“O Allah numëroj një nga një! Mbyti një nga një! Dhe mos të mbetët asnjë i gjallë prej tyre!” Ai pastaj tha, “Për derisa unë mbytem si mysliman për hir të Allahut, unë nuk mërzitem se në cilën anë rrëzohem. E tërë kjo është për hir të Allahut: Nëse Ai dëshiron, do të më bekoj mua me ribashkimin e copave të shqyera të trupit tim.”
Kjo është një hutbe e mbajtur prej Shejh Muhamed Abdullah El
Habdan, Imam i xhamisë El Izz bin Abdus Selam në Riad, Arabi
Saudite, të premten më 16 gusht 2002 (07/06/1423 hixhrije). Titulli i
hutbes ishte: KUSH DO TË NGRIHET PËR TË BURGOSURIT MUSLIMAN?
një hutbe e pa paguar dhe shpresohet që të gjithë ata që nuk qenë
prezent të kenë dobi prej saj, veçanërisht në çështjen për të cilën kanë
dëgjuar shumë, derisa edhe propaganduesit e islamit.
Me emrin e Allahut, Mëshiruesit, Mëshirbërësit
O Umeti islam: Lufta ndërmjet të vërtetës dhe të pavërtetës
po vazhdon, ndërmjet dritës dhe errësirës,ndërmjet
udhëzimit dhe devijimit, ndërmjet islamit dhe kufrit…dhe do
të vazhdoj deri në ditën e gjykimit. Luftë në të cilën populli i
imanit do të jenë fitimtarë, por nganjëherë mund ti jepet
humbje… dhe ajo është për shkak të disa faktorëve që i
rrethojnë, që nuk do të sjell diç tjetër përveç se vonim të
fitores.
Si rezultat i kësaj lufte, Allahu më i Larti e zgjedh atë që
dëshiron Ai prej robërve të Tij. Prej mesit tonë ka të tillë që
kanë pasur sukses me nderin e shehidllëkut në rrugën e
Allahut. Ka prej mesit tonë që janë të plagosur në rrugën e
Allahut, dhe ka disa prej gjymtyrëve tona që kanë shkuar
përpara neve në xhenet. Dhe ka prej mesit tonë që janë
robëruar dhe që kanë ra në duar të armiqve tanë, dhe kjo
nuk është diç më shumë përveç se rezultati i të gjitha
betejave, duke i përfshirë edhe betejat e xhihadit. Kushdo
që i shfleton faqet e historisë, do të informohet se një gjë e
ngjashme është një normë që nuk është asgjë e çuditshme
me të. Sa prej heronjve janë mbytur? Sa burra prej tyre
janë plagosur dhe sa prej kalorësve janë burgosur? Por a
mos u mbuluan shpirtrat e tyre me dobësi? A mos u
mërzitën zemrat e tyre me frikë? Ne pyesim, a mos iu
kacavjerrë atyre dobësia dhe mjerimi në zemrat e tyre për
shkak të robërimit të tyre?
Ne e kemi shembull Hubejb bin Adijen (radiAllahu anhu) i cili
kishte rënë në duart e mushrikëve të cilët e përcillnin atë
prej Qabesë për ta mbytur atë. Ai iu tha atyre, “Me lejoni ti fali 2 reqate.” Kur i përfundoj ato ju tha atyre, “Po mos të
kishte qenë se ju kishit për të menduar se po i frikësohem
vdekjes, kisha për ta zgjatur namazin.” Ai ishte i pari cili e
ka vendosur traditën e faljes së 2 reqateve para ekzekutimit.
Ai pastaj tha, “O Allah numëroj një nga një! Mbyti një nga
një! Dhe mos të mbetët asnjë i gjallë prej tyre!” Ai pastaj
tha, “Për derisa unë mbytem si mysliman për hir të Allahut,
unë nuk mërzitem se në cilën anë rrëzohem. E tërë kjo
është për hir të Allahut: Nëse Ai dëshiron, do të më bekoj
mua me ribashkimin e copave të shqyera të trupit tim.”
Përfundimisht ai u mbyt prej Ukbah bin El-Harith.
Në të vërtet, ka mundësi që Allahu të tregoj butësi ndaj një
të burgosuri të tillë dhe ti dhuroj atij gjëra të cilat ia
qetësojnë zemrën e tij. Për shembull, Hubeibi, kur ishte
burgosur, i ishte dhënë butësi prej Allahut sikurse që
dëshmon një grua e cila ishte dëshmitare e ngjarjes: “Unë
kurrë nuk kam parë të burgosur në gjendje më të mirë se
Hubeib. Në të vërtet e kam parë atë duke ngrënë rrush dhe
frute të cilat gjendeshin atë ditë në Meke – e tërë kjo ndërsa
ai gjendej i prangosur në zinxhir të hekurt – vetëm se ka
mund të jetë furnizim i furnizuar prej Allahut.” Në anën
tjetër, një i burgosur ka mundësi të torturohet, të
nënçmohet dhe të sprovohet; vetëm që Allahu t’ia ngrit atij
vendqëndrimin dhe shkallën në xhenet.
Allahu thotë:
“ A menduan njerëzit të thonë: “Ne kemi besuar, e të mos
vihen në sprovë?”Ne i sprovuam ata që ishin para tyre,
ashtu që All-llahu gjithqysh do t’i dallojë ata që e thanë të
vërtetën e do t’i dallojë edhe gënjeshtarët.”[ 29:2-3]
O umeti islam;
Kështu janë të burgosurit të cilët kanë rënë në duart e
armiqve tanë: nëpër burgjet në Palestinë dhe në burgjet në
Kubë, në vendet tjera të globit. Këta burra: janë atë të cilët marshuan përpara për ta ngritur flamurin e xhihadit; janë
ata të cilët marshuan përpara për ti ndihmuar vëllezërit e
tyre, për ta mbrojtur shenjtorin e myslimanëve dhe nderin e
tyre në kohën ku shumica janë dëshpëruar. Njerëzit e atillë
kanë hak mbi umetin për të ju shkuar në ndihmë dhe për të
qëndruar në anën e tyre gjatë sprovave të tyre. I tillë ishte i
Dërguari i Allahut (s.a.v.s.) kur e urdhëroj umetin e tij,
“Siguroni lirimin e të zënëve rob!”[el-Buhariu]
Imam Maliku (rrahimullah) ka thënë; “Është obligim mbi
njerëzit që ti lirojnë të burgosurit duke i shkëmbyer me tërë
atë që e posedojnë, dhe nuk ka dallim në lidhje me këtë (në
mesin e juristëve), për arsye se Pejgamberi (s.a.v.s.) ka
thënë “Siguroni lirimin e të zënëve rob!”[el-Buhariu]
Në të vërtet dijetarët e islamit kanë thënë, “Nëse shteti do
të kishte tërë pasurin e tij për lirimin e të zënëve mysliman
prej duarve të armikut, s’kishte për tu konsideruar shumë.”
Kjo është korrekte: S’kishte për tu konsideruar shumë,
prapa çfarë belaje mund të jetë më e keqe se sa myslimani
të poshtërohet në duart e krishterit të pagdhendur i cili vlon
nga urrejtja?
Në të vërtet ju e keni parë, ne e kemi parë, dhe bota i ka
parë pamjet e një tragjedie që ju ka rënë vëllezërve tanë në
Kub. Ata u transportuan prej Pakistanit në një aeroplan
mallrash – mjekrat dhe flokët e tyre të rruara, të zhveshur
prej të gjitha rrobave të tyre, të lidhur prej kokës deri në
këmbë, sy lidhur dhe të penguar që të ndiejnë ndonjë gjë.
Ku është respekti për shpirtin njerëzor? Ku është respekti i
vendosjes së qenieve njerëzore në kafaz të hekurt, një
pamje e cila ia kujton njerëzve kafazin e shtazëve?
Ata nuk janë të lejuar për ti lënë këta kafaz për kryerjen e
nevojës përveç se një herë në ditë. Ata nxirren prej tyre për
tu marr në pyetje – duar dhe këmbë të prangosur, me kok
të përulur, vetëbesimi i tyre i thyer dhe ajo e cila ju kalon
nëpër mendje është, “Ku janë ditët e lavdishme të myslimanëve? Ku janë ditët e çlirimit? Dhe ku jeni o ju
mysliman??”
Të burgosurit tanë jetojnë në vapën djegëse të Kubës. Dhe
kjo është gjatë dimrit, pra si do të jetë gjendja e tyre gjatë
verës? Derisa edhe natën, të cilën Allahu e ka bërë kohë të
pushimit dhe gjumit, robëruesit e kanë shndërruar atë në
një lugatë të dritës me reflektorët e tyre ndezës. Gjatë ditës,
dielli i djeg ata dhe gjatë natës ata reflektorë ndezës i
pengon ata nga gjumi.
Pra si ka mundësi që ata ta shijojnë shijen e gjumit dhe si
ka mundësi që ata të kënaqen me shijen e ushqimit dhe të
pijes derisa ata kalojnë nëpër këto dhimbje?
Në realitet dhimbja e tyre është 2 llojesh. E para është të
jetuari si i robëruar nën shpirtligësinë vluese krishtere, dhe e
dyta është dhimbja e myslimanëve të cilët ia kanë kthyer
shpinën atyre, ku nuk ka asnjë i cili është ngritur kundër
trajtimit të tyre të zbehët dhe se janë harruar prej neve si
mos te kishte ndodhur gjë.
Si ka mundësi që myslimanët të jetojnë në rehati? Si ka
mundësi që ata ta gjejnë ushqimin e tyre si të shijshëm
ndërsa vëllezërit e tyre po mbahen të robëruar në duart e
armiqve të tyre? Si ka mundësi që njeriu të kënaqet me
gjumin derisa vëllezërit e tij atje janë duke jetuar në
poshtërimin vlues krishterë?
Si ka mundësi që lotët e njeriut të ndalen derisa i sheh
vëllezërit e tij atje duke jetuar në kushte të mjerueshme dhe
të vuajtjes?
Si mund ti bëjë të kënaqur myslimanët që të lejojnë që bijtë
e tyre tu dorëzohen armikut mosbesimtarë, që të dëbohen
në vendin më të largët në botë dhe prapë nuk trazohen
gjokset e tyre dhe as që dëgjojmë prej tyre ndonjë fjalë apo
thirrje?
Cili është qëndrimi i shteteve? Cili është qëndrimi i fiseve?
Derisa, edhe i familjeve dhe të afërmeve të tyre? A nuk
është obligim për ta që të bëjnë diçka dhe të marrin ndonjë
qëndrim?
Duhet tua bëjnë me dije armiqve Amerikan se këta të
burgosur nuk janë të shkëputur prej pjesës tjetër të botës,
se ka diçka që e përcjell rastin e tyre. Ata duhet që ti bëjnë
që Amerikanët ta kuptojnë që çështja e të burgosurve nuk
ka marr fund ende, përkundrazi vetëm se ka filluar.
Asnjëri nuk është i arsyetuar nëse heshtë për këtë,
veçanërisht pasi që e kemi parë trajtimin e egër me të cilin
janë ndeshur këta muxhahid të cilët e ngritën lartë kokën e
umetit;
Të varrosur për islam dhe për popullin e tij
O mysliman, a janë të burgosurit tanë duke jetuar jetë të
mirë sikurse ju që po jetoni? Në të vërtet vetëtima ka
shkrepur në zemra. O mysliman, a janë të burgosurit tanë
në krenari sikurse ju që jeni? Poshtërimi nuk është në
pranga dhe zinxhir. O ju të burgosur, poshtërimin më të keq
e keni lënë larg mbrapa jush. Ju e keni ndihmuar fenë e të
Diturit e të padukshmes. Dhe me të vërtet krenari keni
arritur. Se krenaria e krenarive qëndron në thelluesit e
zemrave. O ju të burgosur a ju kemi harruar, jo por
përkundrazi jua kemi kthyer shpinën. Një luan i tërbuar as
që do të na alarmoj neve. Se bota jonë qëndron sot gjatë në
heshtjen e saj për njerëzit; adhuruesit e kryqit. A e kanë
ndjekur me siguri rrugën e së vërtetës. Ç’far dhimbje është
që të shohim një ftohje të tillë prej të afërmeve mysliman?
O umeti islam! Në të vërtet myslimanët e parë e kane lënë
një trashëgimi për neve: shembuj të jashtëzakonshëm se si
të burgosurit janë liruar prej duarve të armiqve.
Kur Mensur bin Ebi Emir u kthye prej një beteje prej
Andalusit verior, ai u ndesh me një grua myslimane tek
portat e Kordoves. Ajo i tha atij, “Në të vërtet biri im është
marrë si i burgosur prej duarve të krishterëve – pra ti duhet
të paguash si shkëmbim apo të ma kthesh mua atë.”
Mensuri as që hyri në Kordov. Por përkundrazi, ai u kthye
me armatën e tij derisa arriti ta siguroj lirimin e këtij të
burgosuri të vetëm mysliman.
Dhe kur sundimtari i Andalusit (Spanjës së sotme), El-
Hakem bin Hisham, dëgjoj se një grua myslimane është
marrë si e burgosur dhe kishte bërtit, “O El Hakem! Me
shpëto!” tmerri i kësaj çështje e mbisundojë atë. Prandaj, ai
i tuboi forcat e tija, e përgatiti veten e tij dhe e lëvizi
ushtrinë e tij drejt tokës së armikut në vitin 196 hixhrije
(812 sipas krishtit). Ai hyri nëpër tokat e tyre dhe i pushtoj
shumë fortifikata. Ai e shkatërroj vendin dhe e grabiti tërë
pasurin e tij. Ai i mbyti burrat dhe i morri gratë e tyre
robëresha dhe për çfarë qëllimi vetëm për ta liruar atë grua
të vetme myslimane. Pasi që e siguroi lirimin e saj ai u kthye
në Kordov fitimtarë.
Lajmi gjithashtu i arriti Mu`tasimit se një grua e ndershme
myslimane po mbahet e robëruar prej egërsirës krishtere në
Umurijeh, ku një ditë ai i kishte mëshuar shuplak në fytyrë
për të cilën ajo kishte bërtitur, “O Mu`tasim” pasi që e
kishte e dëgjuar këtë ai iu përgjigj britmës së saj, “Unë po
vijë për të ju përgjigjur kërkesës tënde!” “Unë po vijë për të
ju përgjigjur kërkesës tende!” Pastaj ai u nis në krye të një
kontingjenti prej 70 000 ushtarësh derisa arriti në Umurijeh
dhe e pushtoj atë. Pastaj ai pyeti për egërsirën krishtere dhe
ia preu kokën e tij dhe e liroj gruan e ndershme.
Kështu e kanë pas zakon të jenë sundimtarët e mëhershëm:
sapo e dëgjonin thirrjen për ndihmë ata me vrull shkonin për
t’iu përgjigjur dhe për ti ndihmuar të shtypurit. Në të vërtet,
njëherë Umer bin Abdul Aziz i kishte shkruar njërit prej
ministrave të tij që të paguaj për lirimin e të burgosurve
mysliman, edhe nëse harxhohet e tërë pasuria e deponuar e
shtetit islamik.
Abu Galib Hammam bin Al Muhadhib Al Ma’rj në historinë e
cek se Seif el Daulah i harxhoi të gjitha parat që i posedonte
për lirimin e të burgosurve mysliman prej Romakëve, dhe se
Ebul Abas el Huzai, Guvernatori i Shamit (banor i Levantit), i
harxhoi një milion dërhem për lirimin e të burgosurve
mysliman prej turqve.
Nëse me para nuk ka mundësi të sigurohet lirimi i tyre,
atëherë mjetet e tjera të kërcënimit dhe provokimit duhet të
përdoren. Kur Kuteibah (radiAllahu anhu) e miratoj një
marrëveshje me sundimtarin e Shumanit, ai e shkroi një
letër duke i tërhequr vërejtjen dhe duke ju kërcënuar Naizak
Turkanit që ti liroj të burgosurit musliman. Naizak u frikësua
dhe shpejt u detyrua (që ti liroj).
Dijetarët çdoherë kanë pasur një rrol të madh në nxitjen e
njerëzve për shpëtimin e të burgosurve mysliman të luftës,
qoftë ajo duke i shkruar sundimtarit mysliman apo duke e
vizituar armikun dhe duke kërkuar prej tyre lirimin e të
burgosurve mysliman apo së paku i është lutur Allahut që
ti liroj ata. Në të vërtet Ibn Tejmijah shkoi për ta takuar
Bulaj, njërin prej gjeneralëve mongol dhe kërkoi prej tij që ti
liroj të burgosurit mysliman, dhe ai pati mundësi që ti liroj
shumë prej tyre para se të kthehej në shtëpi
Ibn Tejmijah këtë letër ia shkroi mbretit të Qipros:
“O mbret, si ka mundësi që të lejosh që gjaku të derdhet,
gratë të merren në skllavëri dhe pronat e njerëzve të merren
prej tyre pa ndonjë të drejtë prej Zotit dhe të Dërguarit të
Tij? A nuk është i vetëdijshëm mbreti, se në vendet tona
jetojnë në paqe dhe siguri një numër i madh i krishterëve?
Sjellja jonë ndaj tyre është e njohur për të gjithë. Atëherë si
ka mundësi që të burgosurit tanë të trajtohen në një mënyrë
të atillë ku asnjë njeri i moralshëm apo njeri fetarë nuk ka
mundësi të jetë i kënaqur me këtë asnjëherë?!!!
Dhe shumë prej tyre janë zënë përmes tradhtisë, dhe
tradhtia është e ndaluar në të gjitha fetë, legjislacionet dhe
politikat. Si ka mundësi që ti mbash të robëruar ata që janë
zënë përmes tradhtisë? A mos mendon që do të jepet siguri
kur do të ndeshesh me myslimanët pas të gjitha atyre
gjërave që i ke bërë dhe tradhtinë që e ke shfaqur?
Allahu do ti ndihmoj ata dhe do të ju jap fitore, veçanërisht
gjatë këtyre kohërave kur umeti i ka ngjeshur radhët e ti për
xhihad dhe është përgatitur që të luftoj përpara. Të
devotshmit dhe aleatët e më të Mëshirshmit i janë
përkushtuar bindjes ndaj urdhrave të Tij. Kufijtë bregdetarë
po drejtohen prej komandantëve të ashpër dhe të fuqishëm
rezultatin e të cilëve vetëm se e kemi parë dhe radhët e tyre
çdoherë po rriten.
Si shtesë, në radhët e myslimanëve ka burra që janë të
përkushtuar për operacione flijuese – ata kanë mundësi që
të mbysin mbretër qofshin ata në shtretërit e tyre apo në
shtëpitë e tyre. Imazhi i tyre, i ri dhe i vjetër ka arritur
veshëve të mbretërve.
Në mesin e tyre ka njerëz të devotshëm lutjet e të cilëve
Allahu nuk i kthen dhe as që lejon që kërkesat e tyre të jenë
të padobishme. Ata janë njerëz të atillë sa që nëse ata janë
të hidhëruar, Allahu hidhërohet, dhe nëse janë të kënaqur,
Allahu është i kënaqur.
O mbret, duke e ditur se myslimanët të rrethojnë ty prej
shumë fronteve, ç’far e mire mund të arrihet nga trajtimi i të
burgosurve mysliman në një mënyrë që as një njeri me
mendje të shëndosh, qoftë ai mysliman apo ndonjëri i cili
është pajtuar për marrëveshje paqeje me myslimanët nuk
mund të pajtohet me atë asnjëherë?”
Abu Said El The’labi e cek se kur Ibrahimi dhe Muhamedi u
rebeluan kundër Halifes së famshme Abasit, Abu Xhafer El
Mensur, ai dëshironte rojet e frontit ti ndihmonin atij kundër
rebelëve. Sidoqoftë, ata refuzuan, dhe disa mijëra prej tyre
ranë në duart e një sundimtari romak i cili ishte shumë
lakmues që ti zë robër myslimanët për ti liruar ata me para.
Sidoqoftë, Halifja refuzoi që të paguaj për lirimin e tyre.
Ai, Imam El Auzai (rrahimullah) i shkroi halifes:
“Në të vërtet Allahu më i Larti të ka zgjedhur ty që të
kujdesesh për punët e këtij umeti – që ti çdoherë të kesh
kujdes ndaj detyrës tënde me drejtësi dhe ti pasosh urdhrat
e Pejgamberi të Tij (savs) që ta ulësh krahun tënd të
mirësisë dhe të jesh i butë me njerëzit. Unë e lus Allahun
më të Lartin që ta zbusë prijësin e besimtarëve në lidhje me
masën popullore të këtij umeti dhe që Ai t’ia dhuroj atij
mirësinë e Tij.
Në të vërtet pushtimi idhujtar ishte i suksesshëm në vitin e
parë dhe arritën ta tejkalojnë mbrojtjen myslimane – qëllimi
i tyre është tek gratë myslimane dhe dëbimin e pleqve dhe
të fëmijëve prej kalave të tyre. E tërë kjo është për shkak të
mëkateve të myslimanëve por prapë se prapë mëkatet të
cilat Allahu ua ka fal janë edhe më shumë. Ka qene mëkati i
myslimanëve që i dëboi pleqtë dhe fëmijët prej kalave të
tyre – ata nuk gjetën askënd për të ju ndihmuar dhe as që
ju erdhi dikush në ndihmë. Gratë u murrën me këmbë dhe
duar të zbuluara që ti shohin të gjithë dhe që ti dëgjojnë,
ashtu siç i sheh Allahu krijesat e tij dhe sheh se si janë
larguar prej Tij.”
Kështu që prijësi i besimtarëve duhet të ketë frikë Allahun
dhe duhet ta pasoj rrugën e Allahut duke paguar për lirim
(të burgosurve). Ai nuk duhet të humbë dashurin e Allahut
në lidhje me këtë, pasi që Allahu thotë:
“Ç’keni që nuk luftoni për Zotin dhe për (t’i shpëtuar) të
paaftit: nga burrat, nga gratë e nga fëmijët, të cilët luten:
“Zoti ynë! nxirrna nga ky fshat (Meka), banorët e të cilit
janë mizorë. Jepna nga ana Jote shpëtim e ndihmë!”[Kuran
4:75]
Të betohem në Allahun o prijës i besimtarëve, se të
burgosurit nuk kanë ndonjë pasuri të deponuar (përmes
plaçkës së luftës) e as ndonjë pronë për taksa – me
përjashtim të gjërave të tyre personale. Në të vërtet unë
jam informuar se Pejgamberi (savs) ka thënë:
“Në të vërtet unë nganjëherë e dëgjoj vajin e një foshnje
prapa meje në namaz dhe për atë e shkurtoj namazin duke
pasur frikë për dhimbjet që do t’ia shkaktoj nënës së tij.”
Pra si ka mundësi o prijës i besimtarëve që ti lesh ata në
duart e armiqve? Ata po sprovohen dhe trupat e tyre po
zbulohen në atë mënyrë e cila nuk është e lejuar përveç se
përmes martesës, sidoqoftë ti është dashtë të jesh
ambasadori i Allahut në tokë Allahu i Gjtihëfuqishëm është
mbi ty dhe Ai do ta marr hakun e Tij prej teje dhe do të
merret me ty në një Ditë ku peshojat e drejtësisë do të sillen
përpara për ditën e gjykimit – një ditë kur asnjë shpirti nuk
do ti bëhet padrejtësi, edhe nëse vije me një vepër sa fara e
mustardë. Gjykimi i Tij është i mjaftueshëm për ne.”
Kur letra i arriti Ebu Xhaferit, ai urdhëroi që të bëhet pagesa
në mënyrë që të lirohen myslimanët e burgosur.
Dijetarët e kanë pas zakon që të ndiejnë agoni për nënat e
goditura dhe për baballarët e lënduar dhe prej tyre do të
shkëlqenin duatë e sinqerta për të burgosurit mysliman.
Ibni Kethiri e cek se një grua erdhi tek Imam Begi Bin
Muhallad (rrahimullah) dhe i tha atij:
“Në të vërtet biri im është zënë prej francezëve dhe s’mund
të flejë prej mallëngjimit për të. Unë e kam një shtëpi të
vogël që mund ta shes për ta liruar me pagesë birin tim, pra
a mund të më drejtosh tek dikush i cili do ta blejë atë kështu
që të vazhdoj me punën time për ta liruar birin tim me
shumën e parave të shitjes së shtëpisë? Se në të vërtet unë
e jetoj ditën dhe natën e pa rehatshme, unë nuk mund të
gjejë aspak gjumë, durim apo pushim.” (Dhe kjo është
gjendja e nënave sot – dhe si ka mundësi që kapakët e syve
të saj të mbyllën kur ajo e dinë se fëmija i saj është rob në
duart e armiqve të saj – dhe Allahut ajo ia drejton ankesat.)
Ai Imam Bagi tha, “Tani shko në mënyrë që të shikoj për
këtë çështje me lejen e Allahut.”
Dijetari e uli kokën e tij dhe i lëvizi buzët e tij, duke ju lutur
Allahut të Gjithëfuqishmit që ta liroj birin e saj prej
kthetrave të francezëve. Nuk kaloj shumë dhe gruaja u
kthye tek dijetari me birin e saj pran vete. Ajo tha, “Dëgjo
ngjarjen e tij, Allahu pastë mëshirë në ty.” Imam Bagi tha, “
Na trego ndodhin tënde.”
Djaloshi tha, “Unë isha prej atyre që i shërbeja mbretit –
çdoherë i lidhur në zinxhir, dhe një ditë, kur isha duke ecur,
prangat e këmbës mu hapën. Pra roja erdhi tek unë më
shau dhe tha, `Pse i ke hequr prangat prej këmbëve?` Unë
thash, `Jo, pasha Allahun as që i kamë prekur ato. Vetë u
zgjidhën dhe as që i kam ndjerë kur kanë rënë. Pra ata e
sollën farkëtarin, i cili prapë mi vendosi prangat në këmbë, e
rregulloj lidhjen dhe i shtrëngoj shumë burmat. Po sa u
ngrita në këmbë, zinxhiri prapë u zgjidh kështu që ata prapë
mi venduan – kësaj here me një siguri më të madhe, dhe
prapë ranë. Pastaj ata i pyetën murgët e tyre për këtë rast.
Murgët e tyre pyetën, `A ka ai nënë?` Unë u përgjigja,
`Po.`Ata u përgjigjen,`Në të vërtet ajo është lutur për ty
dhe lutjet e saj janë plotësuar. Lirojeni atë!`Kështu që ata
më liruan dhe më ruajtën mua derisa arrita në tokat islame.”
Imam Begi Bin Muhalladi e pyeti djaloshin se në cilën kohë
saktësish i ishin zgjidhur prangat prej këmbëve të tij dhe
keni kujdes dhe veni re ishte saktësisht koha gjatë së cilës
ai i ishte lutur Allahut për lirimin e djaloshit!
A e pasojnë dijetarët mysliman rrugën e atyre shembujve
unik dhe a e luajnë rrolin e tyre në përpjekje për lirimin e të
burgosurve tanë prej duarve të armiqve të ligë? A po lëvizin
që ti këshillojnë ata që janë përgjegjës, që ta bëjnë këtë
qëllim dhe çështje të vërtet? O Allah!
A ua përcjella porosinë? O Allah Ti qofsh Dëshmitari im!
Allahu me bekoftë mua dhe juve përmes këtij Kurani
madhështori.
Pjesa e dytë e hutbes.
O umeti islam! Kjo është një letër prej një të burgosuri për
të gjithë ata të cilët janë përgjegjës: për çdo dijetarë… për
çdo mysliman…për të gjithë burrat dhe gratë… o ju
mysliman…
“Në të vërtet unë po jetoj nëpër sprova. Sëmundja më ka
mundur mua dhe uria më ka rraskapitur. Dielli djegë
vazhdimisht deri në perëndim dhe tretmani i robëruesve
është shumë i rëndë. Sa herë që hyjë dhe dal prej kafazit
tim, prangat janë në duart dhe këmbët e mija. Unë peshoj
me peshën e tyre. Çka mund të ketë ndonjë gjë më të
hidhur se sa të biesh në duart e armikut i cili vlon? Çka
mund të jetë më shqetësuese se sa të detyrohesh me forcë
që ti përkulesh dhe të poshtërohesh para krishterit
kokëtrashë? Sidoqoftë, Allahut i ankohem për papërkrahjen
time, dobësimin e manovrimit dhe çnderimit tim para
njerëzve. O Ti më i Mëshirshmi! Ti je Zoti i të shtypurve! Ti
je Zoti im! Në besën e cilit do që më ke lënë, qoftë ajo në
duart e një personi të largët i cili është i mërrolur ndaj meje
apo në duart e armikut të cilit i është dhënë kontroll mbi
punët e mija, por për derisa Mallkimi Yt nuk bijë mbi mua
atëherë unë nuk mërzitem.
Por falja Yt mua më mjafton. Unë kërkoj ndihmë prej Dritës
së Fytyrës Tënde e cila e shndrit errësirën, përmes së cilës
çështjet e kësaj bote dhe botës së ardhshme rregullohen.
Asnjëherë mos u bëftë që ta tërheqë Hidhërimin Tënd, apo
që Ti të hidhërohesh në mua. Dhe nuk ka fuqi dhe burim
përveç se tek Ti vetëm!
Deri tek ai i cili e dëgjon letrën time, çfarëdo gjendje që jam
prej agonisë, mizërisë dhe shqetësimit, nuk mund të
krahasohet me ato mendime të cilat kalojnë nëpër kokën
time kur mendoj se si myslimanët na e kanë kthyer shpinën.
Se si e kanë harruar çështjen tonë, dhe se si nuk e kanë
ngritur vetëdijen për hallin tonë… sikurse të ishim ne njerëz
të një planeti tjetër… sikurse ne të mos ishim mysliman. Në
të vërtet është turp që organizatat perëndimore po lëvizin që
ta mbrojnë kauzën tonë në mes të paaftësisë dhe
plogështisë së myslimanëve ndaj gjendjes sonë. Është për
tu habitur se si marrëdhëniet ndërmjet Australisë dhe
Amerikës ngushtohen për shkak të një të burgosuri
Australian dhe se si marrëdhëniet ndërmjet aleancës Anglo-
Amerikane janë keqësuar për shkak të disa të burgosurve
britaneze . Dhe sa për neve, askush nuk do të qan për neve
edhe pse jemi më shumë se 600. Përkundrazi, po të mos ti
kishte treguar Amerika nacionalitetet tona, shtetet Arabe
kishin për të vazhduar që të na injorojnë dhe ta mohojnë
ekzistimin tonë.
O ti i cili e dëgjon letrën time… ne jemi të burgosurit… ne të
gjithë do të ngrihemi kundër jush para Allahut në Ditën e
Gjykimit dhe ne do ti themi Atij… `Këta njerëz, i kanë ditur
urdhrat e Pejgamberit Muhamed (s.a.v.s.) në lidhje me
lirimin e të burgosurve, por ata nuk e morën për detyrë e as
që i ndërmorën të gjithë masat të cilat shpien deri tek liria
jonë.`
Në të vërtet ne i bëjmë thirrje të gjithë njerëzve të cilët janë
të kujdesshëm ndaj fesë së tyre. Ju bëjmë thirrje juve me
marrëveshje të besimit e cila është ndërmjet nesh, që ju të
lëvizni që ta bëni çështjen tonë të gjallë. Përmes gjykatësve
të cilët kanë mundësi që ta kërkojnë lirimin tonë, që të flisni
për rastin tonë përmes medieve, ti bëni presion Amerikës,
t’ia tërhiqni vërejtjen asaj se është kundër interesit të saj
nëse ajo nuk na liron neve. Dhe sa për atë që s’ka mundësi
të bëjë ndonjë gjë, atëherë se paku çka ai mund të bëjë
është që ti ngrit krahët e tij në pjesën e tretë të natës duke
u lutur kundër zullumqarëve dhe duke e lutur Allahun për të
brengosurit që të na liroj neve prej mjerimit tonë dhe të na
largon barrën prej neve.
Pejgamberi (s.a.v.s.) ka thënë,
`Kushdo që ia kthen shpinën myslimanit në një situatë ku ai
ka mundësi ta ndihmoj atë, Allahu do ta braktis ata në një
kohë kur ai do ta dëshironte ndihmën e Allahut. Dhe ai
(s.a.v.s.) ka thënë, `Kushdo që ia largon myslimanit një
brengë, Allahu do t’ia largoj atij një breng në Ditën e
Gjykimit.`Nëse neve na harroni – atëherë të lutemi mos na i
harroni gratë dhe fëmijët tanë, që të kujdeseni dhe të
merreni me ata, se ne mund ta durojmë këtë me
vendosmëri – dhe Allahut ia drejtojmë ankesat tona. Dhe
përfundimisht ty moj nënë dhe baba i dashur, keni durim;
kërkoni shpërblimin prej Allahut dhe shpesh thoni se, `Nuk
ka shpëtim apo fuqi përveç se me Allahun,`sikurse që na ka
këshilluar Pejgamberi ynë (s.a.v.s.).
Në të vërtet Auf bin Malik El Eshja’i erdhi tek Pejgamberi
(s.a.v.s.) dhe tha, `O i Dërguar i Allahut! Në të vërtet
armiku e ka burgosur birin tim dhe nena e tij është bërë e
shqetësuar. Çka më urdhëron të bëjë? Ai (s.a.v.s.) u
përgjigj,`Të urdhëroj ty dhe asaj që sa më shumë që të keni
mundësi të thoni, `Nuk ka shpëtim apo fuqi përveç se me
Allahun.`Gruaja i tha burrit të saj, Ç’far gjëje të bekuar që
paska kërkuar prej teje që të bësh.`Kështu ata filluan
vazhdimisht që ta thonë atë, derisa armiku u bë i
pakujdesshëm dhe biri i tyre arriti të ik me një kope prej
4000 delesh, i cili pastaj ia solli babait të tij. Pastaj u zbrit ky
ajet Kuranor, “E kush i frikësohet All-llahut, atij Ai i hap
rrugë (prej çdo vështirësie), dhe e furnizon atë prej nga nuk
e kujton fare.” [Kuran 65:2-3]
Përfundimisht mos e harroni gjendjen tonë të vështirë. Ne
jemi të burgosurit… ne jemi bijtë tuaj në Kubë… mos e
harroni gjendjen tonë të vështirë… mos e harroni gjendjen
tonë të vështirë…”
O mysliman këtë letër do t’ia drejtoj dijetarëve… po,
dijetarëve të cilët janë trashëgues të Pejgamberëve. Mbi
supet e tyre qëndron përgjegjësia e cila nuk është mbi të
tjerët. Ju e keni parë se deri ku kanë shkuar të parët tuaj
për lirimin e të burgosurve mysliman. Ju e keni parë se ç’far
bëri Shejh-ul-Islami Ibn Tejmija dhe Imam El Euzai dhe
shumë të tjerë sikurse ata. Pra ç’far rroli do të luani që këtë
ta bëni një çështje dhe të ju flisni atyre në autoritet që të
përpiqen për lirimin e të burgosurve, apo së paku që të
përmirësohen të trajtuarit e tyre, të flitet për ta në mediat e
zakonshme, ta nxitni mendimin e popullit kundër këtij
armiku i cili gurgullon dhe të ju tregoni njerëzve për rrezikun
që po i kanoset në fenë e tyre duke ia kthyer shpinën këtyre
të burgosurve dhe që po heshtin për gjendjen e tyre të
vështirë?
Pra keni frikë Allahun, o dijetarë të Islamit, dhe bëhuni prej
trashëguesve më të mirë në mënyrë që të jeni prej
pasardhësve më të mirë.
Letra e dytë i drejtohet familjeve të burgosurve, familjeve të
heronjve, familjeve të atyre që i ngritën lartë kokat tona…
ju duhet ta dini se bijtë tuaj nuk janë burgosur për arsye se
janë dhënë pas epsheve të ulëta, e as prej ndonjë krimi që
njerëzit do të fshiheshin prej tij në turp. Përkundrazi, e tërë
bota është krenare për bijtë tuaj, ata nuk u morën vetëm se
prej kulminacionit të kësaj feje, duke bërë xhihad në rrugën
e Allahut, duke e mbrojtur nderin dhe duke i luftuar kafirat.
Këto radhë duhet të ju gëzojnë juve dhe kjo krenari e
meriton përgëzimin tuaj dhe se sytë tuaj duhet të qetësohen
në pamjen e këtyre heronjve.
Dhe letra e tretë drejtuar vëllezërve tanë…të dashurve
tanë… atyre më të cilët e ndajmë dhimbjen e tyre dhe e
ndiejmë vuajtjen e tyre…vëllezërve të cilët janë robëruar…
O ju heronjtë e Islamit… keni durim, qëndrim dhe
paluhatshmëri! O ti cili qëndron i lartë në kohën e
poshtërimit, ti dërgoj këto vargje të poezisë për ta ngritur
shpirtin tënd, le të flasin në emrin tuaj,
O ju kalorësit e krenarisë:
Vëllezërve të mijë të cilët armiku i ka zënë ata në tokën
krenare të Afganistanit, ku disa prej tyre u dërguan në Kubë
dhe të tjerët në burgjet e Pakistanit. Që të gjithëve ua
dërgoj këto fjalë vendosmërie dhe të sfidës. Dhe cilido i cili
është i sinqertë me Allahun, atëherë Allahu nuk do ta
zhgënjej mendimin e tij!
Shoku im unë do të jetojë me krenari.
Dhe unë përherë do ti pluhurojë njerëzit e hipokrizisë.
Unë do të vazhdojë në rrugën time drejt lavdisë.
Edhe nëse armiqtë mi këpusin duart dhe këmbët e mia.
Unë do të vazhdoj drejt shehidllëkut me vendosmëri.
Se unë dhe vdekja jemi duke bërë gara.
Dhe ndërrimi i jetës sime nuk do ti jep fund luftës kundër
kufrit-mosbesimit.
Se feja e Allahut është e mbrojtur dhe e përhershme.
Pra o ju që më njihni, mos thoni.
Pse e ke shpjer vetën në ngufatje?
Se unë jam besimtarë me qëllime të larta.
Dhe unë nuk jam i pajtuar me poshtërim apo nënçmim.
Dhe qëllimi im më i lartë është që ta bëjë të kënaqur Zotin
tim.
Dhe që të arrijë sukses në krye të qëllimeve të mija
kryesore.
Dhe dëshira ime më e lartë është që të vazhdoj drejt
përhershmëris.
Se unë jam mallëngjyer për virgjëreshat e xhenetit.
O babai im nëse ke mundësi ta shohësh gjendjen time.
Dhe ata mbi supet e mija kanë vendosur pranga.
Dhe ata mi kanë lidhur duart me hekur të zullumit.
Dhe ata ma kanë përulur kokën sikurse një invalidi.
Dhe ata mi kanë zhveshur rrobat pa ndonjë mëkat.
Dhe ata më kanë marshuar derisa lotët gjendeshin në sytë e
mi.
Dhe kamxhikët e tradhtisë kanë arritur tek unë.
Kështu që jam bërë gjah nen këmbët e gjuetarit.
Dhe ju më keni parë mua derisa gjaku në fytyrën time.
Shpërthente prej duarve të politikanëve të aftë.
Pra mos u merakos, o babai im, se unë.
Kërkoj mbrojtje tek Krijuesi im pasi tek Ai është fundi im.
Dhe çka kanë mundësi që armiqtë të bëjnë?
Pas që Allahu për islamin është Ruajtës.
Pra nëse ma derdhin gjakun çdo ditë.
Dhe nëse vendosin barriera ndërmjet meje dhe vëllait tim.
Dhe nëse ma bëjnë jetën time xhehenem.
Dhe gjithësia të bëhet e zezë si një errësirë e përhershme.
Dhe nëse e pengojnë ajrin që të mos më arrij tek hunda
ime.
Dhe nëse venat mi sjellin deri në hundë.
Dhe nëse derdhin flak të katranit të shkrirë.
Mbi trupin tim si një ujë i ftoftë mbi lëkuren time.
Atëherë o babai im, ata kurrë nuk do të arrijnë.
Deri tek zemra ime dhe as që do të ma lakojnë
vendosmërinë time asnjëherë.
Unë do të qëndroj i paluhatshëm, se furnizimi im është Libri
im.
Dhe fjalët e Pejgamberit të zgjedhur, në ato gjendet
frymëzimi im.
Babai im unë do të qëndroj si një kala e patundshme.
Unë do të qëndroj lartë në qiellin e lavdisë.
Dhe së shpejti do ti gjallëroj ditët e së kaluarës, në kujtim të
Sallahudinit dhe luajve tjerë.
Dhe së shpejti do të vije një ditë në të cilën do të ndien
mizëri.
Tiranët dhe kokat e mynafikëve.
Njerëzit e përjetojnë brengën përmes epshit.
Dhe disa do të digjen prej zjarrit.
Por unë jetoj me zemër të pastër.
Unë shijoj, [përmes krenarisë sime, njëra prej shijeve më të
ëmbla.
O mysliman pas këtij shpjegimi të gjatë, do ti rrumbullakoj
për ty në formë të pikave dhe do të ju këshilloj juve të
gjithëve:
1. Që të mbahet aktiv rasti i të burgosurve në media, dhe
të hidhet pak dritë në të dhe të vihet në shesh politika
amerikane ndaj myslimanëve.
2. të kontaktohen institucionet dhe organizatat që kanë
lidhje me të drejtat e njeriut, që të intervenojnë dhe ti
lehtësojnë torturat e muxhahidëve nëpër të cilat ata po
kalojnë.
3. ti bëhet presion qeverive duke kërkuar që ata ti vënë
në shesh informatat rreth të burgosurve dhe që ti
kthejnë ata në shtetet e tyre.
4. Të formohet trupit i gjykatësve të sinqertë që të hajn
peshe kësaj çështje si në vendin e tyre ashtu edhe
jashtë vendit.
5. Të shpallet xhihad kundër kokave të kufrit në mënyrë
që të sigurohet lirimi i të burgosurve mysliman, sikurse
që kanë bërë liderët dhe sundimtarët tanë të së
kaluarës… kjo ishte se çka bëri Mansur bin Abi Emir,
dhe Muatasimi, dhe El-Hakam bin Hisham dhe të tjerët.
O Allah, i Gjallë dhe i Përhershëm!
O Allah, liroj myslimanët e zënë rob!
O Allah, liroj myslimanët e zënë rob!
O Allah, liroj të burgosurit tanë dhe të burgosurit e tjerë
mysliman!
O Allah, liroj të burgosurit tanë në Palestinë! Dhe në
Kashmir! Dhe në Filipine! Dhe në Kub!
O Allah, shpejtoje zgjidhjen e rastit të tyre!
O Allah, shpejtoje zgjidhjen e rastit të tyre!
O Allah, shpejtoje zgjidhjen e rastit të tyre!
O Allah, jepi fund robërimit të tyre!
O Allah, jepi fund robërimit të tyre!
O Allah, ke mëshirë në të dobëtit prej tyre!
O Allah, ke mëshirë në të dobëtit prej tyre!
O Allah, bekoj ata me paluhatshmëri!
O Allah, bekoj ata me paluhatshmëri!
O Allah, bëri ata të vendosur, O Ti i Gjallë dhe i
Përhershëm!
O Allah, bëri ata të vendosur, O Ti i Gjallë dhe i
Përhershëm!
O Allah, ke mëshirë në të dobëtit prej tyre! Dhe forcoj të
thyerit prej tyre!
O Allah, në duart tua është fati i jehudive tradhtarë! Dhe
zullumqarëve të krishterë!
O Allah, lëshoje Fuqinë Tënde kundër tyre!
O Allah, lëshoje Fuqinë Tënde kundër tyre!
O Allah, lëshoje Fuqinë Tënde kundër tyre!
O Allah, mallkoj me një mallkim të fuqishëm!
O Allah, tregona Fuqinë Tënde që të na habit!
O Allah, mos e le asnjë aeroplan ushtarak në qiell përveç
se ta rrëzosh poshtë!
Dhe asnjë tank në toke përveç se ta shkatërrosh Ti atë!
Dhe asnjë anije në det përveç se ta fundosësh atë!
O Allah, në duart tua është fati i munafikëve dhe
tradhtarëve!
O Allah mos lejo që të vendosin flamur! Dhe mos lejo që
ata ti arrijnë qëllimet e tyre!
Dhe bëri shembuj dhe të marrin mësim ata që vijnë pas
tyre!
O Allah, vendose flamurin e xhihadit!
O Allah, vendose flamurin e xhihadit!
O Allah, vendose flamurin e xhihadit!
Dhe bëre që ta mbisundojë shirkun, kufirin dhe
padrejtësinë!
O Allah, udhëzo umetin drejt devotshmërisë!
Dhe drejt bindjes ndaj Teje!
Dhe që të urdhërojnë në të mirë dhe të ndalojnë nga e
keqja!
O Ti i Lavdëruari, Plot Krenari!
O Allah, mbroj vendlindjet tona dhe vendbanimet tona!
Dhe përmirësoj sundimtarët prej mesit tonë! O Ti
Gjithëfalësi!
Lavdia i qoftë Zotit Tuaj, Zotit të Krenarisë, larg asaj çka
ata i përshkruajnë… dhe paqja dhe shpëtimi qoftë me të
Dërguarit.. dhe Falënderimi i qoftë Zotit të botëve. Dhe
paqja dhe shpëtimi qoftë mbi Pejgamberin tonë
Muhamedin.