Allahu udhëzon atë që do

0
277

Tefsir i ajetit: “Nė tė vėrtetė ti (Muhammed) nuk udhėzon kė tė duash ti por Allahu udhėzon atė qė do. Dhe Ai i njeh mė mirė ata qė janė udhėzuar. Dhe thonė: “Nėse nė ndjekim udhėzimin mė ju neve do tė na rrėmbej toka jonė”. A nuk kemi vendosur Ne pėr ta njė vend tė shejntė tė sigurtė (Kaben) te i cili vend sillen frutat e tė gjitha llojeve njė furnizim nga Ne vetė por shumica e tyre nuk dinė”. [El-Kasas: 56-57]

Allahu subhane ua teala i ka thėnė tė dėrguarit tė tij: “O Muhammed, Ti nuk udhėzon kė tė duash ti”. Kjo do tė thotė sepse nuk ėshtė pėr ty tė vendosėsh sepse ti vetėm se je i ngarkuar nė pėrcjelljen e mesazhit dhe ėshtė Allahu, Ai i cili udhėzon kėt tė dojė sepse Atij i takon Urtėsia mė elokuente dhe evidentimi i parefuzueshėm siē Allahu subhane ua teala thotė:

“Nuk ėshtė i yti (Muhammed) drejtimi i tyre por Allahu i udhėzon ata qė Ai do” [el-Bekare: 272]

“Dhe prapė shumica e njerėzve nuk do tė besojnė edhe sikur ti ta lakmosh kėtė [qė njerėzit tė besojnė]”. [el-Jusuf: 103]

Dhe nė kėtė vers [nė suren el-Kasas] ėshtė mė preciz sesa ky sepse Allahu subhane ua teala thotė: “Nė tė vėrtetė ti (O Muhammed) nuk udhėzon kė tė duash ti por Allahu udhėzon atė qė do”.

Kjo ėshtė sepse Vetėm Ai e di se cilėt janė ata qė e meritojnė udhėzimin dhe ata qė meritojnė humbjen dhe ėshtė transmetuar autentikisht nė Dy Sahihėt qė ky vers ishte shpallur pėr Ebu Talibin, xhaxhain e tė dėrguarit tė Allahut, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, sepse ai mbronte dhe e ndihmonte atė, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, dhe mbrojti anėn e tij dhe e donte shumė, kjo ishte natyrisht nga farefisnia jo nė pėrputhje me ligjin islam.

Kėshtu kur vdekja i afrohet atij dhe koha e tij ishte afėr i Dėrguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, e kėrkoj atij tė besonte (nė Allahun subhane ua teala) e Vetėm pa partner dhe tė hynte nė gjirin e islamit por ēfarė ishte e caktuar pėr tė ndodhi dhe ai mbeti deri nė fund tė jetės jobesimtar dhe Urtėsia mė e kompletuar i pėrket Allahut subhane ua teala.

Ėshtė raportuar mbi autoritetin e Said Ibn el-Mesajib qė ai ka dėgjuar nga babai i tij qė ai ka thėnė:

“Kur iu afrua vdekja Ebu Talibit i dėrguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, dhe ai gjeti Ebu Xhehlin dhe Abdullah Ibn Ebu Umejeh Ibn el-Mugira me tė dhe kėshtu ai, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, i ka thėnė: “Thuaj! O xhaxha! La ilahe il-allah- njė dėshmi me tė cilėn unė do tė ndėrmjetsojė ty tek Allahu. Por Ebu Xhelhi dhe Abdullah Ibn Ebu Umejeh Ibn el-Mughira kanė thėnė: “O Ebu Talib! A do tė mohosh fenė e Abdul Mutalibit?” I dėrguari vazhdonte ta kėshillonte atė pėr tė dėshmuar se nuk ka zot tjetėr pos Allahut ndėrsa ata ia pėrsėritėn pyetjen e tyre derisa ai tha fjalėt e tij tė fundit tė cilat ishin qė ai qėndroi nė fenė e Abdul Mutalibit dhe ai ka refuzuar tė Thotė : “La ilahe il-allah” Dhe kėshtu profeti, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ka thėnė: “Uallahi unė do tė vazhdojė tė kėrkoj falje pėr ty derisa tė mė ndalohet pėr tė vepruar kėshtu” Kėshtu shpalli Allahu: “Nuk i shkon pėr pejgamberin dhe pėr ata qė besojnė tė kėrkojnė faljen e Allahut pėr mushrikėt”[Surah Teube: 113]

Dhe Allahu shpalli pėr Ebu Talibin: “Me tė vėrtetė ti (O Muhammed) nuk udhėzon kė tė duash ti por Allahu udhėzon atė qė do”. I transmetuar nga Ez-Zuhri

Kjo gjithashtu ėshtė e transmetuar nga Muslimi nė Sahihun e tij dhe nga Tirmidhiu mbi autoritetin e Ebu Hurejras.

Ibėn Kethir

pėrktheu: (Ammar) Ardit Kraja

يَقُول تَعَالَى لِرَسُولِهِ صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ إِنَّك يَا مُحَمَّد ” لَا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْت ” أَيْ لَيْسَ إِلَيْك ذَلِكَ إِنَّمَا عَلَيْك الْبَلَاغ وَاَللَّه يَهْدِي مَنْ يَشَاء وَلَهُ الْحِكْمَة الْبَالِغَة وَالْحُجَّة الدَّامِغَة كَمَا قَالَ تَعَالَى : ” لَيْسَ عَلَيْك هُدَاهُمْ وَلَكِنَّ اللَّه يَهْدِي مَنْ يَشَاء ” . وَقَالَ تَعَالَى : ” وَمَا أَكْثَر النَّاس وَلَوْ حَرَصْت بِمُؤْمِنِينَ ” وَهَذِهِ الْآيَة أَخَصّ مِنْ هَذَا كُلّه فَإِنَّهُ قَالَ : ” إِنَّك لَا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْت وَلَكِنَّ اللَّه يَهْدِي مَنْ يَشَاء وَهُوَ أَعْلَم بِالْمُهْتَدِينَ” أَيْ هُوَ أَعْلَم بِمَنْ يَسْتَحِقّ الْهِدَايَة مِمَّنْ يَسْتَحِقّ الْغِوَايَة وَقَدْ ثَبَتَ فِي الصَّحِيحَيْنِ أَنَّهَا نَزَلَتْ فِي أَبِي طَالِب عَمّ رَسُول اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَقَدْ كَانَ يَحُوطهُ وَيَنْصُرهُ وَيَقُوم فِي صَفّه وَيُحِبّهُ حُبًّا شَدِيدًا طَبْعِيًّا لَا شَرْعِيًّا فَلَمَّا حَضَرَتْهُ الْوَفَاة وَحَانَ أَجَله دَعَاهُ رَسُول اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ إِلَى الْإِيمَان وَالدُّخُول فِي الْإِسْلَام فَسَبَقَ الْقَدَر فِيهِ وَاخْتُطِفَ مِنْ يَده فَاسْتَمَرَّ عَلَى مَا كَانَ عَلَيْهِ مِنْ الْكُفْر وَلِلَّهِ الْحِكْمَة التَّامَّة . قَالَ الزُّهْرِيّ حَدَّثَنِي سَعِيد بْن الْمُسَيِّب عَنْ أَبِيهِ وَهُوَ الْمُسَيِّب بْن حَزْن الْمَخْزُومِيّ قَالَ : لَمَّا حَضَرَتْ أَبَا طَالِب الْوَفَاة جَاءَهُ رَسُول اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَوَجَدَ عِنْده أَبَا جَهْل بْن هِشَام وَعَبْد اللَّه بْن أَبِي أُمَيَّة بْن الْمُغِيرَة فَقَالَ رَسُول اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ : ” يَا عَمّ قُلْ لَا إِلَه إِلَّا اللَّه كَلِمَة أُحَاجّ لَك بِهَا عِنْد اللَّه ” فَقَالَ أَبُو جَهْل وَعَبْد اللَّه بْن أَبِي أُمَيَّة يَا أَبَا طَالِب أَتَرْغَبُ عَنْ مِلَّة عَبْد الْمُطَّلِب ؟ فَلَمْ يَزُلْ رَسُول اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَعْرِضهَا عَلَيْهِ وَيَعُودَانِ لَهُ بِتِلْكَ الْمَقَالَة حَتَّى كَانَ آخِر مَا قَالَ هُوَ عَلَى مِلَّة عَبْد الْمُطَّلِب وَأَبَى أَنْ يَقُول لَا إِلَه إِلَّا اللَّه فَقَالَ رَسُول اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَسَلَّمَ : ” وَاَللَّه لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَك مَا لَمْ أُنْهَ عَنْك ” فَأَنْزَلَ اللَّه تَعَالَى : ” مَا كَانَ لِلنَّبِيِّ وَاَلَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ وَلَوْ كَانُوا أُولِي قُرْبَى ” وَأَنْزَلَ فِي أَبِي طَالِب ” إِنَّك لَا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْت وَلَكِنَّ اللَّه يَهْدِي مَنْ يَشَاء ” أَخْرَجَاهُ مِنْ حَدِيث الزُّهْرِيّ وَهَكَذَا رَوَاهُ مُسْلِم فِي صَحِيحه وَالتِّرْمِذِيّ مِنْ حَدِيث يَزِيد بْن كَيْسَان عَنْ أَبِي حَازِم عَنْ أَبِي هُرَيْرَة

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here