Ali Këlcyra:
Tito donte një parti komuniste terroriste në Shqipëri
Dëshmia e udhëheqësit të Ballit: Ja si e projektuan komunistët luftën civile
Dušan Mugoša e Miladin Popovič, për t’ia arritur qëllimit “peshkuan” mes shumë të tjerëve Enver Hoxhën, një aventurier i cili bënte një jetë enigmatike në Paris dhe që ishte i gatshëm të bënte çdo gjë për të zënë një vend në shoqëri, dhe Mehmet Shehun e Hulusi Spahiun, të cilët i dërguan në Spanjë për të mësuar zanatin e terroristit
Pas fitores së Lëvizjes së qershorit 1924, siç e kemi theksuar në temën përkatëse, gabimi më thelbësor i nacionalistëve shqiptarë që e komprometoi rëndë atë lëvizje ishte zgjedhja e peshkopit Fan Noli si kryeministër të qeverisë që do të kryente reformat shoqërore, të cilat konsideroheshin si pjesa më e rëndësishme e programit kombëtar. Fan Noli e la veten të ndikohej fort nga klika shqiptare në shërbim të komunistëve ndërkombëtarë. Nga kjo taktikë e gabuar përfituan armiqtë tanë të jashtëm për të na vendosur diktaturën e Zogut. Disa qindra shqiptarë, në shenjë proteste kundër ndërhyrjes brutale të të huajve në punët e brendshme të vendit tonë, morën sërish rrugën e mërgimit.
Mërgata shqiptare u nda që në fillim në dy grupe me prirje të kundërta, grupi i të maturve (moderuarve), që përcaktoi si program të vetin mbrojtjen e interesave kombëtare, dhe grupi ekstremist, që e quajti si më të dobishme të bashkëpunonte me Komintern-in, gjithnjë duke u përpjekur të ruante gjurmë kombëtare. Nacionalistët e matur zgjodhën për seli të veprimtarisë së tyre politike qytetin e Barit. Por me ndryshimin e synimeve të politikës së Mussolini-t, i cili filloi ta shihte Shqipërinë e vogël si një pre që mund të gëlltitej lehtë e që mund të përdorej si urë për kalimin e mëtejshëm drejt Ballkanit, duke e detyruar Zogun në këtë kuadër të nënshkruante Paktin e Tiranës, i cili e vinte praktikisht atdheun nën protektoratin italian, Komiteti drejtues i organizatës Bashkimi Kombëtar u arratis fshehurazi dhe u vendos në Vjenë.
Në kryeqytetin austriak, vrojtore e favorshme për të ndjekur evolucionin e gjendjes politike në Ballkan, ishin vendosur që më parë edhe ekstremistët shqiptarë dhe kishin themeluar aty Konare-në, Komitetin Nacional Revolucionar, i cili gjatë vitit 1927 kaloi një krizë të thellë: Komintern-i u kërkoi konaristëve të deklaronin haptas se angazhoheshin të merrnin pjesë në organizimin e revolucionit botëror. Për këtë arsye, një pjesë e madhe e anëtarëve të saj u largua. Me ekstremistët që nënshkruan deklaratën e bashkëpunimit u themelua një tjetër organizatë me emrin Komiteti i Çlirimit Nacional (KÇN). Kohë mëpastaj agjentët e Komintern-it ‘peshkuan’ në disa nga qytetet e mëdha e kryeqytetet europiane një turmë të rinjsh të deklasuar, si Enver Hoxha e mjaft nga bashkëpunëtorët e tij të sotëm, të cilët bënin një jetë enigmatike e ishin të gatshëm për çdo gjë për të zënë një vend në shoqëri. Një pjesë e këtyre aventurierëve arrivistë u dërguan në Spanjë, më 1936, për të mësuar zanatin e terroristit, si Mehmet Shehu e Hulusi Spahiu, që sot papritur e pakujtuar i gjejmë gjeneralë të ushtrisë shqiptare!!! Në periudhën midis viteve 1937-1938 organizata e ekstremistëve praktikisht ishte shpërndarë dhe zëvendësuar nga një tjetër organizatë subversive e përbërë nga anëtarë të rekrutuar nga bashkatdhetarë arrivistë e të paskrupullt, të gatshëm për t’i shërbyer çështjes së Komintern-it. Kjo organizatë e re, komuniste, u quajt Sazani dhe zgjodhi Parisin si seli të veprimtarisë së saj, ku ndërkohë, pas atentatit ndaj jetës së mbretit Zog, ishte vendosur edhe organizata Bashkimi Kombëtar. Sazani ishte, sipas renditjes kronologjike, e treta organizatë shqiptare e formuar nga Komintern-i gjatë periudhës 15-vjeçare të mërgimit tonë. Të gjithë pjesëtarët e këtyre organizatave u kthyen, ashtu si edhe ne, në Shqipërinë e pushtuar. Një pjesë e madhe e tyre u punësua në administratën shtetërore të regjimit fashist, bile disa prej tyre si Kostandin Boshnjaku e Ymer Nishani u bënë edhe funksionarë të lartë. Anëtarë të dalë nga tre organizatat komuniste të sipërpërmendura u mblodhën në dy grupe të reja, të quajtura Zjarri e Flaka. Ne morëm kontakte me ta qysh në ditët e para të krijimit duke synuar formimin e një organizate të përbashkët të rezistencës. Por drejtuesit e tyre nuk pranuan, pasi jo vetëm kërkonin të ruanin individualitetin e organizatave, por edhe ishin kundër idesë së bashkimit kombëtar. Ata mbanin qëndrim tërësisht pasiv duke mos miratuar asnjë aksion kundër regjimit fashist, edhe në kohën kur i kishte duart e zëna me luftën italo-greke. Sipas tyre ishte e kotë të bëheshin sakrifica që do t’u shërbenin vetëm interesave të Perandorisë Britanike, duke shfaqur ndaj saj të njëjtën urrejtje të shprehur gjatë periudhës së mërgimit (1924-1939), dhe shtonin se lufta do të fitohej nga forcat e Boshtit. Në muajt e parë të vitit 1942, kur ne nacionalistët dolëm nga burgjet e u kthyem nga internimet, vumë re me habi se komunistët tanë, aq pasivë gjatë periudhës 1939-1941, tashmë kishin ndryshuar plotësisht, kishin marrë pamje luftarake dhe ishin bërë guximtarë. Nuk flisnin më për interesa të veçanta të Perandorisë Britanike, por për “kauzën e drejtë të Aleates” dhe na ftuan edhe ne të rreshtoheshim në anën e saj. Ky shndërrim i atypëratyshëm psikik e mendor i kundërshtarëve tanë ideologjikë, komunistëve, nuk ishte i vështirë të shpjegohej: shtysa e këtij ndryshimi rrënjësor ishte hyrja e Rusisë Sovjetike në luftë! Komunistët tanë, tek të cilët vetëdija ruso-sovjetike ishte më e fortë se ajo shqiptare, e kishin për nder të ishin pjesë e ushtrisë së kuqe dhe në këtë kuadër atdheu kishte shumë pak rëndësi. Mehmet Shehu, sot gjeneral, pati deklaruar publikisht disa herë se janë boll njëzet çifte shqiptarësh sa për të mbajtur gjallë një gjedhe të racës sonë!!! Komunistët merakoseshin më shumë për ngadhënjimin e idesë së tyre bolshevike dhe synonin ta fusnin Shqipërinë në gjirin e Bashkimit Sovjetik; me pak fjalë, një milion e gjysmë shqiptarë të vërviteshin në moçalin e treqind milionë sllavëve. Kësilloj delegatët e Komintern-it që nga Dušani (Mugoša) e Miladini (Popovič) me shokë, që të gjithë me origjinë sllave, të dërguar prej Titos, nuk synonin gjë tjetër veçse krijimin, me pjesëtarët e grupeve komuniste ekstremiste, e një partie të vetme komuniste terroriste në Shqipëri, për ta pasur në duart e tyre si një vegël të mbarësllavizmit. Në këtë mes ata arritën të imponohen plotësisht si zotër mbi krijesën e tyre, që e themeluan në fillim të tetorit 1941 me emrin Partia Komuniste Shqiptare (PKSH).
Bisedat e fshehta mes nacionalistëve dhe komunistëve
Ne megjithatë, gjatë verës së vitit 1942, patëm disa bisedime të fshehta me udhëheqës të PKSH-së së porsaformuar, duke synuar të përcaktonim një program unik për veprime kundër pushtuesit, duke iu sugjeruar që të linim mënjanë përkohësisht divergjencat ideologjike e të përqendronim tërë forcat në formimin e një organizate të përbashkët e kompakte që të drejtonte luftën kundër pushtuesit. Por fatkeqësisht argumentet tona se përçarja do të sillte dobësimin e luftës kundër armikut dhe se fashizmi do të përfitonte nga kjo për ta thelluar hendekun e ndarjes mes nesh e për ta çuar drejt luftës civile, ranë në vesh të shurdhër. Të gjitha rrekjet tona të pareshtura dështuan falë kryeneçësisë së papajtueshme të këtyre ambiciozëve të fandaksur. Në këto takime vumë re se komunistët ishin të vendosur ta bolshevizonin Shqipërinë nën maskën e luftës për çlirimin e vendit dhe ishin të etur për ta pasur tërë pushtetin në duart e tyre. Pjesa më e madhe e udhëheqësve të tyre, të dështuar në të gjitha fushat e veprimtarisë së deriatëhershme, e shihnin luftën botërore si mundësinë e fundit dhe të vetme që u mbetej për të marrë shpejt pushtetin. Na u krijua bindja e patundur se komunistët shqiptarë ishin më shumë arrivistë sesa idealistë, por ajo që na tmerroi më shumë ishte konstatimi se ata ishin vegla të bindura në duart e agjentëve sllavë. Ndaj i paralajmëruam në mënyrë të prerë e të qartë se nuk do të pranonim në asnjë mënyrë që të përsëritej nga të njëjtët protagonistë në kurriz të popullit shqiptar aventura e 1924-ës.
Dëshmia e udhëheqësit të Ballit
Ja si e projektuan komunistët luftën civile
Në shtator 1943, Italia fashiste kapitulloi. Sipas marrëveshjes së Mukjes, të nënshkruar vetëm një muaj më parë, i gjithë materiali luftarak i ushtrisë pushtuese duhej të binte në duart e shqiptarëve. Por edhe pse lufta civile nuk kishte nisur ende “zyrtarisht”, të gjithë në Shqipëri e dinin se komunistët e kishin hedhur poshtë marrëveshjen e sipërpërmendur dhe nuk prisnin veçse çastin e volitshëm për të shpërthyer sulmin e përgjithshëm kundër forcave nacionaliste. Në këto momente mosmarrëveshja midis grupimeve tona politike kishte arritur apogjeun dhe si pasojë pjesa më e madhe e materialit luftarak italian shkoi dushk për gogla e ra në duart e gjermanëve. Ndërsa komunistët, me ndihmën e disa oficerëve të misionit ushtarak britanik, shtinë në dorë shumë më tepër materiale luftarake në përqasje me ato që morën forcat nacionaliste. Kjo edhe i shtyu, mes tjerash, të shpërthenin disa javë pas kapitullimit të Italisë fashiste luftën civile. Në të vërtetë kjo luftë nismën e saj praktikisht e ka qysh përpara kapitullimit, me formimin e Brigadës I Sulmuese në rrethin e Korçës, të komanduar prej Mehmet Shehut, por të pajisur me armatime nga ana e disa oficerëve të misionit ushtarak anglez. Luftën civile me gjithë tmerret e saj e deshën dhe e diktuan dy delegatët sllavë të Komintern-it, që drejtonin organizatën e quajtur… çlirimtare. Brigada I Sulmuese, që më pas mori nam për aktet e saj terroriste, me t’u organizuar nisi të lëvizë drejt Veriut, me qëllim mësymjen, çarmatosjen dhe shpërndarjen e çetave nacionaliste të kësaj zone, të cilat, të angazhuara në përpjekjet për të vështirësuar transportin e trupave armike në vijat kryesore të komunikimit në zonën e Korçës e të Elbasanit dhe të paarmatosura si duhet, nuk qenë në gjendje të përballonin këtë sulm. Kësisoj, që në hapat e parë, komunistët, të pajisur me armatimet angleze, synuan shkatërrimin e vatrave të rezistencës nacionaliste. Ne, për të mos marrë mbi vete përgjegjësinë e dështimit të arritjeve të Konferencës së Mukjes, edhe pse e kishim të qartë domethënien e tyre, u detyruam t’i konsideronim këto sulme si konflikte krahinore midis forcave me prirje të kundërta politike, konflikte që ishte e vështirë të mënjanoheshin. Në ditët e para të tetorit 1943 udhëheqja komuniste lëshoi urdhrin për sulm të përgjithshëm kundër forcave nacionaliste, sulm që nisi me një egërsi gjakësore të paparë ndonjëherë në analet revolucionare të vendit tonë, veçse në përputhje të plotë me traditat sllave, të transplantuara e të diktuara prej agjentëve të organizatës komuniste terroriste pansllave. Lufta në stil të gjerë nisi në qytetin e Beratit, ku pas kapitullimit të pushtuesve italianë kishin hyrë së bashku si forcat nacionaliste dhe ato komuniste. Atëkohë unë shkova në krye të një mijë forcave nacionaliste për të përforcuar garnizonin tonë, që ndihej i kërcënuar nga forcat komuniste. Disa orë pas mbërritjes, pa asnjëfarë provokimi nga ana jonë, komunistët na sulmuan. Përpjekjet në rrugët e Beratit u shtrinë edhe në rrethinat e tij dhe zgjatën për disa ditë me radhë. Në këto momente erdhi të takohej me ne, ndërsa ishte në kalim e sipër, koloneli anglez McLean, i cili pati rastin të konstatonte personalisht përgjegjësinë e komunistëve. Në takimin që patën me të prof. Abas Ermenji dhe Jani Dilo (Sheperi) (unë nuk munda të merrja pjesë pasi ndodhesha larg, në kodrat e qytetit) i treguan një qarkore që u dërgonte komandantëve të njësive të kuqe dhe gjerarkëve të organizatës komuniste KQ i PKSH-së, në të cilën thuhej se: Nënshkrimi i Marrëveshjes së Mukjes qe një gabim i rëndë që bëmë. Këtë gabim e vuri në vend Konferenca e Partisë e mbledhur në Labinot, e cila vendosi të hidhet poshtë marrëveshja dhe të asgjësohen sa më parë forcat e Ballit Kombëtar – me anë të një sulmi të befasishëm e të përgjithshëm, duke përfituar nga epërsia e tanishme për të mos u lënë kohë të riorganizohen. Është e domosdoshme që forcat e Ballit Kombëtar të eliminohen me urgjencë, meqë zbarkimi shumë i afërt i anglo-amerikanëve të gjejë në Shqipëri patjetër vetëm partinë tonë si zot të vendit. Përndryshe, anglo-amerikanët parapëlqejnë më shumë bashkëpunimin me organizatën e Ballit Kombëtar se me ne. Duhet vepruar në mënyrë të atillë që përgjegjësia e luftës civile të bjerë mbi shefat e Ballit…Më tutje thuhej: Oficerëve anglezë u duhet prerë rruga të fusin hundët në punët tona. Në rast se mëtojnë ta bëjnë këtë, duhet t’i nisni të shoqëruar në Shtabin tonë Qendror.
Koloneli McLean, i cili kishte pasur edhe më parë raste të njihej me mjaft dokumente të tilla, pranoi se qarkorja ishte origjinale. Këtë qarkore ne ia besuam asokohe në Shqipëri një personi që gëzonte besimin tonë të plotë. Siç del nga ky dokument, qëllimet kryesore të luftës vëllavrasëse ishin zhdukja e organizatës nacionaliste, rrëmbimi i frenave të drejtimit të shtetit dhe vënia e Fuqive të Mëdha përpara faktit të kryer. Kjo ishte rruga e zgjedhur nga këta arrivistë të deklasuar e të pavlerë, të vendosur për t’u shllapuritur në llucën e mbrujtur me gjakun e nacionalistëve, për të shtënë në dorë e për të sunduar në mënyrë të pakundërshtueshme Atdheun tonë fatkeq. Komunikatën-qarkore të Shtabit të Përgjithshëm të terroristëve të kuq na e sollën disa të rinj komunistë, të tmerruar prej planeve vëllavrasëse të udhëheqësve të tyre, që u ishin nënshtruar plotësisht urdhrave të sllavëve. Përpara këtyre fakteve të pamohueshme McLean-i u deklaroi shokëve tanë: “Për ne është e qartë se komunistët, ndihmat dhe armatimet që po u dërgojmë për të luftuar pushtuesit, po i përdorin për të shtypur forcat nacionaliste me qëllim që të shtien në dorë pushtetin. Unë do të bëj përçapjet e duhura që tani e tutje të ndërpriten ndihmat për organizatën nacionalçlirimtare, derisa të hiqet dorë përfundimisht nga përdorimi i tyre kundër organizatave të tjera nacionaliste”. Mjerisht ky premtim nuk u shoqërua nga asnjë rezultat konkret!