Në fillim shkenca kishte kuptimin e studimeve islame, sepse të gjithë shkenctarët pa përjashtim mirreshin me shkencë nga dimenzioni fetar, andaj arsimimi i tyre ishte islamik dhe bazohej në gjuhën arabe dhe sheriatin.
Të gjithë shkenctarët musliman, ata që vazhduan në lëmitë fetare ose lëmitë ekzakte që dolën prej tyre filluan shkencën me mësimin e fesë islame dhe duke i dhënë rëndësi të madhe gjuhës arabe, e cila ishte çelësi i shkencave islame.
Biruni nuk ishte arab, Ibën Xhiniu, nuk ishte arab, por ishte grek, ibën Tufejli dhe Xhahidhi nuk ishin arab, mirëpo e kishin mësuar gjuhën arabe dhe ishin bërë mësues të saj, sepse ishte gjuhë e shkencës dhe zhvillimit.
Ibën Kelbiu shkroi në nëntë shkenca dhe në çdo shkencë nga dhjetra libra. Ka shkruar për ëndërrat, vlerat, ekzistencat, histori, gjeografi, poezi, gjenealogji, histori të injorancës, histori islame, etj.
Kjo aftësi është e jashtëzakonshme dhe jo e thjeshtë. Ajo që të mahnit më së shumti është fakti se ka arritur kulmin në çdo shkencë dhe shkrimet dhe librat në këto shkenca janë të dalluara dhe nuk janë vetëm nxierje të letrave, por janë përplot me dije, kuptim, precizitet dhe perceptim.