë është i afërt tek Allahu, tek krijesat e tij, tek familja e tij, i afërt me Xhennetin, është larg zjarrit, ndërsa koprraci është larg nga krijesat, larg Xhennetit e afër zjarrit. Prandaj njeriun bujar e duan të tjerët, ndërsa koprracin e urrejnë edhe fëmijët e tij. Më i dashur tek Allahu është ai i cili ka këtë cilësi bujare, të cilën cilësi e ka edhe Allahu, Zoti i Lartësuar, i Cili është Bujar dhe i do robërit e Tij bujarë. Ai gjithashtu është i Ditur dhe i do dijetarët. Është mëshirues e i donë të mëshirshmit.

Ibn Kajjimi thotë: “Bujarit i cili jep, Allahu me bujarinë e Tij i dhuron shpërblim për veprën që e ka bërë atë që nuk ia jep tjetërkujt.”[1]

Nga veprat më të mira që i bën besimtari është sadakaja ndaj të varfërve dhe atyre që kanë nevojë apo janë në vështirësi.

Omer ibn Hattabi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, thotë: “Mua më kanë treguar se veprat mburren njëra përballë tjetrës, kurse sadakaja thotë: Unë jam më e mira në mesin tuaj.” Ndërsa rruga e të Dërguarit të Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, bënte thirrje në: mirësi, sadaka, si dhe në nxitim të kryerjes së nevojave të muslimanëve.

Sadakaja më e vlefshme është kur vetë sadakadhënësi ka nevojë për të, po ashtu kur është e rrjedhshme, sadakaja e mbron robin nga dënimi i Allahut, sepse mëkatet e çojnë njeriun në shkatërrim, kurse sadakaja është ajo e cila e mbron njeriun nga dënimi. Nisur nga kjo i Dërguari i Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, ju tha grave ditën e Bajramit: “O ju turmë e grave jepni sadaka, qoftë edhe prej arit tuaj për zbukurim, ngase unë ju kam parë juve se ishit shumica e banorëve të zjarrit.”[2]

Po ashtu në hadithin që e transmeton Buhariu dhe Muslimi qëndron: “Ki frikë Allahun qoftë edhe me një gjysmë hurme.”

Sadakaja e shuan erën e mëkatit, andaj i Dërguari i Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, i ka thënë Muadhit, Allahu qoftë i kënaqur prej tij: “A dëshiron të të tregoj për dyert e hajrit?” – Muadhi tha: Po, o i Dërguari i Allahut. – Tha: “Agjërimi është mburojë, ndërsa sadakaja i shuan gabimet siç e shuan uji zjarrin.”[3]

Sadakaja të mbron nga burimet e këqija, largon belatë, e ruan pasurinë, sjell riskun, e gëzon zemrën, të bën më të bindur ndaj Allahut që të kesh mendim të mirë ndaj Tij, e pastron shpirtin, e bën robin të dashur te Zoti i tij dhe ia mbulon të metat që i posedon.

Sadakaja e shton jetën, të mbron nga dënimi i varrit, bëhet hije për ty në ditën e gjykimit, ndërmjetësues për ty tek Allahu, stabilizues i vështirësive në dunja dhe në ahiret, thirrëse për çdo lloj mirësie, prandaj mos e largo nga vetja yte.

Sadakaja është mburojë me të cilën mbrohet robi nga zjarri, shpëtues nën hijen e të cilës do të strehohet ditën e kiametit, shkak që të thirresh për të hyrë në xhennet nga dera e sadakasë, pasi që i Dërguari i Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Kush është nga ato që kanë dhënë sadaka thirret nga dera e sadakasë.”[4]

Sadakaja ngrit belatë dhe me lejen e Allahut i largon vështirësitë.

Ibn Kajjimi thotë: “Sadakaja dhe mirësia ndikojnë shumë interesant në largimin e belave, syrit të keq, smirës së ziliqarëve, madje për këtë do të na mjaftonte përvoja e popujve në të kaluarën dhe në të tashmen. Prandaj rrallë mund të ndikojë syri i keq, smira ose dëmtimi mbi sadakadhënësin bamirës. Edhe poqëse e kaplon diçka e kaplon me butësi dhe me ndihmesë në atë sprovë. Sadakadhënësi shpesh del me përfundim të mirë, ngase ai është nën mbrojtjen e mirësisë së dhe sadakasë së tij, prej Allahut ka xhennetin si dhe mburojë nga çdo rrezik.”[5]

Po ashtu thotë: “Po ashtu sadakaja ndikon interesant në largimin e belave qoftë ai edhe zullumqari ose mëkatari më i madh, madje qoftë edhe kafir, sepse Allahu me të largon shumë lloje të belave, kjo gjë është e njohur ndër njerëzit qofshin ata të thjeshtë apo më të veçantë. Të gjithë njerëzit për këtë dukuri janë në pajtim ngase e kanë provuar.”[6]

Sadakadhënësi kur do që jep sadaka më të e zgjeron kraharorin e tij dhe i hapet zemra e tij.

Ibn Kajjimi thotë: “Në qoftë se dobi do të ishte nga sadakaja vetëm kjo, atëherë robi realisht do të jepte shumë sadaka dhe do të garonte për të, Allahu thotë:“Kush është i ruajtur prej lakmisë së vet, të tillët janë të shpëtuar.”[7]

Koprraci është i burgosur nga mirësia, i privuar nga bamirësia, gjoks-ngushtë, zemrën e ka të ngushtuar, shpirtin e vogël, kënaqet shumë pak, gjithnjë është shumë i mërzitur, i trishtuar, i brengosur nuk mund ta kryej asnjë nevojë e as që ti ndihmohet në atë që e kërkon.

Andaj jep sadaka gjatë ditës qoftë ajo edhe shumë pak, ngase sadakaja më e vlefshme është kur ke pak. Dije se çdo mëngjes për çdo ditë zbresin dy melek, njëri prej tyre thotë: O Allah jepi atij që jep, ndërsa tjetri thotë: O Allah mos i jep atij i cili nuk jep.

Sadakaja është borxh i cili sjell shtimin (pasurimin).

I Dërguari i Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Nuk pakësohet pasuria nga sadakaja.”[8]

Allahu thotë: “Kush është ai që i huazon Allahut një hua të mirë, e Ai t’ia shtojë atij shumëfish Atë? Allahu shtrëngon (varfëron) dhe çliron (begaton)dhe kthimi juaj është vetëm te Ai.”[9]

Jepi fukarasë me shpirt të mirë, me dorë bujare duke pasur mendim të mirë mbi Allahun, se ai të shpërblen me sevap dhe me pasuri.

Përgaditi: Nexhat Ceka

Burimi: albislam.com

[1] “Vabilu-sajib” fq. 56.

[2] Mutefekun-alejhi.

[3] Transmeton Tirmidhiu.

[4] Mutefekun-alejhi.

[5] “Bedaiul-fevaid” 2/467.

[6] “Ibid” fq. 49.

[7] Hashër: 9. “Vabil sajib” fq. 51.

[8] Transmeton Muslimi.

[9] Bekare: 245.

Lavdërimi i takon Allahut, i Cili e ka dërguar të Dërguarin e Vet me udhërrëfimin dhe fenë e së Vërtetës, për ta ngritur atë më lart se të gjitha fetë, edhe nëse nuk e pëlqejnë idhujtarët. Atë e lavdëroj dhe falënderoj për atë që na ka begatuar me dhuntitë e shumta.

Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin për Pejgamberin tonë, Muhamedin, zotërinë e të parëve dhe të fundit, njeriun më të mirë që është falur, agjëruar dhe që i ka kryer urdhrat e Allahut në formën më të mirë të mundshme, për familjen e tij, shokët e tij dhe të gjithë ata që ndjekin rrugën e tyre deri në Ditën e Gjykimit.

S’ka dyshim se Ramazani është një mundësi e madhe dhe dhuratë fisnike nga Zoti i Gjithëmëshirshëm, i Dhembshur dhe Bujar, i Cili në të i mbulon robërit e Vet besimtarë me dhuntitë dhe begatitë.

Prej gjërave që i sjellin dobi besimtarit në këtë muaj është edhe: të ndalurit për të marrë këshillë dhe mësime nga ngjarjet e kaluara, me qëllim që të përfitojë prej tyre në të tashmen dhe në të ardhmen e tij, të ndriçohet me to duke qenë se ai rrugëton në udhëtimin e tij në këtë jetë të stërmbushur me gjemba dhe pengesa, kurse kjo është mirësia e Allahut, të cilën Ai ia jep kujt të dojë.

Prej gjërave që na kujton ky muaj i bekuar është edhe: Çlirimi i Mekës së Ndershme Qytet i sigurt, të cilin Allahu i Lartësuar e ka bërë strehim për zemrat besimtare dhe zemrat e pastra.

Çlirimi i Mekës ka ndodhur në vitin e tetë sipas hixhretit, e cila ka qenë e mbushur me idhuj dhe puta kurse Allahu i Madhërishëm e ka pastruar me këtë çlirim të madh, në vend të shirkut vendosi njësimin (tevhidin), besimin në vend të mohimit dhe furnizimin në vend të varfërisë.

Gjatë çlirimit të Mekës kanë ndodhur ngjarje, prej të cilave janë nxjerrë këshilla dhe mësime, ku me disa prej atyre ngjarjeve dhe mësimeve do të ndalemi në disa ndalesa:

Ndalesa e parë:

Nga ajo që është përmendur në tregimin e Çlirimit të Mekës është edhe: I Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të, kur ka hyrë në Mekë ka shpallur se kush futet në Qabe është i sigurt, kush futet në shtëpinë e Ebu Sufjanit ai është i sigurt, kush futet në shtëpinë e vet dhe e mbyll derën ai është i sigurt. Pastaj vazhdoi i Dërguari i Allahut derisa erdhi te Xhamia e Shenjtë, bëri tavaf duke qenë i hipur mbi kafshën e tij kurse rreth Qabesë ishin treqind e gjashtëdhjetë (360) idhuj, Pejgamberi nisi t’i godiste me një hark që posedonte dhe recitonte:

“E vërteta erdhi, ndërsa e pavërteta u shkatërrua. Sigurisht, e pavërteta është e paracaktuar të zhduket”!(Isra, 81)

“E vërteta erdhi, kurse e pavërteta është fshirë e nuk mund të shfaqet përsëri.”(Sebe, 49)

Idhujt binin njëri pas tjetrit me fytyrë përtokë, ndërsa Pejgamberi, lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të, hyri në Qabe dhe brenda saj pa fotografi, urdhëroi të largoheshin dhe më pas u fal në të. Pasi përfundoi faljen, bëri tavaf dhe shqiptonte “Allahu Ekber”-“Allahu është më i Madhi”, dhe: “Nuk ka zot tjetër, përveç Allahut”, dhe më pas u ndal te dera e Qabesë, ndërsa kurejshitët qëndronin poshtë tij, prisnin çfarë po bënte. Ai kishte shtrënguar dy shtalkat (parvaz) e derës dhe tha: “Nuk ka zot tjetër veç Allahut, Ai është i vetëm dhe nuk ka shok. Ai është Sovrani, Atij i takon lavdërimi dhe Ai është i Plotfuqishëm mbi gjithçka. Nuk ka zot tjetër përveç Allahut, i Cili e përmbushi premtimin e Tij, ndihmoi robin e Tij dhe i mposhti i Vetëm të gjitha grupacionet. O Kurejshë! Allahu u ka larguar mburrjen e injorancës, njerëzit janë pasardhësit e Ademit kurse Ademi është nga dheu.

“O njerëz! Në të vërtetë, Ne ju krijuam ju prej një mashkulli dhe një femre dhe ju bëmë popuj e fise, për ta njohur njëri-tjetrin. Më i nderuari prej jush tek Allahu është ai që i frikësohet më shumë Atij. Vërtet, Allahu është i Gjithëdijshëm dhe për Atë asgjë nuk është e fshehtë.” (Huxhurat, 13)

Pastaj tha: “O Kurejshë! “Çfarë mendoni që unë të bëj me ju?” Ata i thanë: “Ti do të sillesh mirë me ne, sepse je fisnik dhe biri i vëllait fisnik.” Ai u tha: “Unë do t’ju them ashtu siç u tha Jusufi vëllezërve të tij:

“Ai u tha: “Sot s’ka qortim për ju; Allahu do t’ju falë.”(Jusuf, 92)

Atëherë me një zë plotë falje dhe mirësi të ngrohtë ai u tha: “Shkoni! Të gjithë jeni të lirë!”[1]

Kjo është një pjesë e asaj që ndodhi në tregimin e Çlirimit të Madh, në të ka ngjarje që thërrasin për t’u ndalur, medituar, përsiatur dhe shikuar me vëmendje. A thua ka që do t’i përgjigjet e ta veçojë çdo musliman një pjesë të kohës së tij për të lexuar këtë biografi aromatike, që t’i jetë atij llambë ndriçuese, udhëzuese dhe orientuese drejt çdo mirësie?

Ndalesa e dytë:

Në këtë ngjarje madhore manifestohet nderimi i Pejgamberit, lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të, ndaj Shtëpisë së Shenjtë të Allahut, nga aspekti se ai shpalli se kush futet në të ai është i sigurt. Shtëpia e Allahut është siguri nga çdo gjë dhe si e tillë do të mbetet me lejen e Allahut deri në Ditën e Gjykimit.

Sikur që shpalli i Dërguari i Allahut, paqja e Zotit qoftë mbi të, zëvendësimin e njësimit (tevhidit) me shirkun me fjalët e tij “Nuk ka zot tjetër veç Allahut, Ai është i vetëm dhe nuk ka shok. Ai është Sovrani, Atij i takon lavdërimi dhe Ai është i Plotfuqishëm mbi gjithçka. Nuk ka zot tjetër përveç Allahut, i Cili e përmbushi premtimin e Tij, ndihmoi robin e Tij dhe i mposhti i Vetëm të gjitha grupacionet.”

I tillë është muslimani, në të gjitha çështjet e jetës së tij e realizon këtë shpallje nga ky Pejgamber i nderuar, duke realizuar njësimin e Allahut të Lavdëruar në besimin e tij dhe në adhurimet e tij, në sjelljet dhe veprimet e tij, në jetën e tij shoqërore, ekonomike dhe politike. Ky njësim është e vërteta që duhet të lartësohet dhe të manifestohet në Shtëpinë e Shenjtë të Allahut dhe në të gjitha anët e botës.

Biografia e Pejgamberit të Allahut, lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të, në këtë muaj të bekuar na kujton se kush e nëpërkëmb këtë njësim, kush e prish ndonjë siguri prej sigurive të këtij vendi të Shenjtë e të bekuar, luan në të e i shqetëson vëllezërit e tij muslimanë, prish diçka që përmban ose mëkaton Allahun në të me çfarëdo lloj mëkati, ai ka kundërshtuar njësimin e Allahut të Lartësuar, ka kundërshtuar të Dërguarin e Allahut, paqja e Zotit qoftë mbi të, dhe i është ekspozuar ndëshkimit të Allahut të Madhërishëm. Shtëpia e Allahut duhet të mbetet – ashtu siç ka shpallur i Dërguari i Allahut – e sigurt për ata që qëndrojnë aty për adhurim dhe që falen duke u përkulur dhe përulur, ashtu siç çdo musliman duhet ta përfaqësojë këtë siguri, ta nderojë këtë Shtëpi dhe Faltore të lashtë, duke e respektuar, vlerësuar, çmuar dhe lartësuar.

Ndalesa e tretë:

Prej parimeve të shpallura në këtë çlirim të madh është edhe: Kundërshtimi i nacionaliteteve, kombësive, fiseve dhe racave. Prejardhja e njerëzve është një, nuk ka superioritet ndërmjet tyre mbi bazën e ngjyrës, racës, klanit e të ngjashme me këto. “O Kurejshë! Allahu ju ka larguar mburrjen e injorancës, njerëzit janë pasardhësit e Ademit kurse Ademi është nga dheu.”

Prejardhja është një, prej saj janë degëzuar popujt, fiset, racat dhe ngjyrat. Allahu i Lartësuar i ka krijuar kësisoj me qëllim që të njihen ndërmjet veti, ndërmjet tyre nuk ka superioritet përveç me devotshmëri dhe frikë ndaj Zotit. “Të gjithë ju jeni pasardhës të Ademit, kurse Ademi ka qenë i krijuar prej dheut; arabi nuk ka kurrfarë epërsie ndaj joarabit, as anasjelltas, por me frikën prej Zotit.”

Në bazë të afërsisë me Zotin e Lartësuar, bindjen, nënshtrimin, njësimin dhe devotshmërinë ndaj Tij vlerësohet superioriteti, epërsia, lartësia dhe dallueshmëria.

A i nënshtrove angazhimet dhe përpjekjet tua – vëllai im musliman – veprat tua, sjelljet e tua për ta arritur këtë devotshmëri dhe frikë ndaj Zotit? Nëse nuk je i tillë, atëherë rishiko veten, Ramazani është mundësi e madhe për rishikim dhe llogaritje. Ja, çlirimi i Mekës të kujton lidhur me këtë parim madhor, përpiqu drejt kësaj, Allahu na dhëntë sukses dhe na bëftë prej të devotshmëve.

Ndalesa e katërt:

Është një fragment kulmor të cilin na e ka skicuar Pejgamberi ynë, lavdërimi dhe paqja e Allahut qoftë mbi të, në një pozicion praktik të ndershëm, të cilin nuk mund ta e bëjnë veçse të mëdhenjtë nga njerëzit. Na e ka vizatuar Pejgamberi i Allahut që ta e ndjekim dhe ta e marrim model në hapat e tij, është një zakon i të rrallëve dhe fisnikëve, të zotëve të zemrave madhore të lidhura me Krijuesin e qiejve dhe të Tokës.

Ai shpalli faljen, ndjesën, shpirtmadhësinë për njerëzit e popullit të tij, të cilët e munduan, e dëbuan, e përndoqën, e intriguan, e nënçmuan, u tallën me të, ai u erdhi atyre çlirues në pozicionin e ngadhënjyesit, fitimtarit, në pozicionin e atij që në dorën e tij qëndron urdhri dhe shpërblimi (ndëshkimi) për atë që kanë vepruar me të. Në këtë situatë ai i pyet: “O Kurejshë! “Çfarë mendoni që unë të bëj me ju?” Që në shikim të parë të shkon mendja se shpërblimi do të jetë sipas llojit të punës, ata e dinë se çka i kanë bërë atij, mundim, shqetësim, intrigë dhe mashtrim. Ata po i ndërmjetësojnë me fjalët “Ti do të sillesh mirë me ne, sepse je vëlla fisnik dhe biri i vëllait fisnik.” A thua çka pritet prej fisnikut? A pritet prej tij hakmarrja dhe të derdh gjak? Apo t’i bëjë pre e luftës? Apo t’i shajë e t’i ofendojë? T’i cenojë nderin e tyre, t’i dëbojë fëmijët dhe gratë t’i bëj të veja?

Ai është ashtu siç thanë ata “vëlla fisnik dhe biri i vëllait fisnik”.

Si të tillë e njohën pavarësisht sesi e trajtuan atë, e njohën si të mëshirshëm dhe të dhembshur, e njohën si besnik të madh, bujar e të sjellshëm.

Me plot qetësi u përgjigjet: “Unë do t’ju them ashtu siç u tha Jusufi vëllezërve të tij:Sot s’ka qortim për ju. Shkoni! Të gjithë jeni të lirë!”

Ndërsa në botën e sotme qëndron armiqësia dhe urrejtja dhe në nivele të ndryshme: ndërmjet individëve me njëri-tjetrin, familjet ndërmjet tyre, shoqëritë muslimane, që të ndikojë në zemrat e muslimanëve dhe të ngatërrohet ajka e tyre. A ka kush prej nesh që ta ndjek dhe ta merr shëmbëlltyrë këtë sjellje fisnike nga i Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe paqja e Zotit qoftë mbi të, t’i pastrojmë zemrat tona nga urrejtja dhe armiqësia, ta proklamojmë faljen dhe ndjesën ndaj çdokujt që na ka bërë keqe e në vend të urrejtjes dhe armiqësisë ta e zëvendësojmë me dashuri dhe përzemërsi?

A e kujtojmë fjalën e Allahut të Lartësuar kur thotë:

“Trego mëshirë, urdhëro vepra të mira dhe shmangu nga të paditurit!”(A’raf, 199)

A ka kush që t’i përgjigjemi udhëzimit të Pejgamberit tonë të dashur, lavdërimi dhe paqja e Zotit qoftë mbi të, kur thotë: “Ruajuni prej paragjykimeve, sepse paragjykimet janë gënjeshtra më e madhe; mos spiunoni, mos garoni mes vete, mos e xhelozoni njëri-tjetrin, mos e urreni njëri-tjetrin, mos ia ktheni shpinën njëri-tjetrit, por bëhuni robër të Allahut, vëllezër siç ju nderoi juve Allahu i Lartësuar. Muslimani është vëlla i muslimanit, nuk i bën dhunë atij, nuk e lë (në baltë) dhe nuk e nënçmon; për një njeri është e keqe e mjaftueshme që ta nënçmojë vëllanë musliman. Çdo musliman, kundruall çdo muslimani, e ka haram pasurinë e tij, gjakun e tij dhe nderin e tij. Allahu nuk shikon në format tuaja dhe trupat tuaj, por shikon në zemrat tuaja dhe punët tuaja. Devotshmëria është mu këtu, devotshmëria është mu këtu, devotshmëria është mu këtu (dhe tregonte në kraharorin e tij). Kini kujdes të mos bëjë dikush kontratë mbi kontratën e tjetrit për shitje. Nuk i lejohet një muslimani ta bojkotojë vëllanë e vet mbi tri ditë.”[2]

Muslimanë të nderuar!

Duke i kujtuar këto fragmente kulmore dhe mësime të mrekullueshme, nuk i kujtojmë thjesht vetëm për krenari dhe kujtim, por që t’i bartim ato në jetën tonë praktike, e t’i pastrojmë zemrat nga të metat dhe të mbjellim dashuri, përzemërsi, çiltërsi e lavdërim e veçanërisht gjatë këtyre ditëve dhe netëve të bekuara që ftojnë në këso lloj vlerash.

E lus Allahun e Lartësuar t’i pastrojë zemrat tona nga urrejtja dhe armiqësia, veprat tona nga dyfytyrësia dhe hipokrizia, gjuhët tona nga gënjeshtra, sytë tanë nga tradhtia. Atë e lus të na dhurojë faljen, shpëtimin e gjithmonshëm në këtë botë dhe në botën tjetër. Ai është Dëgjuesi, Pranuesi i lutjeve dhe Atij i kërkohet ndihma.

Autor: Dr. Falih Muhamed es-Sugajr

Përgatiti: Almedin Ejupi

/krenaria.com/

[1] Shënon Tirmidhiu një pjesë të tij, 5/363 nr. 3270. Ebu Davudi, 2/752 nr. 5116.

[2] Buhariu , pjesën e parë të hadithit, 9/189 nr. 5143. Muslimi e shënon tërë tekstin e tij, 4/1986 nr. 2564.

Lavdërimi i takon Allahut, e lartëson atë që i bindet dhe i nënshtrohet, e poshtëron atë që e mëkaton. Ai na mbulon me dhuntitë e Tij të njëpasnjëshme dhe begatitë e vazhdueshme. Atë e lavdëroj dhe e falënderoj. Kush e shpreson Atë, Ai i mjafton, kush i mbështetet Atij, Ai e ushqen dhe ia shuan etjen. Nuk ka zot tjetër pos Tij, Ai është i Vetëm dhe i pashoq.

Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin për Pejgamberin, të cilin Allahu e nderoi dhe e zgjodhi me mesazhin, për familjen e tij, shokët e tij dhe të gjithë ata që ndjekin rrugën e tyre deri në Ditën e Gjykimit.

Vërtet, Allahu i Madhërishëm na ka begatuar me begati të shumta, me dhunti të mëdha, të cilat nuk mund t’i numërojnë numëruesit e as t’i regjistrojnë regjistrat e llogaritësve.

Prej begative më të mëdha të Allahut të Lartësuar është edhe ajo se i ka bërë për njerëzit shtëpi, në to banojnë dhe pushojnë, prej të ftohtit ngrohen, nga të nxehtit freskohen, nga shikimet mbulohen, nga armiqtë mbrohen, në të strehohen dhe pasuritë dhe nderet e tyre i ruajnë.

Këto shtëpi kanë çështje të shumta, gjendje të ndryshme, sekrete të fshehura, për të cilat kjo fe është kujdesur me kujdes të veçantë nga aspekti i ndërtimit, edukimit dhe zhvillimit. Me disa nga këto çështje do të ndalemi në ndalesat vijuese:

Ndalesa e parë:

Shtëpia – vëllezër dhe motra të nderuar – është një shoqëri e zvogëluar në të cilën bashkohen shpirtrat në dashuri dhe mëshirë, siguri dhe pastërti, jetë të ndershme dhe mbulesë, në gjirin e së cilës rriten fëmijët dhe zhvillohen ngjarjet, shtrihen marrëdhëniet me të afërmit, forcohen lidhjet e solidarizimit dhe miqësisë, shpirtrat lidhen me shpirtrat, zemrat bashkohen me zemrat.

Nën hijen e këtyre lidhjeve koherente, shtëpive të banuara, kultivohen vetitë fisnike, formohen burrat që do ta drejtojnë Umetin, edukohen gratë të cilat do të jenë të sigurta dhe të besueshme. Në shtëpi rriten lulet dhe ajka e rinisë në një ambient të mbushur me dashuri dhe mëshirë, mirëkuptim dhe bashkëpunim, që jetojnë nën hijen e atësisë dhe dhembshurinë e butësinë e amësisë.

Në shtëpi zhvillohen pasardhës të mirë dhe të dobishëm, prej fryteve të së cilëve janë edhe dobia e fëmijëve dhe bamirësia ndaj nënave dhe baballarëve. Shtëpia është shkollë që rrit brezat, nxjerr dijetarë, prijës dhe trima. Shtëpia është begati e madhe, vlerën dhe meritën e të cilës nuk e dinë përveç atyre që e kanë humbur atë, ose ai që i sheh ata që jetojnë në jetimore dhe në rrugë, ose në trotuaret e rrugëve, ose në kampe të përkohshme – sikur në vendet e shumta të botës – të shtrirë në tokë dhe të mbuluar nga qielli, i ekspozohen të nxehtit dhe të ftohtit, i djeg dhe i përvëlon nxehtësia e diellit, i dëmton ashpërsia e ftohtit të madh. Ai që i sheh të tillët dhe të ngjashëm me ta ose dëgjon për ta, arrin të kuptojnë begatinë e madhe të Allahut në shtëpinë, i drejtohet Allahut duke e falënderuar dhe lavdëruar, me fjalë dhe me vepra, fshehurazi dhe haptazi, e zgjat dorën e tij për tu solidarizuar me vëllezërit e tij muslimanë ndërsa me falënderim zgjasin begatitë.

Ndalesa e dytë:

Kjo shtëpi e cila përfaqëson shoqërinë e zvogëluar në Islam ka një pozitë të lartë dhe rëndësi të madhe. Islami i ka kushtuar kujdes dhe i ka caktuar dispozitat, të cilat muslimani duhet t’i zbatojë dhe të sillet në hijen e tyre. Islami ka nxitur në rregullimin dhe ndreqjen e çështjeve të saj dhe kujdesin ndaj saj, sepse me përmirësimin e saj përmirësohet edhe shoqëria ndërsa me prishjen e saj, shoqëria i ekspozohet humbjeve të mëdha. Islami e ka bërë burim të mirësisë dhe përmirësimit e rregullimit.

E si të mos jetë kështu kur Allahu i Lartësuar, të zotin e shtëpisë e ka bërë përgjegjës për veten dhe për familjen e tij duke i ruajtur ata nga zjarri:

“O ju, që besoni! Ruani veten dhe familjet tuaja nga zjarri, lënda djegëse e të cilit janë njerëzit dhe gurët.”(Tahrim, 6)

I Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe shpëtimi i Zotit qoftë mbi të, ka sqaruar madhështinë e kësaj përgjegjësie të kujdestarit dhe mbrojtësit të shtëpisë. Shënon Nesaiu dhe Ibën Hibani me sened të saktë se Pejgamberi i Allahut, paqja e Zotit qoftë mbi të, ka thënë:

“Allahu do ta pyesë çdo përgjegjës për atë që ka pasur në përkujdesje: A e ka ruajtur atë apo e ka humbur? Do ta pyesë edhe njeriun për anëtarët e familjes së tij”[1]

Atëherë, një ndalesë meditimi nga çdo përgjegjës i familjes së tij, në mënyrë që të kujdeset për këtë përgjegjësi dhe ta kryejë atë më së miri, me qëllim që të mos e ekspozojë këtë shtëpi drejt asaj që e shkatërron ose e prish atë.

Ndalesa e tretë:

Shtëpia e muslimanit dallohet nga shtëpitë tjera nga aspekti i formës dhe i përmbajtjes, haptazi dhe fshehurazi, specifikat e saj janë të veçanta, edukata e saj është e lartë. Prej specifikave më të rëndësishme janë: Mbulimi dhe ruajtja e saj nga shikimet, kush banon në të është i sigurt nga njohja e të tjerëve për të metat dhe fshehtësitë e tij, në të nuk hyjnë jashtë banorëve të saj përveçse me leje:

“O besimtarë! Mos hyni në shtëpitë e huaja pa marrë leje e pa i përshëndetur banuesit e tyre. Kjo është më e mira për ju. Ndoshta do t’ia vini veshin! Nëse atje nuk gjeni askënd, mos hyni derisa t’ju lejohet e, në qoftë se ju thuhet “Kthehuni”, atëherë kthehuni! Kjo është më e mirë për ju. Allahu e di se çfarë bëni ju.”(Nur, 27-28)

Prej specifikave është edhe: Në ndërtimin e saj të kihet parasysh ndarja e vendeve të burrave dhe të grave, me qëllim që të realizohet mbulimi dhe rehatia për të dy palët.

Prej specifikave: Nevojtoret të mos jenë të drejtuara të drejtim të kibles, sepse është transmetuar në hadith të vërtetë se i Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të, ka thënë: “Kur ndonjëri prej jush ulet për të kryer nevojën, të mos kthehet në drejtim të kibles e as të mos ia kthejë shpinën asaj.”[2]

Prej gjërave të rëndësishme: Të shikohet vendi dhe pozita e shtëpisë me qëllim që të jetë afër xhamisë aq sa ka mundësi, në mënyrë që të mos dembeloset për kryerjen e namazit me xhemat si dhe fëmijët e tij të edukohen në vizitën e vazhdueshme të xhamisë.

Një çështje tjetër: Të ketë parasysh dhe të zgjedh fqinjin e mirë për fqinjësi, sepse i Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe paqja e Zotit qoftë mbi të, në lutjen e tij ka kërkuar mbrojtje nga Allahu nga fqinji i keq. Shënon Hakimi dhe hadithin e vlerëson të saktë se Pejgamberi i Allahut është lutur: “O Allah! Të kërkoj mbrojtje nga fqinji i keq në vendqëndrim sepse fqinji i shkretëtirës ndryshon”[3]

Ndalesa e katërt:

Ashtu siç preferohet që forma dhe pamja e shtëpisë të ketë karakteristika të caktuara dhe të veçanta, për muslimanin duhet që shtëpia e tij të jetë shembull i shkëlqyer dhe i mrekullueshëm për mirësinë, përmirësimin dhe ndreqjen. Shembull për të mirën dhe të dobishmen, për lumturi dhe shpëtim, për këtë ekzistojnë faktorë të shumtë që e bëjnë të tillë, ndërsa në krye të këtyre faktorëve qëndron: Ndërtimi i raporteve ndërmjet bashkëshortit dhe bashkëshortes mbi dashurinë dhe mëshirën kështu që me ta të realizohet fjala e Allahut të Lartësuar kur thotë:

“Dhe një prej shenjave të Tij është që prej jush krijoi për ju bashkëshortet tuaja, që të qetësoheni pranë tyre, duke vënë ndërmjet jush dashuri dhe mëshirë. Me të vërtetë, në këtë ka shenja, për njerëzit që mendojnë.”(Rrum, 21)

Allahu i Lartësuar ka thënë: “që të qetësoheni pranë tyre”, e nuk ka thënë: “që të qetësoheni me to”, gjë që vërteton domethënien e qëndrueshmërisë në sjellje, qetësi në ndjenja, rehatia dhe qetësia realizohet në format më të larta të tyre.

Secili bashkëshort në strehimin e tij gjen qetësi në rast shqetësimi, përzemërsi e përkëdhelje në raste vështirësish, gëzim në rast pikëllimi, shpëtim dhe çlirim në raste mërzish, nëse gjendja qenka kësisoj, atëherë shtëpia bëhet shkollë për zhvillim, në të cilën edukohen djemtë dhe vajzat mbi cilësitë e mira dhe vepra fisnike, kjo nuk mund të realizohet përveç se nën hijen e butësisë së amësisë dhe atësisë. Nga këtu, Islami ka urdhëruar për përzgjedhjen e mirë të bashkëshortit bashkëshorten e tij dhe peshojë të kësaj e ka bërë fetarinë dhe mirësjelljen.

Prej faktorëve të shtëpisë së virtytshme dhe të sigurt: Është që shtëpia të jetë shtëpi e imanit dhe e Kur’anit, shtëpi e të përmendurit të Allahut dhe e lutjes, shtëpi e namazit dhe e agjërimit. Imam Muslimi shënon nga Ebu Musa, kënaqësia e Allahut qoftë me të, se i Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe shpëtimi i Zotit qoftë mbi të, ka thënë:

“Shembulli i shtëpisë, në të cilën përmendet emri i Allahut dhe i shtëpisë ku nuk përmendet është sikurse shembulli i njeriut të gjallë dhe të vdekur.”[4]

Gjithashtu Muslimi shënon se Pejgamberi i Allahut ka thënë:

“Nëse një person kur hyn në shtëpi përmend emrin e Allahut dhe kur ha po ashtu, shejtani i thotë shoqëruesve të tij: “Nuk kemi ku ta kalojmë natën e as ushqim nuk ka” por nëse ai nuk e përmend Allahun kur hyn në shtëpi, shejtani thotë: “Kemi gjetur një vend ku të kalojmë natën’ dhe nëse nuk përmend Allahun ndërsa nis të hajë shejtani thotë: ‘Kemi gjetur të dyja, edhe vendin për të kaluar natën por edhe ushqimin”[5]

Gjithashtu ka thënë: “Mos i bëni shtëpitë tuaja varre, shejtani largohet nga ajo shtëpi e cila lexohet në të surja Bekare.”[6]

Po ashtu Muslimi shënon se i Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të, ka thënë:

“O njerëz, faluni në shtëpitë tuaja. Vërtet namazi më i vlefshëm është kur njeriu falet në shtëpinë e vet, përveç namazeve të obliguara (farz).”[7]

Prej faktorëve të shtëpisë së virtytshme dhe të sigurt: Të jetë shkollë në të cilën pasardhësit do të edukohen mbi dijen e dobishme dhe moralin e mirë, i vogli mëson nga i rrituri, djemtë dhe vajzat nga baballarët dhe nënat, mësojnë dijen bashkë me punën. Dahaku dhe Mukatili, Allahu i mëshiroftë, kanë thënë: “Është e drejtë dhe obligim i muslimanit që t’i mësojë familjen e tij dhe të afërmit e tij me çka i ka obliguar Allahu atyre dhe çka i ka ndaluar”.

Taberiu, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Ne kemi obligim t’i mësojmë fëmijët tanë dhe familjen tonë fenë, mirësinë dhe atë çka është e domosdoshme nga edukata”.

Prej gjërave që ndihmojnë në mësim: Sigurimi i një librarie të përshtatshme në shtëpi që i posedon librat e dobishme, në të t[ ketë literaturë që i përshtatet të voglit dhe të rriturit, burrave dhe grave, fillimisht nga Libri i Allahut të Lartësuar (Kur’ani), Suneti i Pejgamberit të Zotit, lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të, dhe biografia e tij e bekuar.

Në krye të faktorëve të përmirësimit të shtëpisë: Qenie e saj burim i edukimit dhe zhvillimit të imanit, devotshmërisë dhe mirësjelljes. Prej gjërave që më së shumti ndihmojnë në këtë është që: Prindërit të jenë shëmbëlltyrë e mirë në shtëpi për pasardhësit, shëmbëlltyrë në adhurim dhe në mirësjellje, model në fjalë dhe në vepra, model në sjelljet dhe veprimet, shembull në dukje dhe në njoftim ngase prej specifikave të fëmijërisë është imitimi dhe ndjekja. Në shtëpinë e muslimanit fëmija nuk duhet të sheh veçse vepër të mirë, nuk duhet të dëgjojë veçse fjalë të bukur.

Ndalesa e pestë:

Fakti që e karakterizon shtëpinë muslimane është se fshehtësitë e saj janë të ruajtura, mospajtimet e saj janë të kufizuara, privatësitë janë të mbuluara, ato nuk duhet të shfaqen dhe të përhapen me qëllim që të ruajë ekzistencën e saj dhe moslëkundjen e saj.

Imam Muslimi, Allahu e mëshiroftë, shënon se Pejgamberi i Allahut ka thënë: “Me të vërtet, njerëz me pozitë më të keqe tek Allahu në Ditën e Gjykimit janë ata që bëjnë marrëdhënie intime dhe e përhapin atë!”[8]

Ndalesa e gjashtë:

Shtëpia muslimane ka armiq të ndryshëm që kujdesen në lëkundjen e saj, cenimin e saj, paqëndrueshmërinë e saj dhe shkëputjen e lidhjeve të saja. Nuk gjendet ndonjë boshllëk i dobët vetëm se armiqtë e saj shpejtojnë të depërtojnë në këtë shtëpi. Prej këtyre boshllëqeve janë edhe: Zbraztësia e shtëpisë nga të përmendurit e Allahut të Lartësuar, nga namazi dhe e mbushur me gjëra argëtuese, fotografitë, qentë, jobesimtarë e jobesimtare e të ngjashme me këto, shndërrimi i saj në vatër të djajve ose shfaqja e mospajtimeve familjare, paqëndrueshmëria dhe rehatia në të, të gjitha këto dhe të ngjashme si këto konsiderohen vendkalim dhe korridor për armiqtë e shtëpisë muslimane.

Kujdesu – vëllai im musliman – për mbylljen e tyre dhe mos’hapjen e mundësive për depërtimin përmes tyre. Allahu e mëshiroftë atë që ka thënë: “Shejtani kur arrin të shkëpusë lidhjet e shtëpisë dhe të familjes, ai nuk e shkatërron vetëm shtëpinë, nuk shkakton të keqe të kufizuar, por ai e fut tërë Umetin në tmerr dhe në të keqen që përhapet gjithkund. Allahu pastë mëshirë mbi atë njeri me biografi të lavdëruar, me nijet të mirë, të lehtë e të butë, të mëshirshëm ndaj familjes së tij, të vendosur në çështjet e tij, nuk ngarkon me padrejtësi, nuk tregohet neglizhues në përgjegjësinë. Dhe Allahu pastë mëshirë mbi atë grua që nuk hulumton gabime, nuk është e zhurmshme por e mirë, e devotshme, e dëgjueshme, që ruan fshehtësinë që ka urdhëruar Allahu. Kini frikë Allahun o ju përgjegjës të shtëpive, bëni shtëpitë tuaja burim të dritës, shkëlqimit dhe të udhëzimit e mos i bëni ato fole të djajve dhe vendstrehim të armiqve të Gjithëmëshirshmit ngase Allahu do t’ju marrë në pyetje për atë që u ka dhënë në përgjegjësi”.

O ju muslimanë të nderuar!

Vërtet, Ramazani me dhuratat e tij të mira ngjall në shtëpi çdo gjë që çon drejt bashkimit dhe moslëkundjes së saj. Bëni Ramazanin pikënisje për përmirësimin e shtëpive dhe ndershmërinë e drejtësinë e familjes.

E lus Allahun e Lartësuar që të na përmirësojë ne dhe familjet tona, të na shpëtojë dhe të na falë mëkatet dhe gabimet tona. Ai është Dëgjuesi, Pranuesi i lutjeve dhe Atij i kërkohet ndihma.

Autor: Dr. Falih Muhamed es-Sugajr

Përgatiti: Almedin Ejupi

A e ka përmendur Allahu në Kuran, apo Pejgamberi salallahu alejhi ue selem, dimrin, apo diçka në lidhje me dimrin?

Përgjigje: Edhe pse në shumë vise e sidomos tek ne dallojmë katër stine gjatë vitit pranverën, verën, vjeshtën dhe dimrin, te pleqtë hasim se vitin e kanë ndarë në dimër dhe verë. E njëjta gjë ka ndodhur tek arabët. Allahu në suren Kurejsh i përmend të dy stinët, dimrin dhe verën: “Për hir të garantimit që gëzojnë kurejshitët! Garantimin e udhëtimit të tyre të lirë dimrit dhe verës!”, që nënkuptohet se pranvera dhe vera janë një periudhë dhe vjeshta me dimrin janë një periudhë tjetër, kështu që reshjet, si shiu, bora, breshëri etj., që përmenden në tekstet Kuranore dhe në hadith kanë të bëjnë me stinën e dimrit.

Me këtë gjë dua të bëj një vërejtje, se kemi hasur tek të vjetrit tanë, se fillimin e periudhës dimërore e kanë quajturShmitër (Shën Mitër), ndërsa atë verore Shën Gjergj, e këtë të fundit edhe e kanë festuar nëpërmjet manifestimeve të ndryshme, po edhe me disa besëtytni. Dua që t’ua tërheq vërejtjen për këto vepra të injorancës dhe nuk i takon muslimanit, që t’i emërtojë kohët apo vendet me emra të mushrikëve.

Çfarë mund të na përmendni nga ato tekste në lidhje me dimrin?

Përgjigje: Allahu i madhëruar ka përmendur në Kuran në suren Rad (murmurima-bubullima) murmurimën dhe se ajo e madhëron Zotin Fuqiplotë. Ka përmendur edhe rrufenë dhe vetëtimën: “Ndërkaq, murmurima e madhëron(Zotin një) me falënderimin (që i takon) e Tij, (e madhërojnë) edhe engjëjt nga droja ndaj Tij. E Ai dërgon rrufetë dhe me ato godet kë të dojë. Ndërsa idhujtarët polemizojnë rreth Allahut, e Ai është ndëshkues i rreptë.” Shkaku i zbritjes së këtij ajeti ka qenë se një njeri nga paria e mushrikëve ka polemizuar dhe i ka thënë Pejgamberit, paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te: Kush është Zoti yt tek i cili po më ftoni ju? A është prej hekuri? Apo mos është prej bakri? Prej argjendi? Apo ari? -Në këtë çast Allahu i dërgoi rrufetë dhe ia dogji atij kokën.

Ibën Abasi rrëfen se një ditë kanë ardhur disa çifutë tek i Dërguari i Allahut, paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te, dhe e kanë pyetur: O Ebu Kasim, na trego për murmurimën, çfarë është ajo? Pejgamberi, paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te, iu tha: “Ajo është engjëll që është i angazhuar me retë, me vete ka zjarr dhe i çon me to retë nga të dojë”. Ata pyetën: Çfarë është ky zë që ne e dëgjojmë? “Qortimi i resë, derisa arrin atje ku e kanë urdhëruar” – u përgjigj. Ata thanë: Të vërtetën e the. (Silsile Sahiha nr. 1872)

Po ashtu Allahu ka përmendur shiun dhe breshrin në suren Nur, ajeti 43: “A nuk e ke parë se si Allahu i drejton retë, pastaj i bashkon, i bën grumbull ato edhe atëherë e sheh shiun se si rrjedh prej tyre. Ai lëshon prej së larti, nga retë e mëdha si kodra breshër dhe me te godit këdo, e ia largon atij që do. Shkëlqimi i vetëtimës së resë gati sa s’ta merr shikimin”.

Nga tekstet ku përmendet dimri kemi edhe hadithin që përcjell Buhariu dhe Muslimi në Sahihët e tyre nga Ebu Hurejre, Allahut qoftë i kënaqur me te, se Pejgamberi, paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te, ka thënë: “Zjarri iu ankua Allahut duke i thënë: “O Zot, jam duke u ngrënë ndër vete (po zihem me veten)”. Atëherë Allahu i lejoi që ta lirojë veten dy herë në vit, njërën në verë e tjetrin në dimër. Prandaj nxehtësinë më të madhe që e ndjeni në verë është shfryrje (frymënxjerrje) e zjarrit të xhehenemit, kurse të ftohtin e madh që e ndjeni në dimër është nga shfryrja (frymënxjerrja) e të ftohtit të xhehenemit”.

Po ashtu në ndryshimin e klimës ka edhe urtësi për ata që meditojnë. Njëri nga selefët ka thënë: Çdo herë që e kam parë borën duke rënë kam kujtuar fletushkat në Ditën e Kijametit.

Albislam.com

Buzëqesh kur ulesh pranë familjes, sepse ka shumë njerëz që e dëshirojnë këtë.
Buzëqesh kur shkon në punë, sepse ka shumë njerëz që ende kërkojnë punë.
Buzëqesh, sepse gëzon shëndet të mirë, ka shumë të sëmurë që do ta blinin atë me çmimin më të shtrenjtë.
Buzëqesh, sepse je i gjallë dhe furnizohesh, kur shumë të vdekur e dëshirojnë kthimin në jetë që të bëjnë vepra të mira.
Buzëqesh, sepse ti ke një Zot që i lutesh dhe e adhuron, kur të tjerët adhurojnë lopët.
Buzëqesh, sepse ti je ti, ti je ai qe shumë të tjerë mundohen të jenë si ti.
O Allah, ty të takon falënderimi ashtu siç duhet te të takojë, për madhërinë e forcës Tënde dhe lartësimin e fytyrës Tënde. 😊
Mustafa Mahmud, Allahu xh.sh e mëshiroftë
No automatic alt text available.

Ishte ditë e shtunë dhe ai po lexonte një revistë, që herët me mëngjes. Kur ngrinte kryet nga revista, në mendje i vinte ideja se atë ditë e kishte pushim, ishte fundjavë. “Nuk do të lejoj askënd të ma prishë këtë ditë pushimi” tha me vete.
Por, pas disa çastesh, i vjen i biri i cili i thotë:”Babi, kur do të dalim për shëtitje dhe ku do të na çosh sot?”
I ati e pa me vëmendje dhe në çast iu kujtua se një javë më parë, i kishte premtuar se do të dilnin për shëtitje bashkë në një vend të bukur. Por, sot ai kishte vendosur të mos e bëjë qejfin qeder, të mos dalë fare nga shtëpia, ta shijonte çdo çast të asaj dite pushimi. Pa ditur ç’të bëjë, i hodhi një vështrim revistës që po lexonte dhe në një nga faqet, dalloi hartën e botës. Menjëherë, e grisi faqen ku ishte harta dhe e bëri copa-copa të vogla, të cilat i hodhi lart në ajër para të birit. Pasi ranë përtokë, i tha të birit:”Para se të dalim për shëtitje, duhet ti mbledhësh këto copa letre dhe ti bashkosh ashtu siç ishin, të bashkosh hartën e botës. More vesh? Ku është kushti!” dhe iu kthye leximit të artikujve brenda revistës. Me vete mendoi:”As profesori më i madh i gjeografisë nuk do të mund ti bashkojë copat e letrës, e jo më ky buzëqumështi im.”
Por, dhjetë minuta më vonë, i biri e befasoi. Ai iu afrua pranë dhe i tha:”Ja ku e ke hartën tënde! A të bëhem gati për të dalë tani?”
I ati u shtang nga ajo që i shihnin sytë dhe si i hutuar e pyeti të birin:”Si arrite ti mbledhësh copat e letrës kaq shpejt?!”
Djali i vogël ia ktheu:”Kur ti babi më dhe letrën mbi të cilën ishte printuar harta e botës, unë e ktheva nga ana tjetër dhe pashë që në anën tjetër ishte printuar imazhi i një njeriu. Me vete mendova:
“Nëse unë rregulloj njeriun, për rrjedhojë do të rregullohet dhe bota!”
Le të jemi secili ai ndryshim që presim dhe duam të shohim tek të tjerët

Nder kenaqesite me te medha te kesaj jete jane dhe kujtimet e gezuara. Krijo sa me shume te mundesh.
” The greatest joys of life are happy memories. Your job is to create as many of them as possible. “

Katari, Luksemburgu dhe Singapori kanë një të përbashkët.

Mund të jenë ndër vendet më të vogla në botë, por kjo nuk e ndalon ekonominë e tyre t’i rendisë këto shtete në 3 vendet e para më të pasura në botë.

Bazuar në të dhënat nga FMN, revista Global Finance Magazine rendit 23 vendet më të pasura në botë.

Disa territore të vogla, të tilla si Lihtenshtajni, Nauru, Vatikani, Monako, San Marino dhe Andorra nuk janë përfshirë në studim.

Katar

Luksemburg

Singapor

Norvegji

Brunei Darussalam

Honk Kong

Shtetet e Bashkuara të Amerikës

Emiratet e Bashkuara

Zvicra

Australia

Kanada

Austri

Irlanda

Holanda

Suedi

Islanda

Taivan

Gjermani

Kuvaiti

Danimarka

Belgjika

Japonia

Mbretëria e Bashkuar

Republika Demokratike e Kongos është në anën tjetër të spektrit dhe ka qenë vendi më i varfër në botë