TA MËSOJMË FENË TONË – ISLAMIN
Fëmijë të dashur!
Të dashur fëmijë, në këtë libërth do të flitet për gjëra të rëndësishme për të cilat ke menduar ndonjë herë…
Në shkollë, së pari mësuesit iu mësojnë alfabetin. Pastaj vijnë numrat dhe mësimet nga matematika. Por a ke menduar ndonjëherë pse duhet shkuar në shkollë dhe të mësosh të gjitha këto gjëra?
Shumica nga ju do të thoshte se këto gjëra janë thelbësore në mënyrë që të keni një profesion të duhur kur të rriteni. Kjo dmth. se jeni gati të sigurtë se do të rriteni një ditë. Në të vërtetë, ajo ditë do të vjen kur fëmijët do të fillojnë t’iu thërrasin, “Dajë, hallë apo gjysh…” njësoj sikur që ju tani i thërrisni dajallarët, hallat apo gjyshërit tuaj. Me fjalë të tjera, një ditë do të rritesh nëse këtë gjë e ka caktuar Allahu.
Sidoqoftë, nuk do të rritesh dhe të jetosh përgjithmonë. Çdokush rritet gradualisht, por do të vjen dita që duet ta lësh këtë botë dhe të fillosh jetën e re në botën e pastajme. Edhe këtë gjë e beson si të vërtetë. Pas ditëve të fëmijërisë, do të rritesh në një të ri e pastaj bile do të arrish në moshën e gjyshërve tuaj. Pastaj do të vjen koha kur do të fillosh jetën në jetën e pastajme.
Ti shkon në shkollë që të përgatitesh për ardhmëri. Është e rëndësishme për çdo person që të bëj këso përgatitjesh. Megjithatë, të gjitha këto përpjekje janë të kufizuara vetëm për këtë botë. Çfarë për gjërat që të nevojiten për botën e ardhshme? Duhet gjithashtu që të përgatitesh edhe për botën e pastajme. A të ka ra ndërmend ndonjëherë një gjë e tillë?
Kur të rritesh, duhet që të fitosh për të ekzistuar, dmth., të nevojitet një profesion. Për këtë gjë duhet shkuar në shkollë. Në të njëjtën mënyrë për të jetuar jetë të lumtur në jetën e pastajme, duhet bërë disa gjëra të caktuara. Gjëja kryesore është që njëherë të fillohet të njihet Allahu, i Madhëruar, dhe si Zoti ynë kërkon nga ne që të sillemi.
Këtu në këtë libër, do të flasim për fuqinë e Allahut i Cili krijoi nënën tënde, babain, të gjithë njerëzit tjerë, kafshët, bimët, shkurtimisht të gjitha qeniet e gjalla, tokën, diellin, hënën dhe tërë gjithësinë. Do të flasim për fuqinë dhe diturinë e paskajshme të Zotiti tonë dhe çfarë Ai dëshiron që ne të bëjmë dhe çfarë nuk dëshiron që ne të bëjmë. Mos harro se këto janë gjëra shumë të rëndësishme, që do t’iu sjellin dobi shumë në të ardhmen!
TË GJITHË NE JEMI KRIJESA TË ALLAHUT
Shpesh keni dëgjuar dikend duke e përmendur “Allahun”. Ata zakonisht e thonë në formë të fjalive si: “Insha’Allah” apo “Nëse do Allahu”, “Allahu të mëshiroftë”, “Allahu të ruajtë”, etj.
Këto janë thënie përdoren kur dikush e përkujton Allahun, i lutet Allahut apo e madhëron Allahun.
Për shembull, ”Allahu të ruajtë” shpreh faktin se Allahu ka fuqi të paskajshme mbi ty dhe çdo qenie të gjallë apo të jogjallë përreth teje. Allahu është Ai i Cili mund të të shpëtojë, ty, nënën tënde, babain si dhe shokët tua nga e keqja. Për këtë shkak, kjo thënie shpesh përdoret kur përmendet ndonjë fatkeqësi natyrore apo ndonjë ndodhi e papëlqyer. Mendo vetëm për një çast: A mundet nëna apo babai yt apo kushdo tjetër që ti e njeh t’a parandalojë një fatkeqësi natyrore, për shembull, nga vërshimi? Sigurisht se nuk munden, pasi Allahu bën që këto gjëra të ndodhin, dhe në të njejtën mënyrë, vetëm Ai mund t’i parandalojë.
Fjala “Insha’Allah” dmth., “Nëse Allahu dëshiron”. Kështu që, kur të themi që do të bëjmë apo s’do të bëjmë diçka, është me rëndësi që të themi, “Insh’Allah”. Për shkak se vetëm Allahu e di të ardhmen dhe në këtë mënyrë e krijon ashtu siç dëshiron Ai. Asgjë nuk ndodhë pa dëshirën e Tij.
Kur ndonjëri nga shokët tanë, për shembull, thonë, “Nesër sigurisht do të shkoj në shkollë”, ai apo ajo bën një gabim shumë të madh, pasi nuk e dimë se çfarë është dëshira e Allahut që të bëj ai apo ajo në të ardhmen. Ndoshta të nesërmen ai apo ajo do të sëmuren dhe nuk do të jenë në gjendje të shkojnë fare në shkollë, apo ndonjë kohë e ligë apo kusht tjetër do të bëjnë që të mos mbahet mësimi fare.
Për këtë arsye themi “Insha’Allah” për të shprehur synimet tona për të ardhmen, dhe kështu pranojmë se Allahu i di të gjitha, dhe se çfarëdo që ndodh është vetëm nga Vullneti i Tij dhe kurrë nuk do të mund të dimë më shumë se ata që na mëson Allahu. Në këtë mënyrë, duhet që të shfaqim respektin e duhur Zotit tanë, i Cili posedon fuqi dhe dijeni të paskajshme.
Në ajetet kur’anore, Allahu na mëson se si të themi “Insha’Allah” (Nëse Allahu dëshiron):
Dhe mos thuaj kurrsesi për ndonjë çështje: “Unë do të bëj këtë nesër!” Vetëm (nëse i shton): “Në dashtë All-llahu!” E kur të harrosh, përmende Zotin tënd dhe thuaj: “Shpresohet se Zoti im do të më japë udhëzim edhe më të afërt prej këtij”. (Kehf: 23-24)
Ndoshta nuk di shumë për këto gjëra, por nuk është edhe aq e rëndësishme. Në mënyrë që t’a njohësh Allahun, duhet vetëm që të shikosh përreth dhe të mendosh.
Çdo vend është i mbushur me bukuri dhe kështu shfaqen veçoritë e Allahut dhe fuqia e Tij e paskajshme. Mund të mendosh për një lepurosh të bardhë e të bukur, fytyrat e qeshura të delfinëve, ngjyrat madhështore të krahëve të fluturës apo detin e kaltër, pyjet e gjelbra, lule të ndryshme si dhe bukuri të panumërta nëpër botë. Allahu është Ai i Cili krijoi tëra këto. Allahu ka krijuar tërë gjithësinë që ti e sheh- botën dhe krijesat në të – nga hiçgjëja. Prandaj, duke shikuar në bukuritë që Ai krojon, mund të vëresh fuqinë e Tij të pakufishme.
EKZISTENCA E NJERIUT
A ke menduar ndonjëherë se si ka lindur njeriu? Sigurisht do të thoje, “Çdokush ka nënë dhe baba.” Por përgjigja është e pamjaftueshme. Megjithatë, kjo nuk shpjegon se si nëna dhe babai i parë është lindur, dmth., njeriu i parë. Sipas të gjitha gjasave ke dëgjuar disa tregime në lidhje me këtë temë në shkollë apo njerëzve përreth teje. Sidoqoftë, e vetmja përgjigje e saktë është se Allahu është Ai i Cili të ka krijuar. Do të ndalemi në këtë temë që ta diskutojmë në detale në kapitujt e ardhshëm. Sa për tani, ekziston një gjë që duhet ditur; qenia e parë njerëzore që u shfaq mbi tokë ishte profeti Adem, paqja qoftë mbi të. Të gjithë njerëzit tjerë kanë prejardhjen nga ai.
Ademi, paqja qoftë mbi të, ishte, krejtësisht si ne, një njeri që ecte, fliste, falej dhe adhuronte Allahun. Allahu së pari e krijoi atë e pastaj edhe gruan e tij. Pastaj fëmijët e tyre u shpërndanë nëpër gjithë botën. Kurrë mos harro se Allahut i nevojitet vetëm një urdhër ta jap, dhe të krijoj. Kur Ai dëshiron që diçka të jetë, Ai jep urdhrin “Bëhu!” dhe ajo bëhet. Ai ka fuqi të mjaftueshme që të bëj çdo gjë. Për shembull, Ai e krijoi Ademin nga balta. Kjo gjë është shumë e lehtë për Allahun.
Megjithatë, kurrë mos harro se ekzistojnë edhe njerëz që e mohojnë ekzistencën e Allahut. Këta njerëz japin përgjigje tjetër pyetjes se si është krijuar njeriu. Ata nuk e kërkojnë të vërtetën.
Nëse një personazh nga filmi i vizatur thotë, “Unë u krijova atëherë kur ngjyra u shpërnda në letër rastësisht. Ngjyrat u formuan me shpërndarjen e tyre. Kjo do të thotë, se nuk ka nevojë askush që të më vizatojë dhe të më jap formën. Unë mund të lind vetvetiu, nga rasti,” sigurisht se nuk do ta merrnit seriozisht. E di se vijat, ngjyrat dhe lëvizjet e përkryera në filmin vizatimor nuk mund të formohen me hedhjen e ngjyrës andej-këndej, pa destinacion të caktuar, pasi që me derdhjen e ngjyrës vetëm mund të bëhet rrëmujë; ajo kurrë nuk mund të formojë vizatim të bukur nga vijat e rregullta. Që diçka të bëhet me kuptim dhe me qëllim, dikush duhet ta mendojë, dizajnojë dhe vizatojë.
Për të kuptuar të tërën, nuk ka nevojë që ta shohësh artistin dhe vizatuesin. Automatikisht e kupton se vizatuesi i ka dhënë karakterit tiparet e tij, formën dhe ngjyrat, dhe aftësi për të folur, ecur apo kërcyer. Pas këtij shembulli, mendo seriozisht për këtë çështje në vazhdim: dikush që nuk e pranon Allahun si krijues të tij është gënjeshtar, sikurse karakteri i filmit të vizatuar. Tani të supozojmë se personi i tillë mund të na drejtohet. Të shohim se si ky njeri përpiqet që të shpjegoj se si ai dhe të tjerët janë lindur:
“Unë, nëna ime, babai, prindërit e tyre dhe stërgjyshërit e parë që nga koha e lashtë erdhën në këtë botë nga rasti. Rastësia na krijoi trupin tonë, sytë, veshët dhe të gjitha organet.” Fjalët e këtij njeriu që mohon se Allahu e ka krijuar, janë shumë të ngjashme me atë personazhin e filmit vizatimor. Ndryshimi qëndron në atë se personazhi është i krijuar nga vijat dhe ngjyrat në letër. Ai që i shqipton këto fjalë, në anën tjetër, është njeri i përbërë nga qelizat. Por a bën kjo ndonjë dallim? A nuk është ky njeri një organizëm shumë kompleks më i përsosur sesa personazhi nga filmi i vizatuar? A nuk ka më shumë organe? Me fjaë të tjera, nëse është e pamundur që personazhi i filmit të vizatuar të krijohet nga rastësia, atëherë është edhe më e pamundur që ky njeri të krijohet nga rastësia. Tani, ta pyesim një pyetje këtë njeri: “Ti ke një trup të mrekullueshëm që funksionon në mënyrë të përsosur. Duart e tuaja mund të mbajnë objekte të ndieshëm- më mirë sesa makinat më të zhvilluara. Mund të vraposh me këmbët tuaja. Ke një shikim të përsosur, më të mprehtë se kamerat të kualitetit më të lartë. Veshët tuaj kurrë nuk ndiejnë ushtimë. Asnjë aparat hi-fi i ndieshëm nuk mund të prodhojë zë më të qartë. Shumë organe për të cilat as nuk je i vetëdijshëm punojnë së bashku për të të mbajtur gjallë. Për shembull, edhe pse nuk ke kontroll mbi funksionimin e zemrës, veshkëve apo mëlqisë, ato punojnë vazhdimisht perfekt. Sot, me qindra shkencëtarë dhe inxhinierë punojnë zellshëm në mënyrë që të dizajnojnë makina të ngjashme me këto organe. Sidoqoftë, përpjekjet e tyre janë të kota. Me fjalë të tjera, ti je një krijesë e përsosur, shembullin e të cilit nuk mund të fabrikohet nga njeriu. Si e quan ti krejt këtë gjë?
Njeriu i cili e mohon se Allahu ka krijuar të gjitha gjërat sigurisht se do të thoshte: “Unë gjithashtu di se kemi trup të përkryer dhe organe të përsosura. Por unë besoj në këtë: atomet e jogjalla dhe të pavetëdijshme bashkohen dhe formojnë organet dhe trupin tonë.”
Pa dyshim do të vëresh se këto fjalë janë të paarsyeshme dhe të çuditshme. Pa marrë parasysh moshën dhe profesionin, ai që i shpreh këto pohime sigurisht nuk mendon arsyeshëm dhe ka ide të gabuara. Për çudi, dikush has në njerëz që besojnë ende në gjëra të tilla joracionale. Pasi që edhe makina më e thjeshtë e ka dizajnerin e vet, sistemi kompleks i njeriut nuk mund të ketë lindur rastësisht. Nuk ka dyshim se Allahu e krijoi njeriun e parë. Allahu gjithashtu ka krijuar sistemin e brendshëm të njeriut ashtu që të shumohet si dhe paraqitjen e gjeneratave të ardhshme. Allahu siguroi njerëzimin se do të jetojë me ndihmën e një programi të vendosur në qelizë. Ne gjithashtu krijohemi duke iu falënderuar këtij programi të krijuar nga Allahu, dhe vazhdon të rritet sipas këtij programi. Pas asaj çfarë lexuat në lidhje me këtë temë, në vazhdim do të keni mundësi që të kuptoni më mirë faktin që Allahu, Krijuesi ynë, ka fuqi dhe mençuri të paskajshme.
Programi i përsosur në trupin e njeriut
Në faqën e kaluar, përmendëm një program të përsosur që Allahu e ka vendosur në trupin e njeriut. Duke iu falënderuar këtij programi, çdo njeri ka sy, veshë, duar dhe dhëmbë. Prapë, duke iu falënderuar këtij programi, përkundër disa ndryshimeve në pamjen e tyre, të gjithë njerëzit logjikisht duken të jenë të njëjtë. Për shembull, kinezët dhe japonezët në përgjithësi ngjajnë njeri me tjetrin, gjithashtu edhe afrikanët kanë ngjyrën e vet tipike të lëkurës, karakteristikat e fytyrës, si dhe veçoritë specifike të gojës dhe syve.
Tani të shpjegojmë se si duket ky program me një shembull: duhet që të kesh ndonjë njohuri se si punojnë kompjuterët. Kompjuteri dizajnohet nga eksperti. Ekspertët në fabrikat speciale me ndihmën e teknologjive të avansuara gjithashtu prodhojnë komponenta përbërëse plotësuese si mikroprocesorin, monitorin, tastierën, CD-në, altoparlantat etj. Tani, keni makinën që është e aftë që të punojë operacione shumë komplekse. Mund të luash lojëra apo të shkruash çfarë të duash. Por, që të bëhet e tërë kjo, nevojiten “programet”. Pa këto programe, që përgatiten nga ekspertët, kompjuteri nuk është në gjendje që të punojë. Përveç kësaj, e dimë se nuk është çdo program “kompaktibil” apo në pajtueshmëri me çdo lloj kompjuteri, që dmth., se programuesi duhet do të ketë njohuri se kompjuteri dhe programi duhet të jenë në pajtueshmëri apo të jenë kompaktibil. Siç kemi parë, dikujt i nevojitet një makinë dhe një program i përshtatshëm që të operojë një kompjuter. Por më rëndësi është, se nëse askush nuk e ka dizajnuar apo prodhuar këto gjëra, prapë kompjuteri nuk do të mund të punonte. Edhe trupi i njeriut është i ngjashëm me kompjuterin. Siç thamë edhe më herët, ekziston një program në qelizat tona që bën të mundur ekzistencën tonë. Tani shtrohet pyetja, si është fituar ky program? Përgjigja është e qartë: Allahu, i Plotëfuqishëm, që krijon çdo njeri. Allahu është Ai që ka krijuar trupin tonë si dhe programin që e formojnë atë. Por mos keqkupto. Nga një pikëpamje tjetër, është e pamundur që të krahasohet trupi i njeriut me një kompjuter. Trupi ynë janë paskajshmërisht më superior sesa kompjuteri më kompleks. Vetëm truri ynë, për shembull, është shumë më kompleks sesa një kompjuter. Tani të shohim se si lind një foshnjë: në fillim, ekziston vetëm një copëz mishi në barkun e nënës. Gjatë kalimit të kohës, kjo copëz mishi zgjerohet dhe merr formë.
Lartësia jote, ngjyra e syve tu, vetullat tuaja, forma e duarve të tuaja dhe qindra karakteristika tjera të gjitha të paracaktuar që nga çasti i parë i lindjes. Krejt kjo informatë është e grumbulluar në atë program inicial nga Allahu në qelizat tuaja. Ky program është aq i përkryer dhe i detajizuar saqë shkencëtarët vetëm kohëve të fundit pak e kanë kuptuar se si funksionon.
Në pajtim me programin që Allahu e ka vendosur në trupin tonë, ne gradualisht rritemi. Për këtë arsye rritja e trupit tonë nuk na duket diçka e çuditshme. Nevojiten vite të tëra që të rritemi. Do të na dukej çudi nëse ky program do të funksiononte më shpejt. Pamja e një foshnje të posa lindur befas do të shndërrohej në një plak para syve tonë do të ishte shumë habitëse.
Si krijohen gjërat tjera të gjalla?
Njerëzit nuk janë me çdo kusht të vetmet krijesa që ekzistojnë mbi tokë. Ekzistojnë edhe mijëra qenie tjera të gjalla, që disa i njohim e disa jo. Disa nga to gjenden përreth teje; dhe mund t’i shohësh çdokund. Disa prej tyre, megjithatë, janë aq larg sa vetëm nëse ke rast mund të shihen në libra apo në emisone televizive. Por një shikim më i afërt në këto qenie tregon se të gjitha e kanë një veti të përbashkët. A mund t’ia qëllosh se për cilën veti është fjala? Mund t’a quajmë si “kompatibilitet” apo pajtueshmëri. Tani t’i numërojmë cilat qenie të gjalla janë në pajtueshmëri. Ato mund të jenë në pajtueshmëri me:
· Ambientin në të cilin jetojnë,
· Qeniet tjera me të cilat bashkëjetojnë,
· Elementet që mbajnë baraspeshën në natyrë,
· Faktorët që sigurojnë dobi për njerëzit.
Para se të lëshohemi në këtë temë, ta marrim një shembull ashtu që të shpjegojmë domethënien e fjalës “pajtueshmëri”. Paramendo prizat dhe spinat në shtëpinë tuaj. Ato janë shumë në përputhshmëri apo pajtueshmëri. Por si mund ta shpjegosh se ato janë në pajtueshmëri të përsosur në mes veti? Për arsye se ekzistojnë vrimat në priza ku majat e spinës hyjnë në to. A ta merr mendja se ky shpjegim është i mjaftueshëm? Gjerësia e majave të spinës janë të barabarta me gjerësinë e vrimave të prizës. Nëse nuk do të ishte ashtu, spina kurrë nuk do të hynte në prizë. Largësia në mes të majave të spinës dhe largësia mes vrimave të prizës janë gjithashtu të njëjta. Nëse nuk do të ishin të njëjta, gjithashtu spina kurrë nuk do të hynte në prizë.
Sidoqoftë, vetëm këto veti nuk janë të mjaftueshme që të vendoset një kompaktibilitet ose përputhshmëri apo pajtueshmëri mes prizës dhe spinës. Nëse spina do të ishte shumë e gjatë, prapë do të kishte mungesë në aspekt të kompaktibilitetit. Nëse majat e spinës nuk do të ishin metalike, ato nuk do të mund ta përçonin rrymën elektrike. Nëse spina nuk do të ishte e mbështjellur me material plastik, çdoherë rryma do të n’a godiste. Siç mund të shihet, mungesa e kompaktibilitetit bile edhe në një aparat shumë të thjeshtë e bën aparatin apo mjetin të papërdorshëm. Kjo dmth., se i njejti person e ka punuar edhe prizën edhe spinën. Dhe ai i ka punuar që të jenë kompaktibil me njëra tjetrën. Ai i ka bërë ato funksionale. Është fort e pabesueshme që metali dhe plastika të bashkohen vetë rastësisht dhe se janë punuar ndarazi dhe pavarur ndaj njëri tjetrit, pasi që në kësi rasti kurrë nuk do të mund të gjesh një prizë dhe një spinë që janë kompaktibile mes veti.
Kompaktibiliteti mes qenieve të gjalla është bile edhe më i komplikuar sesa kompatikbiliteti mes prizës dhe spinës, pasi qeniet e gjalla përmbajnë me mijëra sisteme komplekse dhe organe që duhet të bashkëjetojnë në harmoni dhe të punojnë së bashku në mënyrë të përsosur. Çdo përpjekje për të përshkruar këto sisteme një nga një do ta mbushte një bibliotekë prej qindra librash. Prandaj, në faqet në vazhdim do të ndalemi në këto veti të përsosura të qenieve të gjalla që i ka krijuar Allahu:
-Qeniet e gjalla janë kompaktibile me rrethin në të cilin jetojnë
Çdo qenie e gjallë, mbi tokë apo në ajër, është në mënyrë të përsosur kompaktibile me vendbanimin e tij. Kështu janë të krijuara. Sisteme të ndryshme të përsosura sigurojnë ushqimin, mbrojtjen dhe shumimin e qenieve të gjalla.
Kjo do të thotë, se çdo qenie e gjallë është e dizajnuar në mënyrë të veçantë në pajtueshmëri me rrethin ku jeton.
Organet dhe mënyra e jetës se qenieve të gjalla janë të gjitha kompaktibile me kushtet në rrethin e tyre. Për shembull, zogjtë kanë krahë të përsosur për të fluturuar në qiell. Peshqit kanë verza të posaçme me të cilat marrin frymë në ujë. Nëse do të kishin mushkëri si të tonat, ata do të përmbyteshin në ujë.
-Qeniet e gjalla janë kompatibile me qeniet tjera të gjalla me të cilat bashkëjetojnë
Disa zogjë dhe insekte ndihmojnë në shumimin e bimëve. Kjo do të thotë se, edhe pse janë të pavetëdijshme për këtë, ata ndihmojnë në rritjen e bimëve. Për shembull, derisa bleta shkon nga një lule në tjetrën merr me vete polenin. Duke iu falënderuar këtij procesi, bimët mund të shumohen. Në disa raste, kafshët kryejnë veprime që janë të dobishme për kafshët tjera.
Pasrtimi i peshkut, për shembull, pastron mikro-organizmat nga lëkura e peshkut të madh dhe në këtë mënyrë siguron bazën për jetë të tyre më të shëndoshë. Kjo është një formë tjetër e kompatibilitetit.
-Qeniet e gjalla janë kompatibile me elementet që sigurojnë baraspeshën në natyrë.
Asnjë qenie e gjallë, përveç njeriut, nuk e çrregullon baraspeshën në natyrë. Çka më tepër, ato janë krijuar me veti që të mbajnë këtë baraspeshë. Sidoqoftë, baraspesha në tokë gjithmonë është e ndieshme nga sjellja injorante e njeriut. Për shembull, nëse njeriu gjuan ndonjë lloj përtej kufirit të arsyeshëm, ai lloj do të zhduket. Zhdukja e atij lloji shkakton rritjen të madhe në numër të presë së tij, çka me kohë do të ven në rrezik jetën e njerëzve e bile edhe vetë natyrës. Prandaj, ekziston një drejtpeshim i lindur në krijimin e qenieve të gjalla; ato janë tërësisht kompatibile me baraspeshën e natyrës, por vetëm njeriu ka mundësi dhe potencial që të shkatërrojë këtë baraspeshë të ndieshme.
-Qeniet e gjalla janë kompatibile me faktorët që sjellin dobi njerëzve
Për shembull, paramendo se sa i mirë është mjalti për ty. Ku e dinë bletët që ty të nevojitet ky lloj ushqimi, dhe si e prodhojnë ato mjaltin? A mundet pula, lopa apo delja që të dinë për nevojat ushqimore të njerëzve dhe prodhojnë lëndë ushqyese për t’i plotësuar këto nevoja? Natyrisht se jo.
Kjo harmoni e pabesueshme mes qenieve të gjalla është shumë e qartë se i ka krijuar një Krijues i vetëm. Është kështu duke iu falënderuar krijimit të përsosur të Allahut që mbajnë këtë baraspeshë në botë.
Krijimi i gjithësisë
Deri më tani kemi shpjeguar krijimin e qenieve të gjalla nga Allahu. Tani, është koha që të shqyrtojmë në tërësi universin. Allahu gjithashtu krijoi gjithësinë në të cilën ti, toka, dielli, sistemi diellor, planetet, yjet, galaksitë dhe çdo gjë që ekziston. Sidoqoftë, sikurse edhe ata që e kundërshtojnë faktin e krijimit të qenieve të gjalla, ka edhe asi njerëz që mohojnë faktin se gjithësia është krijuar. Këta njerëz pohojnë se universi është lindur spontanisht. Përveç kësaj, ata sugjerojnë se universi ka ekzistuar gjithmonë. Sidoqoftë, ata kurrë nuk kanë sjellur ndonjë shpjegim për këtë pohim të pabazë. Pohimi i tyre është i ngjashëm me shembullin e ardhshëm: paramendo se lundron dhe një ditë arrin në breg të një ishulli. Çfarë do të mendonit nëse e gjeni një qytet shumë të zhvilluar me rrokaqiej të rrethuar me parqe dhe gjelbërim? Përveç ksaj, ky qytet është plot me restorane, teatro dhe vija hekurudhore. Sigurisht se do mendosh se ky qytet ka qenë i planifikuar dhe ndërtuar nga njerëz intelegjentë, apo jo? Çka do të mendosh nëse dikush do të thonte, “Askush nuk e ka ndërtuar këtë qytet. Ai gjithmonë ka ekzistuar, dhe diku në të kaluarën kemi ardhur dhe banojmë në të. Kështu, këtu kemi të gjitha gjërat e domosdoshme, e të gjitha janë krijuar spontanisht?”
Padyshim se do të mendosh se ai është ndonjë i çmendur, apo përndryshe do të mendosh se ai nuk di se çfarë po flet. Por kurrë mos harro se universi në të cilin jetojmë është pakrahasueshëm më i madh se ai qytet. Universi përmbanë një numër gati të pakufishëm të llojeve të ndryshme të planeteve, yjeve, kometeve dhe satelitëve. Pasi është kështu, pohimet e një njeriu që thotë se kjo përsosmëri e universit nuk është e krijuar por ka ekzistuar çdoherë nuk duhet të mbetet pa përgjigje. A nuk pajtohesh?
Pas leximit të pjesës nga lartë, vetëvetiu mund të arrish tek përgjigja më e mirë. Tani. Të shfletojmë tani temën e universit e ta ruajmë përgjigjen për në fund.
-Çdo gjë ka filluar të formohet pas një eksplodimi të madh
Gjatë kohës kur njerëzit nuk kishin teleskopë që të bëjë vrojtime në qiell, ata kishin shumë pak informata, dhe të dyshimta për gjithsësinë e largët, dhe kishin mendime të ndryshme për hapësirën kozmike. Kah mesi i shek. të 20-të, ata zbuluan diçka shumë të rëndësishme. Gjithësia ka datë të lindjes, që dmth., se universi nuk ka ekzistuar gjithmonë. Universi- me fjalë të tjera, yjet, planetet dhe galaksitë – kanë filluar të formohen në një datë të caktuar.
Shkencëtarët kanë llogaritur vjetërsinë e universit, e ajo është 15 miliardë vjet. Ata e quajtën momentin kur u lind gjithësia me emrin “Big Beng”, pasi para 15 miliardë vjetëve, kur nuk ekzistonte asgjë, çdo gjë u paraqit pas një eksplodimi nga një pikë e vetme. Shkurtimisht, materia dhe gjithësia, që njerëzit supozonin se kanë ekzistuar çdoherë, kishte një fillim.
Në këtë çast, shtrohet pyetja, “Si arritën ata që të kuptojnë se gjithësia kishte një fillim?”. Kjo është shumë lehtë; materia që u largua dhe shpërnda nga pjesët tjera të materies nga eksplodimi i madh ende është duke lëvizur. Mendo vetëm një çast! Universi vazhdon të zgjerohet edhe këtë çast. Paramendoje universin si një balon. Nëse i vizatojmë dy pika të vogla në balon, çfarë do të ndodhë nëse e fryejmë balonin? Pikat në balon do të largohen nga njëra tjetra gjatë rritjes së vëllimit të balonit. Sikurse në rastin e balonit, vëllimi i universit gjithashtu rritet, dhe çdo gjë brenda largohet nga njëri tjetri. Me fjalë të tjera, largësia mes yjeve, galaksive, yjeve dhe meteorëve vazhdimisht është duke u rritur.
Paramendo se je duke e përcjellur zgjërimin e universit në një film të vizatuar. Si do të dukej universi në se e kthejmë filmin prapa për në fillim? Do të zvogëlohej deri tek një pikë e vetme, apo jo? Kjo është ajo që shkencëtarët e kanë bërë. Ata u kthyen në fillim të Big Bengut dhe e kuptuan se universi përherë-zgjerues në fillim ka qenë vetëm një pikë e vetme.
Ky eksplozion, i quajtur Big Beng, u bë pikë fillestare e ekzistimit që Allahu kishte paracaktuar për “universin”. Me këtë eksplodim, Allahu krijoi grimcat që e përbëjnë universin, dhe në këtë mënyrë shfaqet materia. Ai u shpërnda me një shpejtësi të tmerrshme. Gjatë çasteve fillestare, ky ambient ishte sikur një supë e materies e përbërë nga grimca të ndryshme. Por me kohë ky kaos i madh filloi të transformohej në një strukturë të rregullt. Allahu krijoi atomet nga grimcat, dhe përfundimisht yjet nga atomet. Allahu krijoi tërë gjithësinë dhe çdo send në të.
Ta japim një shembull në mënyrë që të sqarojmë të gjithë këtë:
Paramendo një hapësirë shumë të madhe. Është tërësisht e pakufizuar. Aty ekziston një enë e mbushur përplot me ngjyrë. Asgjë tjetër nuk ekziston. Në këtë enë, janë të përziera të gjitha ngjyrat, duke formuar ngjyra të mrekullueshme. Paramendo se një bombë eksplodon në këtë enë, nën efektin e të cilit ngjyra shpërndahet gjithkah në formë të pikëzave. Paramendo se me miliona pikëza të ngjyrës lëvizin në të gjitha drejtimet në këtë hapësirë. Ndërkohë, gjatë këtij udhëtimi të pikëzave, fillojnë të ngjajnë gjëra të pazakonshme. Në vend që të formohej një rrëmujë kaotike dhe të zhdukej përfundimisht, ato filluan që të bashkëveprojnë sikur të ishin qenie inteligjente. Pikëzat që në fillim formuan një përzierje të ngjyrosur, filluan që të përzgjedhen në ngjyra të veta individuale. E kaltra, e verdha, e kuqja dhe të gjitha pikëzat me ngjyrë të njejtë u grumbulluan së bashku dhe vazhduan lëvizjen. Bile filluan që të ndodhin disa gjëra të ndodhin edhe më të pazakonshme: 500 pikëza të kaltra u bashkuan dhe formuan një pikë të madhe, vazhdojnë udhëtimin e tyre. Ndërkohë, 300 pikëza të kuqe në një qosh dhe 200 pikëza të verdha bashkohen dhe vazhdojnë shpërndarjen e tyre të bashkuara. Këto grupe të ndara të ngjyrave largohen nga njëra tjetra dhe formojnë pamje të bukura, sikurse të veprojnë sipas urdhërave të dikujt.
Disa pikëza u bashkuan dhe formuan pamjen e yjeve, tjerat u bën pamje e diellit, ndërsa disa tjera formojnë planetet rreth këtij dielli. Grup tjetër i pikave formojnë pamjen e tokës, derisa tjetra formon hënën. Nëse ke parë ndonjëherë pikturë e tillë, a mund të mendosh se një eksplodim nga një në rastësisht e ka formuar këtë pikturë?
Askujt nuk ia merr mendja që kjo është e mundur.
Siç tregimi me pikat e ngjyrës tregon, materia u bashkua dhe formoi pikturë të përsosur që ne e shohim kur ta ngremë kokën dhe shikojmë qiellin, me fjalë tjera, yjet, diellin dhe planetet. Por, a mundet që të gjitha këto gjëra të ndodhin vetvetiu?
Si mund të lindin qielli, planetet, dielli, hëna dhe toka si rezultat i bashkimit të rastësishëm të atomeve pas një eksplozioni? Çfarë atëherë për nënën tënde, babanë, shokët apo zogjtë, macat, bananet apo dredhëzat…? Natyrisht, kjo është e pamundur që të ndodhë. Ide e tillë është aq absurde sikurse të pohojmë se një shtëpi nuk është e ndërtuar nga punëtorët, por krijohet nga vullneti i lirë i tullave dhe tjegullave, dhe atë krejtësisht rastësisht. Të gjithë e dimë se tullat e shpërndara përreth nga një eksplodim bombe nuk mund të formojnë shtëpiza. Ato shpërbëhen në gurë dhe dhé, dhe me kohë shndërrohen në tokë.
Por një çështje meriton vëmendje të veçantë. Siç e dini, pikat e ngjyrës janë të pavetëdijshme dhe materie e jogjallë. Është e pamundur që pikat e ngjyrës mund të bashkohen spontanisht dhe formojnë piktura. Këtu, sidoqoftë, jemi duke biseduar për formimin e qenieve të gjalla dhe të vetëdijshme. Është sigurisht dhumë e pamundur që qeniet e gjalla si njerëzit, bimët dhe kafshët mund të krijohen nga materia e jogjallë përmes rastit të hamendshëm. Që të kuptohet kjo më lehtë, duhet që të njohim trupin tonë: ai është i përbërë nga molekulat e vogla dhe të padukshme për syrin tonë, siç janë proteinat, yndyrat dhe uji… Këto formojnë qelizën, e qelizat formojnë trupin tonë. Rregulli i përsosur në trupin tonë është si prodhim i një dizajni special. Allahu krijoi sytë tanë që shohin, duart që mbajnë këtë libër dhe këmbët tona që bëjnë të lëvizim.
Allahu paracaktoi se si mund të zhvillohemi në barkun e nënës, sa të gjatë mund të jemi dhe cila është ngjyra e syve tonë.
Allahu është Ai i Cili krijoi çdo gjë
Nëse të kujtohet, në fillim të këtij libri pamë përgjigjet e sakta që duhet dhënë jobesimtarit. Tani e ke përgjigjen.
Eksplodimet nuk formojnë pikturë të përpiktë, por vetëm sa e çrregullon pikturën e punuar. Rregulli që shfaqet pas eksplodimit të universit është edhe më i përsosur sesa shembujt që i përmendëm- një qytet apo një enë e mbushur me ngjyrë. E gjithë kjo nuk është si produkt i rastësisë.
Sistemi i përsosur mund të jetë krijuar vetëm me vullnetin e Allahut të Plotfuqishëm. Allahu është i aftë që të krijojë çdo gjë. Ai vetëm thotë, “Bëhu”, dhe ajo bëhet. Allahu krijoi botën në një gjithësi të përsosur për ne, dhe Ai krijoi kafshët dhe bimët në të. Ai krijoi diellin që të emitoj energji dhe të na ngrohë. Është e rregulluar aq me hollësi, saqë vetëm të jetë dielli më afër tokës do të ishte shumë nxehtë, por nëse të ishte më larg, atëherë të gjithë do të ngriheshim.
Sa më shumë që shkencëtarët zbulojnë këto fakte, më mirë po e njohim fuqinë e Allahut. Kjo është për shkak se materia as nuk mund të vendosë e as të veprojë vetëvetiu. Kjo dmth., se ekziston një Krijues i Cili dizajnon dhe krijon këtë gjithësi. Materia, substanca themelore e yjeve, njerëzve, kafshëve, bimëve dhe çdo gjëje, të gjallë dhe të jogjallë, gjendet në kontrollin e Allahut. Për këtë shkak çdo gjë në tokë ka rregull. Pasiqë çdogjë është krijuar nga Allahu, Krijuesi dhe Dhuruesi i Formës.
Allahu krijoi çdonjërin me fat të caktuar
Në fillim të librit, iu treguam se si Allahu krijoi Ademin, paqja qoftë mbi të. Të gjithë njerëzit janë pasardhës të tij. Allahu u ka dhuruar njerëzve jetë në këtë botë që t’i sprovojë ata dhe ka dërguar atyre profetë dhe lajmëtarë që t’iu transmetojë përgjegjësitë e tyre.
Çdonjëri në këtë botë vihet në sprovë me ngjarjet që ai i përjeton. Me fjalë të tjera, ne jemi vënë në sprovë në reagimet tona ndaj incidentet që ne i hasim, se si flasim dhe qëndrueshmëria jonë në përballimin e vështirësive: shkurtimisht, se a sillemi drejtë.
Kjo sprovë do të shërbej që të përcaktohet fati ynë në jetën e pastajme. Por sprova në këtë botë ka një fshehtësi të rëndësishme. Si një mëshirë dhe ngushëllim i madh njerëzimit, Allahu ka krijuar edhe fatin. Fati, dmth., të gjitha ngjarjet që përjetohen përgjatë jetës, është i paracaktuar nga Allahu, bile para se të lindemi. Për secilin njeri, Allahu ka krijuar fatin e tij apo saj. Që të kuptojmë këtë gjë më mirë, ne mund ta krahasojmë me xhirimin e një videokasete. Si fillimi ashtu edhe fundi i këtij filmi dihen, por ne i dimë vetëm pasi që të filmi të përfundojë. Kështu njëjtë është edhe me fatin. Çdo gjë që një njeri do të kalojë nëpër jetën e tij, të gjitha përjetimet e tij, shkollat që vijon, shtëpitë ku jeton, dhe momenti i vdekjes së tij, të gjitha këto janë të paracaktuara. Të gjitha ngjarjet që i ndodhin dikujt, e mirë apo e ligë, janë të paracaktuara në dijen e Allahut. Çdonjëri sprovohet sipas skenarit të vet të shkruar enkas për të. Si përmbledhje, në pajtim me këtë skenar, njeriu kalon nëpër një seri ngjarjesh, dhe fati i tij, dhe pastaj veprat e tij e gjithashtu edhe reagimet e tij ndaj këtyre ngjarjeve, përcaktojnë fatin e tij në jetën e pastajme.
Njohuria mbi fatin është një burim i madh i ngushëllimit tek njeriu. Është një bekim nga Allahu. Për këtë shkak, nuk ka nevojë njeriu që të ndiej keqardhje për ndodhitë që përfundimi i është paracaktuar apo që të brengoset për ngjarjet që nuk shkojnë mirë. Për ata që shfaqin durim gjatë përvojës së hidhur, janë të vetëdijshëm se të gjitha ndodhin me vullnetin e Allahut, dhe Allahu jap lajme të mira për Xhennetin (Parajsën). Profetët e Allahut japin shembujt më të mirë në këtë aspekt. Allahu jep njerëzve të tillë njoftime të gëzuara për Xhennetin për të shpërblyer besimin e tyre shembullor dhe sjellje të drejtë.
ALLAHU DËRGOI (PROFETËT) DHE LIBRAT
Në kapitujt e mëparshëm, kemi dhënë shembuj dhe dëshmi që ndihmojnë të kuptojmë dhe të marrim me mend fuqinë dhe madhështinë e Allahut. Arsyeja pse Allahu na ka dhuruar aftësinë e të menduarit dhe arsyes është që të arrijmë ta njohim Atë. Allahu na ka dërguar edhe librat e shpallura përmes të cilit Ai e prezanton Veten. Në këto libra Ai shpall atë çfarë Ai pret nga ne. Allahu porositi dhe dërgoi profetët që u bënë shembull për popujt e vet me sjelljen e tyre shembullore. Përmes profetëve, porosia e qartë dhe shpallja e Allahut shërben si udhërrëfyes për njerëzimin. Është vështirë të dihet saktësisht se sa profetë ka dërguar Allahu, edhe pse ka gojëdhëna që tregojnë se, për shembull, kanë qenë 113 të dërguar si dhe një numër shumë më i madh i profetëve gjatë historisë. Ne vetëm i dimë emrat e profetëve të përmendur në Kur’an, shpalljen e fundit të dërguar nga Allahu. Allahu na njofton me jetën e profetëve ashtu që të na lejon të kuptojmë sjelljen e tyre. Përmes të dërguarve, Zoti Ynë na tregon mënyrën e drejtë të jetesës si dhe si të sillemi korrektë në këtë botë. Vetëm përmes transmetimeve të Allahut mund të mësojmë se si të sillemi, dhe cilat sjellje janë në pajtim me vlerat e Kur’anit. Vetëm përmes transmetimeve të Allahut mund të mësojmë për sjelljet që fitojmë kënaqësinë e Allahut dhe shpërblimin e Tij të pafund si dhe ato sjellje që dërgojnë në dënim.
Në Kur’an, Allahu na informon se përgjatë historisë Ai dërgoi shumë profetë për të gjithë popujt, ashtu që t’iu tërheqin vërejtjen. Këta të dërguar ftonin popullin e tyre që të adhurojnë Allahun, që t’i luten Atij dhe që t’iu binden urdhërave të Tij. Ai gjithashtu u bëri atyre të qartë se nëse veprojnë ndryshe do të dënohen. Shkurtimisht, ata tërhoqën vërejtjen jobesimtarëve dhe ata që bënin vepra të liga, dhe gjithashtu jepnin lajme të mira besimtarëve për shpërblimin që do ta merrnin. (Kopshti apo parajsa dhe Zjarri apo ferri do të shqyrtohen më detajisht në seksionet në vijim). Profetin e fundit që Allahu e dërgoi ishte profeti Muhammed, mëshira dhe paqja e Allahut qoftë mbi të. Kur’ani është shpallja e fundit.
Shpalljet e mëparshme të Allahut kishin humbur auteniticitetin e vet, pasi që injorantët dhe ata që kishin qëllime të këqija kishin futur fjalët e tyre dhe pjesë shtesë në libra. Në këtë mënyrë, origjinalet, shpalljet e vërteta që fillimisht u ishin dërguar popujve, nuk mbijetuan ditën e sotme. Por Allahu na e solli Kur’anin, Librin që është e pamundur të ndryshohet.
Profeti Muhammed, bekimi i Allahut qoftë mbi të, si dhe muslimanët tjerë mëvonë e ruajtën Kur’anin. Kur’ani është shumë i qartë për çdokend dhe shumë lehtë kuptohet. Kur ta lexosh Kur’anin, shpejt kuptohet se është Fjalë e Allahut. Kur’ani, që mbijetoi i padëmtuar, është nën mbrojtjen e Allahut dhe është Libri i vetëm i shpallur për të cilin njerëzit do të jenë përgjegjës deri në Ditën e Gjykimit.
Sot, të gjithë muslimanët, kudo që janë, lexojnë Kur’anin e njejtë; Asnjë kundërthënie nuk mund të gjendet në ndonjë fjalë apo shkronjë. Kur’ani, i shpallur nga profeti, paqja qoftë mbi të, u përpilua nga kalifi, Ebu Bekër dhe më pas është shkruar nga halifi Uthman, paqja qoftë mbi ta, i cili jetoi para 1,400 vjetësh, si dhe Kur’ani që sot e lexojmë janë identikë. Është në përputhshmëri fjalë për fjalë në mes tyre. Kjo, dmth., që nga dita kur profetit Muhammed i është shpallur Kur’ani, paqja qoftë mbi të, ka mbijetuar i pandryshuar. Kështu që Allahu mbrojti Kur’anin nga njerëzit e ligj që tentonin që ta ndryshojnë apo të fusin pjesë shtesë në të. Në një ajet, Allahu n’a informon se Ai ruan veçanërisht Kur’anin:
Ne me madhërinë Tonë e shpallëm Kur’anin dhe Ne gjithsesi jemi mbrojtës të tij. (Hixhr: 9)
Me fjalën “Ne” në këtë ajet, Allahu i adresohet Vetes. Nuk ka zot tjetër përpos Allahut, Ai nuk ka shok. Ai është Allahu i Plotëfuqishëm, Shpikës i çdo gjëje dhe i Cili përfshinë çdo gjë në dijeninë e Tij. Në disa pjesë të Kur’anit, Allahu i adresohet Vetes me fjalën “Unë”, ndërsa në disa pjesë me fjalën “Ne”. Në gjuhën arabe, që është edhe gjuhë e Kur’anit, fjala “Ne” ndonjëherë i adresohet edhe një personi me qëllim të ngritjes së ndjenjës së respektit dhe fuqisë ndaj dëgjuesit. Është rasti i njëjtë edhe në gjuhën shqipe që kur dikënd dëshirojmë ta respektojmë, i drejtohemi me “Ju”, apo në anglishte “The Royal We” (Ne nga oborri mbretëror). Në seksionet në vijim të këtij libri, do t japim shembuj nga ajetet (paragrafet e Kur’anit) dhe sureve (kapitujve të Kur’anit). Aty janë fjalët më të sakta pasi janë fjalë të Allahut, i Cili na njeh neve më mirë se ne vetveten. Në Kur’an, Allahu dëshiron që ne të marrim mësim nga jeta e profetëve. Në një ajet shkruan:
Në tregimet e tyre (të dërguarve dhe të Jusufit me vëllezër) pati mësime e përvojë për të zotët e mendjes… (Jusuf: 111)
Dikujt që Allahu ia tërheq vëmendjen në këtë ajet është njeriu që di se Kur’ani është Fjalë e Allahut dhe në këtë mënyrë mendon, e shfrytëson mendjen e vet dhe përpiqet që të mësojë Kur’anin dhe të jetojë sipas urdhërave të Kur’anit. Allahu konsideron njerëzit të cilëve Ai i dërgoi si pejgamberë, përgjegjës për bindjen e tyre ndaj urdhërave të Tij. Njerëzve të cilëve u është arritur shpallje nga Allahu, nuk do të kenë arsyetim në Ditën e Gjykimit, për shkak se të dërguarit e Allahut transmetuan popullit të tyre njohuritë për ekzistimin e Allahut dhe çfarë Allahu pret nga njerëzit. Pasi që dikush njoftohet për këtë porosi, ai do të jetë përgjegjës për të. Kjo tregohet kështu në Kur’an:
Të dërguar që ishin lajmgëzues e kërcënues, ashtu që pas dërgimit të dërguarve njerëzit të kenë fakt (arsyetim) para All-llahut. All-llahu është i pavarur në sundimin e vet dhe di si të veprojë. (Nisa: 165)
Allahu ka krijuar shumë grupe njerëzish mbi tokë. Disa nga këto grupe refuzuan të dërguarit e tyre që u janë dërguar dhe i mohuan ata krejtësisht. Pasi që ata nuk i dëgjuan fjalët e tyre dhe të binden urdhërave të Allahut, ata u dënuan. Përmes të dërguarve të Vet, Allahu gjithashtu tërhoqi vërejtjen këtyre njerëzve të pabindur për jetën e tyre të padurueshme. Përpos kësaj, ata vazhduan të kundërshtojnë të dërguarit e tyre saqë shpifnin kundër tyre. Bile bile, ata u bën aq të ashpër saqë në disa raste edhe i vranë. Për këtë shkak, Allahu i dënoi ata me meritë, dhe me kohë, popuj tjerë i zëvendësuan. Në Kur’an, gjendja e këtyre popujve tregohet kështu: A e vërejtën ata sa gjenerata para tyre i shkatërruam që Ne u patëm mundësuar atyre (komoditet) në tokë çfarë juve nuk ju mundësuam; u patëm lëshuar nga qielli shi me bollëk dhe u patëm bërë që të rrjedhin lumenj ndër ta, e për shkak të mëkateve të tyre i shkatërruam dhe pas tyre sollëm (breza) tjerë. (El-En’am:6)
Në kapitujt e ardhshëm, do të flasim në sjelljen shembullore të profetëve që luftuan kundër këtyre popujve mosbindës.
Njeriu i parë dhe i dërguari i parë: Ademi
Siç do të kujtohet, derisa ishim duke folur mbi krijimin e njeriut, thamë se njeriu i parë në tokë ishte Ademi, paqja qoftë mbi të. Ademi ishte gjithashtu edhe profeti i parë. Domethënë, Allahu kishte dërguar profetë që në bashkësinë e parë që Ai krijoi në faqen e tokës dhe i mësoi ata dinin (fenë) dhe si të bëhen shërbëtorë të devotshëm të Allahut.
Allahu mësoi Ademin të flasë dhe emrat e të gjitha sendeve. Kjo tregohet në Kur’an si vijon:
E Ai (Zoti) ia mësoi Ademit të gjithë emrat (e sendeve)… (El-Bekare: 31)
Kjo sigurisht është gjë shumë e rëndësishme. Në mesin e të gjitha qenieve të gjalla, vetëm njeriu ka aftësi që të flasë. Të folurit është veti e veçantë për njerëzit. Duke iu falenderuar faktit se Allahu fillimisht ia dha këtë aftësi Ademit, u bë e mundur që njeriu të njoh të gjitha sendet përreth dhe t’ia u ven emrin.
Gjeneratat pas Ademit mund të flisnin gjithashtu, kishin ndjenja, ndienin keqardhje apo të shqetësimit, veshnin tesha, përdornin vegla dhe aparate si dhe kishin telent për muzikë dhe arte. Instrumentet muzikore si flauta, vizatimet në mure dhe objekte tjera ashtu që shkenctarët kanë gjetur mbeturinat e njeriut të lashtë është gjë që dëshmon se ata ishin njerëz sikur ne. Me fjalë tjera, ndryshe nga pohimet e disa njerëzve, njerëzit e parë kurrë nuk kanë qenë krijesa të egra, gjysmë majmun- gjysmë njeri.
E dini se as majmuni e as ndonjë qenie tjetër nuk mund të flasë, mendojë apo të sillet si njeriu. Allahu ka dhënë këto aftësi ekskluzivisht vetëm njeriut. (Për më shumë informata në lidhje me këtë mund të gjeni në librin “Mrekullitë e krijimit të Allahut” nga Harun Yahya).
Por disa njerëz që nuk kanë dëshirë që të pranojnë faktin se njeriu i parë ishte Ademi, parashtruan disa pohime të veta: Ata shpikën identitet të rremë për njeriun e parë. Sipas këtyre skenareve të imagjinuara, njeriut dhe majmunët rrjedhin nga një qenie e përbashkt, dmth., kanë paraardhës të përbashkët, i cili ka evoluar gjatë kohës deri në gjendjet e sotme. Nëse pyet se si ka ndodhur kjo ngjarje e pazakonshme, ata japin përgjegje themeldaltë dhe bajate: “Ka ndodhur nga rasti.” Kur pyet se a ka ndonjë dëshmi që të vërtetojë këtë pohim, ata nuk mund të sigurojnë asgjë. Si përfundim, nuk ka asnjë mbeturinë që tregon se njeriu ka evoluar nga qenie tjetër. Nëse pyetni, “Çfarë janë këto mbeturina nga e kaluara?”, ekziston përgjigja e gatshme: Disa qenie të gjalla lënë gjurmë pasiqë të vdesin, dhe këto gjurmë, që ne i quajmë fosile, mbeten të pandryshueshme për miliona vjet pa ndonjë ndryshim. Sidoqoftë, për të ndodhur kjo, ajo qenie e gjallë befas mbulohet dhe mbetet në një ambient pa oksigjen. Për shembull, nëse një zog në tokë befas mbulohet nga një grumbull i madh i zallit para miliona vjetësh, mbeturinat e këtij zogu do të mund të ruhej deri më sot. Ngjashëm, ekzistojnë substanca që tajitet nga drunjët që quhet rrëshirë. Nganjëherë, substanca në formë të mjaltit mbulon një insekt dhe e shndërron atë në material të fortë të quajtur qelibar, që ruan insektet e ngordhura për miliona vjet. Në këtë mënyrë mblidhet informata për qeniet e gjalla nga kohërat e lashta. Mbeturinat e tilla quhen “fosile”. Ata që sugjerojnë se njeriu i parë ka lindur nga një krijesë e ngjashme me majmunin kurrë nuk kanë gjetur asnjë fosil që të dëshmojnë këtë pohim. Me fjalë tjera, askush nuk ka gjetur ndonjë fosil të ndonjë krijese të pazakonshme si gjysmë majmun/gjysmë njeri. Por këta njerëz kanë prodhuar fosile, vizatime dhe piktura false që të mbulojnë këtë falsifikat, bile i kanë vendosur në librat shkollorë. Të gjitha këto mashtrime janë zbuluar një nga një dhe janë bërë publike si mashtrime shkencore. Për shkak se njerëzit e tillë janë të pamatur dhe kokëfortë, është gati e pamundur për ta që të pranojnë ekzistencën e Allahut dhe të kuptojnë se Ai krijoi të gjitha. Edhe pse një numri i njerëzve të tillë vazhdimisht është duke u zvogëluar, ende ekzistojnë disa që mundohen që t’i shpërndajnë pikëpamjet e tyre me të meta përmes revistave periodike, librave dhe gazetave, e gjithashtu edhe nëpër shkolla. Ashtu që të bëjnë njerëzit që të besojnë në pikëpamje të tilla me të meta, ata këmbëngulin në argumentet e tyre dhe vlerësojnë se kanë vlefshmëri shkencore. Sidoqoftë, secili hulumtim i kryer dhe dëshmi e siguruar nga shkencëtarët inteligjent vërtetojnë se majmuni nuk ka mundur që të evoluohet në njeri.
Ademi, njeriu i parë, të cilin Allahu e krijoi të veçantë, ishte në të gjitha mënyrat i njëjtë sikurse edhe njeriu i sotëm; ai nuk ishte ndryshe. Këto janë fakte që Allahu i shpalli neve në Kur’an. Ekziston edhe një çështje tjetër shumë interesante që Allahu na e bën me dije: Tregimi për Ademin dhe Satanin (djallin), si armik i njeriut.
Armiku më i madh i njeriut: Satani
Sigurisht se keni njohuri për satanin, por a di se edhe ai të njeh shumë mirë ty dhe përdor çdo metodë për të provokuar? A e di se qëllimi i vërtetë i satanit, i cili shtiret që të ka mik, është që të mashtrojë? Të nisemi nga fillimi i parë dhe të sjellim ndër mend pse Satani është armik i yni. Për këtë qëllim, do të kthehemi tek tregimi për Ademin dhe Satanin në Kur’an.
Në Kur’an, satani është emër i përgjithshëm i të gjitha qenieve që kanë dhënë vetes detyrë që t’a largoj njeriun nga udha e drejtë deri në Ditën e Gjykimit. Iblisi është qenia kryesore e ligë i cili ka ngre krye kundër Allahut kur Ai krijoi Ademin. Sipas tregimeve në Kur’an, Allahu krijoi Ademin e mandej thirri engjëjt që të përkulen para tij. Engjujt iu bindën urdhërit të Allahut, përpos Iblisit i cili refuzoi që të përkulej Ademit. Ai vlerësoi se ishte më superior se njeriu. Për shkak të mosbindjes së tij dhe sjelljes së tij me përbuzje, ai u dëbua nga mëshira e Allahut. Para se të largohej nga prania e Allahut, Iblisi kërkoi kohë nga Allahu që t’i largojë njerëzit nga udha e drejtë. Qëllimi i Iblisit është që të provokojë njerëzit dhe në këtë mënyrë ata të largohen nga rruga e vërtetë brenda kohës që i është dhuruar. Ai do të bëj çmos që të bëj sa më shumë njerëz për vete. Allahu njofton se Ai do të dërgoj Satanin dhe pasuesit e tij në Zjarr. Këto gjëra tregohen në Kur’an kështu:
Ne ju krijuam pastaj ju dhamë formën, e mandej engjëjve u thamë: “Bëni sexhde për Ademin”. Ata i bënë sexhde pos Iblisit. Ai nuk qe prej atyre që bënë sexhde. (All-llahu) Tha: “Çka të pengoi ty të bësh sexhde, kur Unë të urdhërova?” Ai (Iblisi) tha: “Unë jam më i vlefshëm se ai, më krijove mua nga zjarri, e atë e krijove nga balta!” (All-llahu) Tha: “Zbrit nga ai (Xhenneti), nuk të takon të bësh kryelartësi në të, dil jashtë, s’ka dyshim ti je i poshtëruar”. (Iblisi) Tha: “Më afatizo gjer ditën kur ringjallen (njerëzit)!” (All-llahu) Tha: “Ti je i Afatizuar!”(Iblisi) Tha: “Për shkak se më humbe mua, unë do t’u ulem atyre (do t’u zë pusi) në rrugën Tënde të drejtë. Mandej, do t’ju sillem atyre para, prapa, nga e djathta dhe nga e majta e tyre, e shumicën e tyre nuk do ta gjejshë që të falënderohen (të besojnë)! “(All-llahu) Tha: “Dil nga ai (Xhenneti), i urrejtur, i dëbuar. Kush prej tyre vjen pas teje, Unë kam për ta mbushur Xhehennemin me të gjithë ju. (A’raf:11-18)
Pasi që u dëbua nga mëshira e Allahut, satani ka filluar luftën që do të zgjasë deri në ditën e gjykimit. Deri atëherë, ai në mënyrë tinzare i afrohet njerëzve, planifikon se si t’i largojë nga rruga e drejtë dhe përdorë metoda të pashembullta për këtë qëllim. Pasi që tani keni kuptuar më mirë, satani është një armik që mund t’i afrohet njeriut shumë tinëzisht. Për këtë arsye, duhet të jesh shumë syçelë që t’i shmangesh atij. Kurrë mos harro se satani shtron kurtha bile edhe tani duke planifikuar që të të mashtrojë. Ai përpiqet që të ndalojë që ta lexosh këtë libër dhe të mendosh në lidhje për atë çfarë lexove deri më tani. Ai përpiqet që të pengojë që të bësh vepra të mira, dhe që të bëhesh jorespektues dhe i padëgjueshëm ndaj të vjetërve, pengon që të falënderosh Allahun, të falesh dhe të tregosh gjithmonë të vërtetën.
Kurrë mos lejo që të mashtrojë satani dhe të pengojë që të bëhesh një njeri me karakter të mirë si dhe të dëgjosh ndërgjegjen tuaj. Duhet që të kërkosh strehim në Allahun dhe që të kërkosh ndihmë nga Ai kur të lajmërohen mendime të liga apo kur të jesh me pavullnet për të punuar punë të mira, pasiqë të gjitha këto janë triqe tinzare të satanit. Kurrë mos harro se satani nuk mund të bëj asgjë atyre që janë besimtarë të fortë.
Profeti Nuh (Noa)
Nuhu, paqja qoftë mbi të, sikurse të gjithë profetët tjerë, i ka ftuar njerëzit e tij në rrugë të drejtë. Ai iu tha atyre se duhet që të kenë besimin në Allahun, se Ai është Krijues i çdogjëje, se duhet adhuruar vetëm Ai, se përndryshe do të dënohen. Kjo tregohet në Kur’an në këtë mënyrë:
Ne patëm dërguar edhe Nuhun te populli i vet (me porosi të njejtë si Muhammedin që t’u thotë): Unë ju tërheq vërejtjen haptazi. Që të mos adhuroni tjetër kë pos All-llahut, sepse unë kam frikë për dënimin tuaj në ditëm e pikëllueshme. (Hud:25-26)
Përkundër të gjitha paralajmërimeve, vetëm disa njerëz i besuan Nuhut. Pas kësaj, Allahu urdhëroi Nuhun që të ndërtojë një anije të madhe. Allahu e njoftoi atë se besimtarët do të shpëtojnë në atë anije.
Nuhu filloi që të ndërtojë një anije përkundër faktit se në atë rajon nuk kishte det saqë i befasoi ata njerëz që nuk besonin Allahun, dhe filluan që ta përqeshnin. Ata që nuk besonin nuk e dinin se çfarë do t’u ndodhte, por Allahu e dinte. Kur u krye ndërtimi i anijes, filloi të binte një shi i rrëmbyeshëm për shumë ditë saqë uji arriti shumë mbi tokë, dhe vërshoi gjithçka. Kjo fatkeqësi historike u vërtetua prej shumë shkencëtarëve. Në Lindjen e Mesme, është dëshmuar se malet e sotme dikur ishin të mbuluar me ujë. Në televizion, sigurisht se keni parë shumë vërshime në skaje të ndryshme të botës. Njerëzit zakonisht kur përballen me këtë fatkeqësi, ngjiten mbi pullaz dhe presin për ndihmë. Në këso raste vetëm barka apo helikopteri mund të jetë si ndihmë. Në kohën e profetit Nuh, paqja qoftë mbi të, sido që të jetë, vetëm anija mund të ishte shpëtim. Kjo fatkeqësi e quajtur “Vërshimi i Nuhit”, në të vërtetë ishte një dënim i përgatitur nga Allahu, ashtu që të dënohen njerëzit që nuk i besuan Nuhut. Pasi që ata pritnin ndihmë tjetër e jo të Allahut, asnjëri nga këta njerëz përbuzës që nuk dëgjonin për paralajmërimet e Allahut, nuk hipën në anijen e Nuhut. Ata nuk u mbështetën në Allahun, por në qeniet tjera. Vetëm nëse Allahu do, mund të na mbrojë. Njerëzit në atë kohë që mohonin këtë gjë, hipën mbi male apo shkuan në vende më të larta, por prapëseprapë nuk mundën që të shpëtonin nga përmbytja. Vetëm disa njerëz besuan Allahun, ashtu që ky besim i bëri ata që të hipin në anije dhe së bashku me Nuhun, shpëtuan. Duke iu bindur urdhërave të Allahut, ata morën çiftet nga çdo lloj të kafshëve me vete. Kjo tregohet kështu në Kur’an:
Populli i Nuhut që ishte para tyre përgënjeshtroi, dhe robin Tonë (Nuhun) e quajti rrenacak dhe thanë: “I marrë!” dhe iu bë kërcënim. E ai iu drejtua Zotit të vet: “Unë jam i mundur, prandaj më ndihmo!” Atëherë Ne me një shi të vrullshëm i hapëm dyert e qiellit. Dhe Ne tokën e zbërthyem në burime uji, kurse uji u bashkua siç ishte caktuar. E atë (Nuhun) e bartëm në (anije) dërrasash e shtyllash të gojëzuara. Që lundronte në mbikëqyrjen Tonë. (I fundosëm) Si ndëshkim për atë (Nuhun) që ishte mohuar (përbuzur). Atë (ngjarje) Ne e lamë kujtim, po a ka ndokush që merr mësim? E çfarë ishte ndëshkimi Im dhe kërcënimi Im! (E-Kamer: 9-19)
Të gjithë të dërguarit u janë dërguar popujve të veçantë dhe komunikonin kryesisht mësimet e njëjta dhe ftonin popullin e tyre që të adhurojnë Allahun dhe t’i binden profetëve. Si shpërblim për shërbimet e veta, ata nuk kërkonin rrogë pasi që njerëzit e dërguar nga Allahu për të shpallur Fjalën e Tij nuk bëjnë gjë të tillë. Bëjnë shërbimet e tyre vetëm për hir të Allahut dhe i frikësohen Atij. Ndërkohë, ata përballen me shumë vështirësi: populli i tyre i përgojonin dhe i torturonin. Përveç kësaj, disa njerëz mundoheshin edhe bënin intriga për t’i vrarë profetët që u ishin dërguar atyre, e disa prej tyre bile morën guximin që edhe ta bëjnë. Sidoqoftë, pasi që profetët frikoheshin vetëm Allahut dhe askujt tjetër, asnjë vuajtje nuk i zbrapësi. Ata kurrë nuk harruan se Allahu do t’i shpërblej shumë në këtë dhe jetën e pastajme.
Profeti Ibrahim
Në këtë seksion, do të ndalemi në vetitë e ndryshme të disa profetëve për të cilët edeh Allahu n’a e tërhjek vërejtjen në Kur’an. Ibrahimi, paqja qoftë mbi të, ishte njëri nga ata profetë. Kur ishte i ri dhe askend nuk e kishte pranë që të përmendtte ekzistimin e Allahut, ai vështroi qiellin dhe tokën dhe në këtë mënyrë doli në përfundim se Allahu ka krijuar çdo gjë. Kjo tregohet në Kur’an kështu:
E kur atë e mbuloi nata, ai e pa një yll e tha: “Ky është Zoti im!” E kur u zhduk ai (perëndoi) tha:” Unë nuk i dua ata që humbën”. Kur e pa hënën të posa lindur tha: “Ky është Zoti im! e kur perëndoi ajo, tha: Nëse Zoti im nuk më udhëzon, unë do të jem prej njerëzve të humbur!” Kur e pa diellin të lindur, tha: “Ky është Zoti im, ky është i madh!” e kur ai perëndoi, tha: O populli im, unë jam i pastër nga ajo që ju i shoqëroni!” Unë me veten time i drejtohem Atij që krijoi qiejt e tokën, larg besimeve të tjera; unë nuk jam prej atyre që i përshkruajnë shok! (El-En’am: 76-79)
Ibrahimi, paqja qoftë mbi të, iu tha njerëzve që mos ta adhurojnë askënd përpos Allahut:
Lexoju (nga ajo që të shpallëm ty Muhammed) atyre ngjarjen e Ibrahimit. Kur i tha babait të vet dhe popullit të vet: “Çka jeni duke adhuruar?” Ata i thanë: “Adhurojmë idhuj, vazhdimisht u jemi besnikë atyre!” Ai i tha: “A ju dëgjojnë ata juve kur u luteni?” Ose, “A u sjellin juve dobi apo dëm?” Ata thanë: “Jo, por kështu i gjetëm se bënin edhe prindërit tanë!” Ai tha: “A po shihni se ç’po adhuroni?” Ju dhe prindërit tuaj të mëparshëm, Në të vërtetë, ata (që adhuroni ju) janë armiq të mij, përveç Zotit të botëve (nëse përveç idhujve adhuroni edhe Atë). Zoti që më krijoi, Ai më udhëzon mua, Dhe Ai që më ushqen dhe më jep të pijë, Dhe kur të sëmurem Ai më shëron, Ai më bën të vdesë e mandej më ngjall, Ai tek i cili kam shpresë se do të m’i falë mëkatet e mia në ditën e gjykimit. (Esh-Shuara:69-82)
Armiqtë e Ibrahimit u përpoqën që ta vrasin atë kur ai i ftonte në besimin në Allahun. Ata ndizen një zjarr të madh dhe e hodhën aty. Por Allahu e mbrojti atë dhe e ruajti nga zjarri. Kjo në Kur’an tregohet kështu:
Po përgjigja e popullit të tij nuk ishte tjetër vetëm të thotë: “Mbytnie atë (Ibrahimin) ose digjnie!” Mirëpo, All-llahu e shpëtoi atë prej zjarrit. Për një popull që beson, këtu vërtet ka fakte bindëse. (El-Ankebut:24)
Po Ne i thamë: “O zjarr, bëhu i ftohtë dhe shpëtim për Ibrahimin!” (El-Enbija:69)
Allahu është Ai që krijon dhe kontrollon çdogjë. Me vullnetin e Allahut flaka nuk e dogji Ibrahimin. Kjo është një mrekulli e Allahut dhe një manifestim e fuqisë së Tij. Çdogjë në tokë ngjan me vullnetin e Allahut. Asgjë nuk ndodh pa vullnetin dhe kontrollin e Tij. Nëse Ai nuk dëshiron, asgjë nuk mund të bëj dëm apo të vrasë ndonjë njeri. Për këtë Allahu na njofton në Kur’an:
Askush nuk vdes pa vullnetin dhe lejen e All-llahut. Ai është shënim i afatit të caktuar (Ali Imran:145)
Ai nuk vdiq edhe pse ishte hedhur në zjarr, pasiqë afati i caktuar për vdekje nga Allahu nuk i kishte ardhur. Allahu e kishte shpëtuar nga zjarri. Në një ajet, Allahu tregon se Ibrahimi kishte një karakter shembullor:
Vërtet, Ibrahimi ishte shumë i butë, shumë i dhembshëm dhe i kthyeshëm. (Hud:75)
Allahu i do njerëzit që janë të devotshëm ndaj Tij me plotë zemrën. Siç sqaron ajeti, të mosqenurit kryelartë, me karakter të mirë dhe i nënshtruar ndaj urdhërave të Allahut janë ndër vetitë më të levërdishme para Allahut.
Profeti Musa
Musa, paqja qoftë mbi të, është profeti që Allahu shpesh e përmend në Kur’an. Allahu ia shpalli Musasë Tevratin. Por sot, Tevrati i çifutëve dhe Dhjata e Vjetër e Biblës krishtere kanë humbur origjinalitetin e tyre, pasi që janë futur më vonë fjalë të reja dhe kështu i janë mbetur në to. Por çifutët dhe krishterët ende sot i lexojnë këto libra të ndryshuar duke menduar se janë libra origjinalë të shpallur nga Allahu. Çifutët kanë devijuar nga rruga e drejtë pasi në librin që ata besojnë, nuk është libri i sjellur nga profeti Musa, paqja qoftë mbi të.
I dijmë të gjitha për jetën dhe karakterin e mirë të Musait nga Kur’ani. Siç na njofton Kur’ani, mbretërit e Egjiptit të vjetër quheshin “faraonë”. Shumica e faraonëve ishin njerëz shumë mendje-mëdhenj që nuk besonin Allahun dhe i konsideronin vetveten zotëra. Allahu dërgoi Musanë tek njëri ndër sundimtarët më mizorë. Një pikë e rëndësishme që duhet të ndalemi deri sa lexohen ajeten për jetën e Musasë është “fati”. Ngjarjet në vazhdim e dërgojnë atë në pallatin e faraonit: kur u lind Musa, faraoni dha urdhër ushtarëve të tij që të mbysin çdo foshnjë mashkull që lindej në vendin e tij. Musa, paqja qoftë mbi të, ishte njëri ndër ato foshnje që ishin në rrezik. Allahu i tha nënës tij që ta vendosë në një arkë në lum dhe i ka siguruar asaj se ai do t’i kthehej asaj sikur profet. Nëna e tij e la Musanë në një arkë dhe e la në lum. Kjo arkë lëvizte mbi ujë derisa arriti afër pallatit të faraonit, dhe gruaja e tij e gjeti. Ajo mori fëmijën dhe vendosi që ta sjell në pallat. Në këtë mënyrë, pa dijeni, faraoni mori përsipër që kujdesej për njeriun i cili më vonë do të kumtojë shpalljen e Allahut atij dhe do t’i kundërshtojë pikëpamjet e tij të gabuara. Allahu përfshinë gjithçka me dijeninë e Tij, dhe Ai e ka ditur gjithashtu se faraoni do ta gjej Musanë, paqja qoftë mbi të, dhe se do ta dërgojë në pallatin e tij.
Kur u lind Musaja, Allahu e dinte se do të braktisej në lum, se faraoni do ta gjej dhe Musa përfundimisht të bëhej profet. Kështu e kishte përcaktuar Allahu fatin e Musasë dhe Ai e lajmëroi nënën e tij. Në këtë pikë duhet pasur vëmendjen ndaj faktit se çdo detaj që ka ndodhur në jetën e tij është në pajtim me fatin që Allahu e kishte paracaktuar.
Kur u rrit, Musa u largua nga Egjipti. Pas një kohe, Allahu e bëri atë profet dhe të dërguar dhe si përkrahje iu dha vëllau i tij, Haruni, paqja qoftë mbi ta.
Të dy së bashku shkuan te faraoni dhe ia shpallën atij porosinë e Allahut. Kjo ishte një detyrë shumë e vështirë pasiqë pa ngurrim ata thirrën sunduesin mizor që të besoj në Allahun dhe ta adhurojë Atë. Këtë thirrje të profetit Musa, paqja qoftë mbi të, tregohet kështu:
Mandej pas tyre dërguam Musain me mrekulli të argumentuara te faraoni dhe rrethi i tij, e ata i refuzuan ato, e shih se si ishte përfudimi i shkatërruesve? Musai tha: O faraon, s’ka dyshim, unë jam i dërguar prej Zotit të botëve”. Është dinjitet për mua ta them për All-llahun vetëm të vërtetën. Unë u kam ardhur me argumente nga Zoti juaj, lejoi pra beni israilët të vijnë me mua!” (A’raf:103-105)
Faraoni ishte një njeri kryelartë dhe mendjemadh. Duke menduar se ai ka çdo send nën kontrollin e tij, ai ngre krye kundër Allahut. Allahu i dhuroi atij të gjithë pasurinë e tij, fuqinë dhe tokat, por faraoni ishte i padijshëm, dhe nuk mund ta kuptojë këtë gjë. Faraoni kundërshtoi Musanë dhe nuk besonte në Allahun, dhe ishte, siç e përmendëm më lartë një njeri shumë mizor. Ai i bëri Bijtë e Izraelit (Beni Izraelitët) robër të vet. Kur u bë e qartë se faraoni kishte për qëllim që t’i shfaroste Musanë dhe të gjithë besimtarët, ata u larguan nga Egjipti nën udhëheqjen e Musasë. Musa, paqja qoftë mbi të, dhe Bijtë e Izraelit ishin zënë mes detit dhe ushtarëve të faraonit që i ndiqnin ata. Por edhe në atë situatë aq të pashpresë, Musa nuk u dëshpruar dhe fare nuk e humbi besimin që kishte në Allahun. Allahu në mënyrë të mrekullueshme ndau detit në dy pjesë dhe hapi rrugën në det për Bijtë e Izraelit dhe e kaluan atë. Kjo ishte njëra ndër mrekullitë më të mëdha që Allahu ia dhuroi Musasë. Si arritën bregun tjetër Bijtë e Izraelit, deti u kthye prapë në vendin e vet, duke përmbytur faraonin dhe ushtarët e tij. Allahu tregon këtë ngjarje të mrekullueshme në Kur’an në këtë mënyrë:
Ashtu siç ishte traditë e popullit të faraonit dhe atyre që kishin qenë më parë, që i konsideronin të rreme faktet e Zotit të tyre, e Ne për këto të këqija të tyre i shkatërruam, e popullin e faraonit (edhe faraonin) e fundosëm, por të gjithë këta ishin dëmtues të vetes së tyre. (El-Enfal: 54)
Në momentin kur faraoni kuptoi se do të vdesë, ai deklaroi se beson në Allahun në mënyrë që t’a shpëtojë vetveten. Nuk e dimë nëse ky pendim i tij në çastin e fundit kishte ndonjë dobi, pasiqë Allahu fal vetëm kur pendimi ynë është i sinqertë dhe para se të vie çasti i vdekjes. Allahu është i Gjithë-Mëshirshëm. Nëse pendimi bëhet në çastin e vdekjes, natyrisht, nëse nuk është i sinqertë, pendimi i tillë nuk do ta shpëtojë njeriun. Njëjtë mund të ishte edhe me faraonin. Por për këtë gjë vetëm Allahu e di. Siç shihet nga ky tregim, ne duhet jetuar që ta fitojmë kënaqësinë e Allahut gjatë jetës sonë dhe mos të bëjmë gabimin e njëjtë si faraoni. Nëse dështojmë në këtë, pendimi në çastin e vdekjes mund të mos ketë dobi.
Profeti Junus
Pa marrë parasysh sa e pashpresë dhe e vështirë të jetë situata, njeriu duhet gjithmonë të ketë besim në Allahun dhe të kërkojnë ndihmë nga Ai. Siç përmendëm në seksionin e më lartë, Musa, paqja qoftë mbi të, kurrë nuk humbte shpresën edhe pse ishte zënë mes ushtrisë së faraonit dhe Detit të Kuq, por ai kishte besimin në Allahun. Junusi, paqja qoftë mbi të, gjithashtu është shembull i një karakteri të mirë. Edhe pse ishte caktuar nga Allahu që ta paralajmëroj popullin e vet, Junusi, paqja qoftë mbi të, e la popullin e vet pa paralajmërim. Kështu që, Allahu atë e sprovoi në mënyra të ndryshme: së pari, ai ishte hedhur në det nga anija në të cilën lundronte. Pastaj një peshk i madh e gëlltiti. Kjo bëri që të ndiej pendim të thellë për sjelljet e veta; ai me pendim u kthye tek Allahu, kërkoi strehim tek Ai dhe iu fal Atij. Kjo tregohet kështu në Kur’an:
(Përkujto) Edhe atë të peshkut (Junusin) kur doli i hidhëruar (prej popullit) dhe mendoi se nuk do t’i vijë më puna ngushtë, po në errësira ai tha se: “Nuk ka Zot pos Teje. Ti je i pastër, nuk ke të meta. Unë i bëra padrejt vetes!” Ne iu përgjigjëm atij, e shpëtuam nga tmerri. Kështu i shpëtojmë Ne besimtarët. (El-Enbija:87-88)
Në Kur’an, Allahu tregon se çfarë do t’i ndodhte atij nëse nuk do të kishte besim në Allahun dhe nuk do të falej:
E sikur të mos ishte ajo që ai kishte qenë prej atyre që shumë e përmendin Zotin. Ai do të mbetej në barkun e tij deri në ditën e ringjalljes. E Ne e hodhëm në një tokë pa bimë (shkretëtirë), ndërsa ai ishte i sëmurë. Dhe Ne bëmë që për të të mbijë një bimë (t’i bëjë hije) nga kungulli. Ne (pastaj) e dërguam atë te njëqindmijë e më shumë. (Es-Saffat:143-147)
Allahu shpëtoi Junusin nga një situatë me të vërtetë të pashpresë. Kjo është një shenjë e qartë se askush nuk duhet që të humbë besimin në ndihmën e Allahut. Përjetimi i Junusit, paqja qoftë mbi të, janë mësim për të gjithë besimtarët: ne nuk duhet kurrë që të bëhemi të plogshtë, pa marrë parasysh se me çfarë vështirësie ballafaqohemi, por ne duhet çdoherë që t’i lutemi Allahut dhe të kërkojmë ndihmë nga Ai.
Profeti Jusuf
Në Kur’an, mund të gjejmë tregimin në detaje për përjetimet e Jusufit, paqja qoftë mbi të. Këtu mund të përshkruajmë shkurtimisht këto përjetime dhe të shohim karakterin shembullor të Jusufit.
Jusufi ishte njëri nga bijtë e Jakubit, paqja qoftë mbi ta. Kur ishte shumë i ri, vëllezërit e tij e hodhën në pus, pasi që ia kishin zili, dhe i kanë thënë të atit se e kanë ngrënë ujqërit.
Udhëtarët e një karvani e gjejnë atë në pus dhe e shitën atë në pallatin e një njeri fisnik në Egjipt. Atje, më vonë kanë shpifur kundër tij dhe e kanë futur në burg, ku ka qëndruar me vite.
Më në fund shpallet i pafajshëm dhe lirohet. Duke qenë një njeri i mençur dhe i besueshëm edhe për shkak se ai ishte krejtësisht i pafajshëm, sunduesi i Egjiptit i vendosi pasuritë dhe depot nën autoritetin e tij.
Më në fund, Jusufi i fal vëllezërit e tij të cilët e vënë në mizori dhe i mori ata si dhe nënën dhe babain që të jetojnë me të. Jusufi, paqja qoftë mbi të, kishte një karakter shembullor. Allahu e vuri atë në sprova të ndryshme, e shpëtoi nga pusi në të cilin ishte e pamundur që të dilej, e shpëtoi nga situata e ligë me dërgimin e e tij në burg e pastaj e shpëtoi atë nga burgu dhe e kthei namin e tij, dhe përfundimisht duke i dhuruar shkallë të lartë. Në çdo situatë, Jusufi, paqja qoftë mbi të, i kthehej Allahut dhe i lutej. Përkundër pafajësisë së tij ai qëndroi në burg për disa vite, pa marrë parasysh ai gjithmonë ishte në dijeni se ishte vetëm një test nga Allahu. Besnikëria e tij dhe besimi në Allahun nën kushte aq të ashpra tregojnë për karakterin e tij të shkëlqyeshëm.
Profeti Ejub
Duke qenë i patundur në të gjitha përjetimet është një veti e rëndësishme tipike për muslimanët. Ejubi, paqja qoftë mbi të, ishte sprovuar me humbje të familjes dhe pasurisë së tij, dhe një sëmundje serioze i solli shumë vuajtje. Ejubi, vetëm kërkonte ndihmën e Allahut dhe mbështetej në Të. Allahu iu përgjigj lutjeve të tij dhe e mësoi atë se si të shërohej. Karakteri shembullor i Ejubit, paqja qoftë mbi të, si dhe lutja e tij tregohet në Kur’an kështu:
Përkujto edhe robin tonë Ejubin, kur me lutje iu drejtua Zotit të vet: “Djalli më ka goditur me mundim e dhembje!” Bjeri me këmbën tënde tokës! Ky është (ujë) i ftohtë, lahesh dhe pi. E nga mëshira Jonë dhe mësim për ata që kanë menduar, Ne ia falëm familjen e tij dhe po aq sa ishin ata. E, merre me dorën tënde një deng thupra dhe bjeri me të, e mos e thyej betimin! Vërtet, Ne e gjetëm atë të durueshëm. Sa rob shumë i mirë ishte ai dhe i kthyer te Zoti. (Sad: 41-44)
Shumë shpejt pasi që neve n’a kaplon sëmundja, vështirësitë apo problemet, menjëherë na kaplon mërzia. Bile disa njerëz bëhen kryelartë ndaj Allahut. Pa marrë parasysh, këto qëndrime shkaktojnë pakënaqësi tek Allahu. Siç tregon shembulli i Ejubit, Allahu mund që të sjell