“Të pyesin ty për shpirtin. Thuaj:”Shpirti është çështje që i përket vetëm Zotit tim, e juve ju është dhënë fort pak dije” (Isra, 85)
Shpirti është krijesë e All-llahut. Ai frymëzohet në çdo qenie njerëzore kur embrioni arrin ditën e 120-të dhe mbetet në kontakt, edhe nëse jo brenda qenies njerëzore, gjatë jetës së tij në tokë dhe në çastin e vdekjes ndahet nga trupi që të banojë në qiej.
Si çdo gjë tjetër në gjithësi, edhe ai është krijesë e All-llahut, mirëpo, siç na bën me dije ajeti i mësipërm kur’anor, njerëzimit i është dhënë dituri e kufizuar rreth tij. Kur trupit i dhurohet shpirti, jeta fillon. Dhe kur shpirti lë trupin, jeta mbaron përderisa vdekja fillon.
Gjatë udhëtimit të tyre nëpër këtë gjithësi , shpirti dhe trupi i tij udhëtojnë nëpër katër botë të ndryshme:
1) Mitra, ,ku shpirti bashkohet me trupin e tij.
2) Kjo botë, të cilën të gjithë ne e jetojmë në një kohë të caktuar.
3) Varri, periudha “Berzah”
4) Ahireti, (Përtejvarri), destinacioni i fundit i të gjitha qenieve njerëzore.
Secila prej tyre është më fisnike se tjetra, derisa Ahireti është i përhershëm dhe më i rëndësishmi. Për ne, njerëzit që jetojmë në rrëmujën e kësaj bote, është vështirë të kuptojmë kotësine e plotë të saj dhe vazhdimësinë e Ahiretit.
Qindra të vdekur varrosen përreth nesh çdo ditë, mirëpo për ne është e pamundshme ta paramendojmë fazën e re të udhëtimit që ata kanë nisur.
Për të gjallët varri është thjeshtë një gropë e errët dhe e zbrazët në tokë, ndërsa për të vdekurit ajo është dritarja e tyre qoftë për në parajsë apo në zjarr. Zaten, kjo ndodh kështu ngase ata nuk mund të ngërthejnë jetën tjetër, në të cilën shumica e njerëzve refuzojnë të besojnë dhe t’i nënshtrohen All-llahut.
Në këtë rast, ne jemi sikur embrioni në mitrën (e brendshme) e nënës. Paramendoni fëmijën që s’ka lindur ende, shtëpia e vetme e të cilit për nëntë muaj është një vend i errët dhe i ngushtë ku ai ka ushqimin, ngrohtësinë dhe i mundësohet yhvillimi. Supozoni se sikur të kishim patur mundësi të flisnim me fëmijën në barkun e nënës si do t’ia kishim përshkruar atij botën që e pret pas lindjes?
Ne do t’i kishim treguar për retë, malet, drunjtë dhe oqeanet, spektrin e ngjyrave. Ne do t’ia përmendnim atij zhurmën e trenave dhe aeroplanëve, si dhe shpejtësinë e makinave. Ne do t’ia kishim përshkruar lulet, zogjtë dhe kafshët; kopshtet e bukura të botës, ujvarat, luginat dhe fushat. Një botë me shkretëtira të mëdha, oqeane masive dhe peisazhe të pafundme. Një botë aktive e mbushur me zhurmë, lëvizje dhe nacionalitete të shumta të njerezve që flasin një mori gjuhësh.
A do të kuptonte porosinë tonë femija i vogël kutullaç në mitrën e nënës? Në të vertetë, jo. Mitra është vendi i vetëm që ai njeh, ndërsa të imagjinojë botën e jashtme do të ishte përtej të kuptuarit të tij. Në të njëjtën mënyre, jeta jonë në këtë botë është e përkohshme dhe na pëlqeu ajo apo jo, do të duhet ta lëmë atë në mënyrë që të kalojmë në botën e ahiretit.
Duke qenë se ne nuk mund të paramendojmë ose shohim botën e Berzahut, kjo nuk do të thotë se ajo nuk ekziston.